دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود بفرست و سورت شهوت مرا چون به حرام نزديك مى‌شوم بشكن و چنان كن كه آزمند ارتكاب هيچ گناهى نشوم. بار خدايا مرا از آزردن هر مرد و زن مومن و هر مرد و زن مسلمان باز دار.

(2) بار خدايا، هر بنده‌اى كه درباره من مرتكب عملى شده كه تو آن را نهى كرده‌اى يا در آنچه تو منع فرموده‌اى پرده‌ى حرمت من دريده و اينك كه حق مرا ضايع كرده در گذشته، يا هنوز زنده است و حقى از من برگردن اوست او را در اين ستمى كه بر من روا داشته و اكنون گريبانگير اوست بيامرز، و در حقى كه از من تباه كرده عفو نماى. بار خدايا، اگر در حق من خلافى به جاى آورده است، او را سرزنش مكن. اگر به سبب آزار من گناهى بر اوست، او را رسوا مساز. اى خداوند، اين عفو و گذشت مرا و اين صدقه‌اى را كه به آنان ارزانى داشته‌ام پاكترين صدقه‌ى بخشندگان و برتر از هر صله و عطيه‌اى قرار ده كه براى تقرب جستن به تو ارزانى شده است.

(3) آنسان كه من از آنان در گذشته‌ام، تو نيز از من درگذر و آنسان كه من در حق آنان دعاى خير كرده‌ام تو نيز رحمت خود از من دريغ مدار، تا هم من و هم ايشان به بركت فضل و احسان تو به سعادت رسيم و رهايى يابيم.

(4) بار خدايا، هر بنده‌اى از بندگانت كه از من به او آسيبى رسيده يا از من آزارى ديده يا به سبب من ستمى بر او شده و من حقش را ضايع كرده‌ام يا مانع دادخواهى او شده‌ام، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و به بزرگوارى و بخشندگى خويش از من خشنودش گردان و از خزانه‌ى كرمت حقش ادا فرما.

(5) آنگاه مرا از كيفرى كه به موجب حكم تو مستوجب آنم در امان آر و از عقوبتى كه به مقتضاى عدل توست رهايى بخش، زيرا كه مرا نيروى تحمل خشم و انتقام تو نيست و تاب و توان من غضب تو را برنمى‌تابد، كه اگر به مقتضاى استحقاق من جزايم دهى هلاكم ساخته‌اى و اگر جامه‌ى رحمت خود بر من نپوشانى تباهم كرده‌اى.

(6) اى خداوند من، از تو چيزى را مى‌طلبم كه عطاى آن از تو هيچ نكاهد و برگرفتن بارى را درخواست مى‌كنم كه بر تو گران نمى‌آيد.

(7) از تو مى‌طلبم بخشايش نفسم را، نفسى كه او را نيافريدى تا از خود، زيانى را دور سازى يا به سودى دست يابى، بلكه او را آفريده‌اى تا قدرت خويش در آفرينش چنان چيزها به اثبات رسانى و آن را دليل توانايى خود بر خلقت همانندان آن قرار دهى.

(8) بار خدايا، از تو مى‌خواهم كه بار گناه من برگيرى، كه سخت گرانبارم ساخته. از تو در تحمل بارگرانى كه از پايم درآورده است يارى مى‌جويم.

(9) پس بر محمد و خاندان او درود بفرست و مرا كه بر خود ستم كرده‌ام عفو كن و رحمت خود برگمار تا سبكبارم سازد. چه بسا رحمت تو گنهكاران را رسد و چه بسا ستمكاران كه مشمول عفو تو گردند.

(10) پس بر محمد و خاندان او درود بفرست و مرا سردسته‌ى كسانى قرار ده كه از گناهانشان گذشته‌اى و از گودالى كه خطاكاران در آن سرنگون شوند بيرون آورده‌اى و به توفيق خود از ورطه‌ى هلاكت مجرمان خلاصى داده‌اى، تا آزاد كرده‌ى عفو تو از بند اسارت سخط تو گشتند و رهايى يافته‌ى احسان تو از زندان عدالت تو شدند.

(11) اى خداى من، اگر با من چنين كنى، اين لطف و رحمت در حق كسى كرده‌اى كه خود منكر آن نيست كه مستحق عقوبت توست و خويشتن مبرا نمى‌داند كه سزاوار خشم توست.

(12) اى خداى من، اگر با من چنين كنى، اين لطف و رحمت در حق كسى است كه بيمش از تو از آزمنديش در رحمت تو بيش است و نوميديش از رهايى، استوارتر از اميدش به رهايى است. نه چنان است كه نوميديش، نوميدى از رحمت تو باشد، يا اميدش از آن روست كه مى‌خواهد خود را به رحمت تو بفريبد، بلكه به سبب قلت حسنات اوست در برابر كثرت سيئاتش و ضعف حجت اوست در دادگاه داورى تو.

(13) اما تو اى خداى من شايسته‌اى كه صديقان به رحمت تو مغرور نشوند و مجرمان از رحمت تو نوميد نگردند كه تو آن پروردگار بزرگ هستى كه فضل خود از كسى بازندارى و در گرفتن حق خود از ديگران سخت نگيرى.

(14) ياد تو از هر چه در ياد آيد، برتر است و نام تو مقدس‌تر از آن است كه مردمان بر خود نهند. نعمت تو در ميان همه‌ى آفريدگانت پراكنده است. فلك الحمد على ذلك يا رب العالمين.