دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و شهوتم را از هر حرامى درهم شكن، و آزم را از هر گناهى بركنار دار، و بازم دار از آزار رساندن به هر مرد و زن با ايمان و مرد و زن مسلمان،

(2) خدايا! هر بنده‌اى كه درباره‌ى من كارى كه بر او حرام بوده انجام داده، و از من آنچه را كه بر او منع نموده‌اى دريده، پس در حالى كه مرده با مطالباتم رفته، يا در حال حيات نزد او مانده، پس او را در ستمى كه به من روا داشته بيامرز، و از آنچه از من برده او را ببخش، و بر آنچه در مورد من انجام داده، او را آگاه مساز، و به خاطر آنچه به سبب من كسب نموده رسوايش مكن، و قرار ده گذشت از ايشان را كه به آن نيكى نموده‌ام، و صدقه بر ايشان را كه به آن بخشش نموده‌ام، از پاكيزه‌ترين بخشش‌هاى بخشندگان، و بالاترين عطاهاى تقرب جويان،

(3) و مرا از گذشتم از ايشان به گذشت خود عوض ده، و از دعايم براى ايشان به رحمت خود، تا هر يك از ما به فضل تو نيكبخت شود، و هر كدام از ما به احسانت رهايى يابد،

(4) خدايا! هر بنده‌اى از بندگانت كه از من به او عقوبتى رسيده، يا از جانب من آزارى به او برخورده، يا از من يا به سبب من ستمى او را دريافته، پس حق او را برده‌ام، يا دادخواهش را از ميان برده باشم، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و او را به توانگرى خود از من خشنود فرما، و حقش را از جانب خويش كامل عطا فرما،

(5) سپس مرا از آنچه فرمانت موجب آن مى‌شود نگهدار، و از آنچه عدلت به آن حكم مى‌كند رهايى ده، زيرا توان من تحمل انتقام تو، و قدرتم تاب خشم تو را ندارد، پس اگر مرا به حق جزا دهى هلاكم مى‌كنى، و اگر به رحمت خود مرا نپوشانى نابودم مى‌سازى،

(6) خدايا! از تو بخشش چيزى را مى‌خوام - اى خداى من!- كه بخشش آن چيزى از تو نمى‌كاهد، و بر داشتن بارى را از تو مى‌خواهم كه برداشتن آن تو را گران نمى‌آيد.

(7) اى خداى من! از تو بخشش نفس خود را مى‌خواهم كه آن را نيافريدى تا به وسيله آن از بدى خود را باز دارى، يا به آن به سودى راه يابى، ولى آن را آفريدى براى ثابت كردن قدرتت بر (ايجاد) مانند آنها، و قرار دادن دليل بر (آفريدن) شبيه آنها،

(8) و از تو بر گرفتن گناهم را مى‌خواهم آنچه كه حملش سنگين بارم نموده، و از تو يارى مى‌طلبم بر آنچه سنگينى آن مرا گرانبار نموده،

(9) پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و نفس مرا با اين كه بر خود ستم روا داشته ببخش، و رحمتت را به برداشتن بار گرانم بگمار، چه آن كه رحمتت فراوان به بدكاران رسيده و چه بسيار گذشت ستمكاران را فرا گرفته،

(10) پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و مرا نمونه كسانى قرار ده كه آنان را به گذشت خود از افتادنگاهاى خطاكاران به پا داشته‌اى، و به توفيق خود آنان را نجات داده‌اى از گرفتاريهاى گناهكاران، پس از اسارت خشمت رها شده‌ى عفوت گرديده، و از بند عدلت آزاد شده‌ى احسانت.

(11) اى خداى من! اگر آن را انجام دهى، آن را درباره‌ى كسى كرده‌اى كه شايستگى كيفرت را انكار نمى‌كند، و نفس خود را از سزاوارى عقابت منزه نمى‌داند

(12) اى خداى من! آن را درباره‌ى كسى انجام ده كه ترسش از تو از طمعش در تو بيشتر است، و كسى كه نوميديش از نجات از اميدش براى رهايى پابرجاتر است، نه اين كه نوميديش از باب يأس از رحمتت مى‌باشد، يا اين كه طمعش از روى فريب خوردن باشد، بلكه به خاطر كمى نيكيهايش در ميان گناهانش، و سستى دليلهايش در همه‌ى دادخواهى‌هاى او مى‌باشد،

(13) اما تو اى خداى من! سزاوارى كه راستگويان هميشگى به تو فريب نخورند، و گناهكاران از تو نوميد نگردند، زيرا تو پروردگار بزرگى هستى كه كسى را از فضل خود باز نمى‌گرداند، و تمام حق خود را از كسى نمى‌ستاند،

(14) ياد تو از يادشدگان (به نيكى ها) برتر است، و نامهايت منزه است از (آن كه) ناميده شدگان (يا صاحبان شرافت بدان ناميده شوند). و نعمتت در ميان آفريدگان پراكنده است، پس تو را بر آن سپاس است اى پروردگار جهانيان.