دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و شهوتم را از هر حرامى بشكن و حرصم را از هر گناهى بگردان، و مرا از آزردن هر مومن و مومنته و مسلم و مسلمه باز دار،

(2) بار الها، هر بنده‌اى كه درباره‌ى من مرتكب حرامى شده، و پرده‌ى حرمتى را از من دريده، و ظلامه و حقى را از من با خود به گور برده باشد، يا در حال حيات بر ذمه‌اش مانده باشد، پس او را در ظلمى كه به من روا داشته، بيامرز و در حقى كه از من برده، عفو كن و درباره‌ى آنچه با من كرده، سرزنش مفرماى، و به سبب آزردن من، رسوا مساز، و اين گذشتن را كه در عفو ايشان بكار برده‌ام، و اين تبرعى را كه در كرم نسبت به ايشان معمول داشته‌ام، پاكيزه‌ترين صدقات صدقه‌دهندگان و بالاترين عطاياى تقرب‌جويان قرار ده،

(3) و مرا در برابر عفو ايشان، به عفو خود، و درباره‌ى دعايم درباره‌ى ايشان، به رحمت خود پاداش ده تا هر يك از ما به سبب فضل تو نيكبخت گردد و هر كدام از ما در پرتو احسان تو نجات يابد.

(4) بار الها، هر بنده‌اى از بندگانت كه از من عقوبتى ديده و يا از جانب من آزارى به او رسيده، يا از من و يا به سبب من ستمى به او پيوسته، تا حقش را ضايع كرده باشم يا مظلمه‌اش را از ميان برده باشم، پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و او را به توانگرى خود، از من خشنود گردان، و حقش را از جانب خود بپرداز،

(5) و آنگاه مرا از عقوبتى كه مستوجب آن شده‌ام نگاهدار و از قبضه‌ى حكم عدل خود رهائى بخش، زيرا كه نيروى من با انتقام تو بر نمى‌آيد و طاعتم با غضب تو برابرى نمى‌تواند پس اگر تو مرا به حق مكافات كنى هلاكم خواهى كرد و اگر در رحمت خويشم نپوشانى به مهلكه خواهى افكند

(6) بار الها، از تو چيزى را مى‌طلبم- اى خداى من- كه بذل آن، چيزى از تو نمى‌كاهد و برداشتن بارى را از دوش خويش مى‌خواهم كه برداشتن آن تو را گرانبار نمى‌سازد

(7) و از تو مى‌خواهم، كه به من ببخشى نفس مرا كه آن را براى اين نيافريده‌اى كه از ضررى در پناهش قرار گيرى يا به وسيله‌ى آن به منفعتى راه جوئى بلكه تا وسيله‌ى و علامت اثبات قدرت تو به آفريدن نظير و شبيه آن باشد،

(8) و از تو مى‌خواهم كه گناهانم را كه حمل آن مرا گرانبار ساخته از من برگيرى و از تو مدد مى‌طلبم بر آنچه سنگينيش مرا به زانو درآورده،

(9) پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و نفس مرا، با وجود ستم كردنش درباره‌ى خود ببخش و آزاد كن و رحمتت را به تحمل بار گران من بگمار، زيرا چه بسا كه رحمت تو به گناهكاران پيوسته است و چه بسا كه عفو تو ستمكاران را فرا گرفته است.

(10) پس بر محمد (ص) و آلش رحمت فرست و مرا پيشواى كسانى ساز كه به عفو خود از افتادنگاههاى خطاكاران بپا داشته‌اى، و به توفيق خود از مهلكه‌هاى مجرمان، خلاص كرده‌اى تا به مدد عفوت از اسارت خشمت رها شده و به دست احسانت از بند عدلت آزاد گشته.

(11) بار الها، تو اگر چنين كنى، اين لطف را درباره‌ى كسى كرده‌اى كه استحقاق خود را به عقوبتت انكار نمى‌كند و نفس خويش را از سزاوارى عقابت تبرئه نمى‌نمايد.

(12) بار الها، اين معامله را نسبت به كسى مى‌كنى كه ترسش از تو از طمعش به تو افزون است، و نوميديش از نجات از اميد خلاص استوارتر است نه از جهت آنكه نوميديش به علت ياس از رحمت تو يا از باب فريب خوردن باشد، بلكه (نوميديش) از جهت آن است كه اعمال نيكش در ميان اعمال بد اندك و حجتهايش در مورد همه گناهانش ضعيف است‌

(13) اما تو اى خداى من، پس سزاوارى كه صديقان به تو مغرور نشوند و گنهكاران از تو نوميد نگردند، زيرا كه تو آن پروردگار عظيمى هستى كه فضل خود را از هيچكس بازنمى‌دارى و در گرفتن حق خود بر كسى سخت نمى‌گيرى‌

(14) ياد تو از يادشدگان برتر است و نامهايت از آن منزهست كه صاحبان نسب و حسب به آن ناميده شوند و نعمتت در همه‌ى آفريدگان پراكنده است. پس تو را سپاس بر اين (بزرگوارى) اى پروردگار جهانيان.