دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداوندا! بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و شهوتم را نسبت به هر حرامى، در هم بشكن و حرص مرا به هر گونه گناه دور بگردان و مرا از آزار رساندن به هر مرد و زن مؤمن و هر مرد و زن مسلمان منع كن.

(2) خدايا! هر كه را درباره‌ى من حرامى انجام داده و يا آبروى مرا- كه دستور به حفظ آن داده‌اى- ريخته و در حالى كه حقى از من بر گردن اوست، مرده و يا در حال حيات، آن حق بر عهده‌اش باشد، پس از ظلمى كه او در حق من داشته، او را ببخش و از حقى كه از من برده، بگذر و درباره‌ى آنچه كه با من كرده سرزنشش مكن و رسوايش مساز و اين گذشتى كه من نسبت به آنان روا داشتم و صدقه‌ى رايگانى كه جزء پاكيزه‌ترين صدقات دهندگان و بالاترين عطاهاى مقربين درگاهت قرار بده.

(3) (پروردگارا!) مرا در مقابل اين عفو و بخشش و در برابر دعايم در حق آنان رحمت بياور تا هر كدام از ما به خاطر فضل و بخشش تو به سعادت برسيم و با احسان تو به نجات نائل شويم.

(4) خدايا! هر كدام از بندگانت را كه از طرف من به او آسيبى رسيده و يا از طرف من آزارى ديده و يا از جانب من و يا به سبب من ظلمى به او شده و يا حق او را پايمال كرده و يا به مظلمه‌ى او سبقت گرفته‌ام، پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و او را با آنچه در اختيار دارى از من خشنود گردان و حقش را از سوى خود ادا كن.

(5) (خداوندا!) سپس من را از حكمى كه بر من واجب شده نگاه دار و از حكمى كه عدل تو آن را حكم مى‌كند، مرا رها كن كه نيرو و توان من، توان تحمل عذابت را ندارد و طاقت من، تكافوى خشم و غضب تو را نمى‌كند؛ چون كه اگر مرا بر اساس حق مكافات نمايى، هلاكم مى‌كنى و اگر رحمت تو شامل حالم نشود، نابودم مى‌سازى.

(6) الهى! من از تو چيزى مى‌خواهم كه بخشش آن، چيزى از تو كم نمى‌كند و من برداشتن بارى از دوشم را از تو مى‌طلبم كه برداشتن آن براى تو سخت نيست.

(7) اى خداى من! از تو مى‌خواهم كه نفسم را بر من ببخشى كه آن را نيافريدى تا به سبب آن مانع از شر و بدى شوى و يا به وسيله‌ى آن به خيرى برسى، بلكه آن را آفريدى تا قدرت خود را در ايجاد آن و امثال آن ثابت نمايى و دليلى بر توانايى تو مثل و همانند آن باشد.

(8) (خدايا!) از تو مى‌خواهم كه بار گناهانم را از دوش من بردارى كه بر من سنگينى مى‌كند و از تو يارى مى‌طلبم كه اين بار سنگين، مرا به ستوه آورده است.

(9) پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و نفس مرا به خاطر ظلم به خود ببخش و رحمتت را بگمار كه بارگناهم را بردارد و چه بسيار كه رحمت تو به بندگان گناهكارت رسيده و عفو و بخشش تو چه بسيار كه ظالمين را در برگرفته است.

(10) پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و مرا الگوى كسانى قرار ده كه با بخشايش خود، آنان را از پرتگاه‌هاى خطاكاران حفظ نمودى و با توفيق خود از ورطه‌هاى مجرمان نجات دادى و با عفو تو از اسارت خشم و غضبت و با احسانت از بند عدالتت رها شدند.

(11) اى خداى من! به راستى اگر چنين نمايى، اين لطفت را در حق كسى روا نموده‌اى كه مستحق عذاب و عقوبت بودن را انكار نمى‌كند و خود را از استحقاق در مورد عقوبتت تبرئه نمى‌كند.

(12) خدايا! اين رفتار را در حق كسى انجام مى‌دهى كه بيم و ترسش از تو بيشتر از طمعش نسبت به توست و نااميدى‌اش از نجات شديدتر از اميدش به رهايى است؛ نه اينكه نااميدى‌اش به خاطر يأس از رحمت تو و يا طمعش از روى غرور به كرمت باشد، بلكه به خاطر كمى اعمال خويش در ميان گناهان و ضعيف بودن دلايلش در مورد كارهايى است كه انجام نداده است.

(13) و اما تو اى خداى من! سزاوارى كه راستگويان به تو مغرور نشوند و مجرمان از تو نااميد نگردند؛ چرا كه تو پروردگار بزرگى هستى كه فضل خود را از كسى منع نمى‌كنى و حق خود را از احدى به طور كامل دريافت نمى‌نمايى.

(14) (پروردگارا!) يادت از يادى كه ديگران ياد مى‌شوند بالاتر است و نام‌هايت نسبت به اينكه به ديگران منسوب شود، پاك و منزه است و نعمت تو در بين كل خلايق پخش شده است؛ پس حمد و سپاس تو راست، براى تمام آنچه كه ذكر شد، اى پرودگار جهانيان.