دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و شهوت و تمايل مرا در برابر هر حرامى در هم شكن و حرص مرا نسبت به هر گناهى منصرف گردان و مرا از اذيت كردن و آزار نمودن هر مرد و زن باايمان و مسلمانى بازدار.

(2) خدايا! هر بنده‌اى كه در حق من مرتكب كارى شده كه آن را بر وى ممنوع ساخته بودى يا مرتكب هتك آبروى من گشته كه او را به حفظش امر كرده بودى. پس با اين حال از دنيا رفته و يا هنوز در قيد حيات است، در مورد آن ظلمى كه به من كرده او را بيامرز و نسبت به آن حقى كه بدان پشت كرده از او درگذر و درباره‌ى آنچه نسبت به من مرتكب گشته، او را نكوهش مفرما و به سبب اين كه مرا اذيت و آزار نموده، مفتضح و رسوايش مگردان.

(3) و اين عفو گذشت بى منت مرا نسبت به آن‌ها و اين صدقه‌ى رايگان مرا بر آنان، از پاكيزه‌ترين صدقه‌هاى صدقه دهندگان و از بالاترين هداياى مقربين درگاهت قرار ده و در عوض اين عفو و گذشت من از ايشان از من درگذر و مرا عفو فرما. و در عوض دعايم در حق آن‌ها، رحمت خويش را نصيبم فرما، تا هر كدام از ما به سبب فضل و احسان تو به سعادت دست يافته و در سايه‌ى منت و نعمت تو به نجات راه يابيم.

(4) خدايا! و هر بنده‌اى از بندگان تو كه از من به او آسيبى رسيده يا از ناحيه من اذيت ديده يا از من يا به سبب من به او ظلمى شده، پس حقى از او پايمال گشته يا مالى از وى ضايع كرده‌ام و ظلم و مظلمه‌اى بر او روا داشته‌ام، پس بر محمد و آل او درود فرست و او را به فضل و بى‌نيازى خودت از من راضى كن و حقش را از جانب خودت جبران نما.

(5) سپس مرا از كيفرى كه به حكم تو مستوجب آن شده‌ام نگاه دار و از عقوبتى كه بر اساس حكم عادلانه‌ى توست خلاصى بخش، زيرا قوت و توان من تاب انتقام و عذاب تو نياورد و طاقتم را توان تحمل سخط و خشم تو نباشد، چرا كه اگر مرا بر اساس حق مكافات فرمايى هلاكم كرده‌اى و اگر مرا در رحمت خويش فرونبرى نابودم ساخته‌اى.

(6) خدايا! از تو چيزى مى‌خواهم- اى خداى من!- كه بذل و بخشش آن، چيزى از تو نمى‌كاهد و برداشتن بارى را از تو مى‌خواهم كه حمل آن بر تو گران نباشد.

(7) اى خداى من! خودم را از تو مى‌خواهم، منى كه براى اين جهت خلقش نكردى تا به وسيله‌ى او بدى را از خود دور كنى يا بدان سبب نفعى به دست آورى، و ليكن او را ايجاد كردى تا قدرتت را بر ايجاد كردن مثل او اثبات نمايى و تا حجت و دليلى باشد بر افرينش همانندش.

(8) از تو مى‌خواهم كه بار گناهانى كه حمل كردن آنها مرا گرانبار ساخته بردارى و يارى مى‌جويم از تو نسبت به آنچه سنگينى آن مرا به زانو درآورده است.

(9) پس بر محمد و آل او درود فرست و مرا با اين كه خود بر خويشتن ظلم روا داشته‌ام، ببخشاى و رحمت خويش را به تحمل اين بار گرانم بگمار، پس چه بسيار از رحمت تو كه ملحق به حال گناهكاران شده و چه بسيار از عفو و گذشت تو كه شامل حال ظالمان گرديده است.

(10) پس بر محمد و آل او درود فرست و مرا نمونه و سرمشق كسانى قرار ده كه با گذشت خود آن‌ها را از مهلكه‌هاى خطاكاران بيرون كشيده‌اى و به توفيق خويش از ورطه‌هاى مجرمان برآورده‌اى تا در سايه‌ى عفو و گذشت تو از اسارت سخط و خشم تو رهيده و به يارى بخشش و احسان تو از بنده عدل و عدالت تو آزاد گشته‌اند.

(11) اگر تو چنين كنى- اى خداى من!- اين لطف را در حق كسى كرده‌اى كه منكر استحقاق عقوبت تو نيست و خود را از اين مبرا نمى‌داند كه مستوجب نقمت و عقاب تو باشد.

(12) تو اين رفتار را با كسى مى‌كنى- اى خداى من!- كه خوف و بيم او از طمعش در تو بيشتر است و با كسى چنين رفتار مى‌كنى كه يأس و نوميدى او از نجات از اميدش به خلاصى مستحكم‌تر است نه از آن جهت كه يأس او، به سبب يأس اى رحمت تو يا طمعش از روى مغرور شدن به آمرزش تو باشد بلكه به سبب قلت و كمى حسنات و خوبيهايش در ميان كارهاى بد اوست و ناتوانى حجت‌ها و دليل‌هايش در همه‌ى پيامدها و وظايفى كه بر عهده‌اش بوده و از عهده آن‌ها برنيامده، مى‌باشد.

(13) و اما تو، اى خداى من! سزاوار آنى كه صديقان به تو مغرور نگردند و مجرمان از تو مأيوس نشوند، چرا كه تو آن پروردگار بزرگى هستى كه فضل خويش را از احدى بازنمى‌دارى و اينطور نيستى كه حق خويش را مو به مو بگيرى.

(14) ذكر و ياد تو از هر چه به ياد ماندنى است برتر و اسماء و نام‌هاى تو از آنچه مردمان بر خويش مى‌نهند مقدس‌تر و پاك‌تر است و نعمت‌هاى تو در بين همه‌ى مخلوقات پراكنده و آشكار است؛ پس حمد و سپاس تو راست بر همه‌ى اين امور، اى پروردگار جهانيان.