دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و سطوت و تندى شهوتم را از هر حرامى درهم شكن، و حرص آزم را از هر گناهى دور گردان، و مرا از آزردن هر زن و مرد باايمان و مسلمان، بازدار!

(2) خدايا! هر يك از بندگانت كه بر حقى از حقوق من به ناروا تجاوز كرده، و پرده‌اى از حرمت مرا دريده و حق مرا به ستم برده و از دنيا رفته، يا اين كه زنده است و بر ذمه‌اش همچنان باقى است، پس او را در ستمى كه بر من روا داشته است، بيامرز، و از آنچه كه از من برده، درگذر؛ و او را درباره‌ى آنچه با من كرده است، سرزنش مكن، و به سبب آزردن من رسوايش مساز، و اين گذشت رايگان و بخشش بى‌دريغ مرا پاك‌ترين و خالص‌ترين صدقه‌ى نيكوكاران، و برترين بخشش مقربان درگاه خود قرار ده.

(3) مرا در برابر عفو ايشان، از عفو خود، و در برابر دعاى من درباره‌ى ايشان، از رحمت خود، برخوردار فرما، تا هر يك از ما در پرتو فضل تو سعادتمند شويم، و در سايه‌ى نعمت تو رستگار گرديم!

(4) خدايا! هر يك از بندگانت از سوى من آسيبى بدو رسيده، يا از جانب من آزارى ديده، يا از من و يا به وسيله‌ى من به او ستمى رفته است، و يا حقى از او پايمال گرديده، و يا اين كه ثروتى را از او تباه كرده‌ام، پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و او را به غنا و بى‌نيازى خود، از من راضى گردان، و از سوى خود، حقوق تباه شده‌اش را جبران كن!

(5) آن گاه، مرا از كيفرى كه از جانب تو سزاوار آن شده‌ام، نگاه دار، و از آنچه اقتضاى عدل توست، برهان؛ زيرا كه تاب تحمل انتقام تو را ندارم، و طاقت و توان من با خشم تو برابرى نمى‌كند. پس اگر بر اساس حق و عدالت پاداش دهى، هلاكم كرده‌اى، و اگر لباس رحمتت را بر من در نپوشى، به ذلت و خوارى‌ام افكنده‌اى.

(6) خدايا! چيزى را از تو مى‌خواهم- اى خداى من- كه بخشش آن، از تو نمى‌كاهد، و برداشتن بارى را مى‌طلبم كه بر تو گران نيست.

(7) از تو اى خداى من، خويشتن را مى‌خواهم، چون كه مرا نيافريدى تا بدين وسيله، شر و زيانى را از خود دور گردانى يا سودى را به چنگ آورى؛ وليكن آفريده‌اى تا قدرت خويش را بر آفريدن همانندانش بنمايى، و حجت و دليل خويش را بر آفريدن شبيه آن آشكار سازى.

(8) و از تو مى‌خواهم تا بار گران گناهانم را كه مرا به ستوه آورده‌اند، از دوش من برگيرى، و از تو مدد مى‌جويم بر آنچه كه سنگينى‌اش مرا از پا درآورده است.

(9) پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا با اين كه بر خويش ستم كرده‌ام، مورد بخشايش قرار ده، و مرا از رحمت خويش، با برداشتن بار گران گناهانم برخوردار كن! پس چه بسا كه رحمت تو گناهكاران را دريافته، و چه بسا كه گذشت تو به ستمكاران رسيده است.

(10) پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا سرمشق كسانى قرار ده كه از لغزش‌هاى خطاكاران بر كنار داشته‌اى، و به توفيق خود، از سقوط گاه‌هاى خطرناك تردامنان، رهانيده‌اى. پس از اسارت خشمت، رها شده‌ى عفوت گرديده، از بند عدالت تو آزاد شده‌ى احسانت شده‌اند.

(11) خدايا! اگر چنين احسانى را درباره‌ام روا دارى، در حق كسى روا داشته‌اى كه هيچ‌گاه، سزاوارى كيفر تو را انكار نكرده، و خويش را از انتقام تو ايمن نمى‌داند.

(12) درباره‌ى كسى روا داشته‌اى، اى خداى من، كه بيمش از قهر تو، از طمع ورزى‌اش به مهر تو بيشتر، و نوميدى‌اش به رهايى خود، از اميدوارى‌اش استوارتر است. با اين حال، نوميدى‌اش چنان نيست كه از تضرع و زارى دم فروبندد، و طمع‌ورزى‌اش او را به غرور وادارد، و ديگر گرد اطاعت نرود؛ بلكه نوميدى‌اش براى آن است كه كارهاى نيكوى او در قياس با كارهاى بدش اندك و ناچيز است و نسبت به همه‌ى بزهكارى‌هايى كه مرتكب شده است، دليل و بهانه‌اش ضعيف و ناتوان و نامقبول است.

(13) و اما تو اى خداى من! به اين كه نيكوكاران، به لطف و مهر تو مغرور نشوند، و گناهكاران از خشم و قهر تو نوميد نگردند، سزاوارى؛ چرا كه پروردگار بزرگى هستى كه احسان خويش را از كسى بازنمى‌دارد، و همه‌ى حقوق خويش را از بندگانش بازنمى‌ستاند.

(14) ياد تو (به خوبى‌ها و نيكى) برتر از يادشدگان، و نام‌هايت پاك و پاكيزه‌تر از هر نامى و نسبتى، و نعمت تو در ميان همه‌ى آفريدگان، پراكنده است. پس ستايش ويژه‌ى توست بر آن همه بخشش و عطا، اى پروردگار جهانيان!