دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه تقدسی نيا

(1) بار خدايا! بر محمد و آل او درود فرست، و شهوت و ميلم را نسبت به هر حرامى بشكن، و حرص و آزم را از هر گناهى برطرف گردان، و مرا از آزار رساندن به هر مرد و زن مؤمنى و مرد و زن مسلمانى باز دار.

(2) بار خدايا، هر بنده‌اى كه نسبت به من آنچه را بر او نهى كرده‌اى بجا آورده، و نسبت به من بى‌حرمتى كرده، و با همين گناه از دنيا رفته، يا هنوز در حال حيات است و بر ذمه‌اش مانده است پس او را در ستمى كه به من كرده مورد مغفرت و آمرزش خود قرار ده، و در حقى كه از من ضايع كرده درگذر، و نسبت به آنچه در مورد من بجا آورده آگاه و سرزنش مفرما، و به كيفر گناهى كه با آزردن من كسب كرده رسوايش مساز، و اين عفو و گذشت من از ايشان و صدقه و تبرعى كه در مورد آنان انجام دادم از پاكيزه‌ترين صدقات صدقه دهندگان و بالاترين عطاهاى تقرب جويان قرار ده.

(3) و در مقابل عفو من از آنها عفوت را، و در قبال دعايم در حقشان رحمتت را برايم مقرر فرما تا هر يك از ما به وسيله‌ى فضل و احسان تو به سعادت نائل شويم، و هر كدام در پرتو احسانت نجات يابيم.

(4) بار خدايا! هر يك از بندگانت كه از جانب من عقوبت و مشكلى ديده، يا از ناحيه‌ى من آزارى به او رسيده، يا به وسيله‌ى من ستمى به او شده، كه بدين وسيله حقش را پايمال كرده‌ام، يا با پيشدستى حقش را از ميان برده باشم، پس بر محمد و آل او درود فرست، و او را با توانگرى خود از من راضى فرما، و حق و حقوقش را از جانب خويش عطا فرما.

(5) آنگاه مرا از عقوبتى كه به فرمانت نسبت به حق او مستوجب شده‌ام حفظ نما، و از آنچه عدل تو به آن حكم مى‌كند رهائى ده، زيرا قدرت و توان من تحمل انتقام و كيفر تو را ندارد، و طاقت و توانم هرگز نمى‌تواند در برابر خشم و غضب تو برابرى كند پس اگر مرا به حق به كيفر رسانى هلاكم خواهى نمود، و اگر به رحمتت نپوشانى به مهلكه خواهى افكند.

(6) بار خدايا، بخشش چيزى را از تو مى‌خواهم اى خداى من كه بذل آن از تو چيزى نمى‌كاهد، و بارى را مى‌خواهم از دوشم بردارى كه برداشتن آن بر تو گران‌بار نيست.

(7) اى خداى من! بخشش نفس خويش را از تو مى‌طلبم، نفسى كه آن را براى بازدارى خود از سوء و بدى و يا براى رسيدن به سود و منفعت نيافريده‌اى، بلكه آن را براى اثبات قدرتت برآفريدن مانند آن آفريدى و حجت و دليل توانائى‌ات بر نظيرش قرار دهى.

(8) و همچنين از تو مى‌خواهم كه بار گناهانى را از دوشم بردارى كه حمل آنها مرا گرانبار ساخته، و از تو كمك مى‌جويم از گناهانى كه سنگينى‌اش مرا به زانو درآورده است.

(9) پس بر محمد و آل او درود فرست، و نفس مرا با اين كه به خود ستم كرده ببخش، و رحمتت را در برداشتن بار گرانم بگمار، زيرا چه بسا رحمتت به فرياد بدكاران رسيده، و چه بسا عفو تو شامل ستمكاران شده است.

(10) پس بر محمد و آل او درود فرست، و مرا اسوه و الگوى كسانى قرار ده كه با عفوت آنها را از سقوط در پرتگاههاى خطاكاران نجات داده، و به توفيقت از مهلكه‌هاى مجرمان خلاص ساخته‌اى از اين رو چنين كسى به مدد عفو و بخششت از اسارت خشم و غضب تو آزاد گرديده، و به كمك احسانت از بند عدالتت رهائى گشته.

(11) اى خداى من! اگر چنين كنى (مرا پيشواى آنان گردانى) آن را درباره‌ى كسى كرده‌اى كه استحقاق عقوبت و كيفر تو را براى خود انكار نمى‌كرد، و خويشتن را از اين كه مستوجب عقاب و نقمت تو است تبرئه نمى‌نمايند.

(12) اى خداى من! اين رفتار را درباره‌ى كسى انجام داده‌اى كه خوف و ترسش از تو بيش از طمعش به تو است، و كسى كه نوميديش از نجات از اميدواريش به رهايى و خلاصى محكم‌تر و استوارتر است، نه از آن جهت كه نوميديش به خاطر يأس از رحمتت، يا طمعش از روى فريب خوردن از رحمت تو باشد، بلكه براى آن است كه نيكى‌هايش در ميان بديهايش اندك، و دليل و عذرهايش در برابر تمامى نتايج اعمالش ضعيف و سست مى‌باشد.

(13) و اما تو اى خداى من! سزاوارى كه صديقان به (رحمت و مغفرت) تو مغرور نشوند، و گنهكاران از تو مأيوس نگردند، زيرا تو پروردگار بزرگى هستى كه فضل و احسان خود را از كسى باز نمى‌دارى، و همه‌ى حق خويش را از كسى نمى‌گيرى.

(14) ذكر و ياد تو در ميان كسانى كه از آنها ياد مى‌شود برتر است، و نامهايت مقدس و منزله است از اين كه حسب و نسب داران به آنها ناميده شوند، و نعمتهايت در ميان همه‌ى آفريدگان پراكنده و منتشر است، بنابراين، حمد و سپاس به خاطر اين همه بزرگوارى اى پروردگار جهانيان ويژه و مخصوص تو است.