دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به دل بشكنم آرزوى حرام مرا باز دار از گناهان مدام ز آزار اسلاميان باز دار بهر مرد و زن ساز تيمار دار

(2) اگر بنده بر حق من هشته گام كه آلوده گردد به كار حرام دريدست گر پرده‌اى را ز من به دنيا اگر نيست آن ممتحن و يا زنده و هست در دست او نخواهد كه پردازدم آن عدو بيامرز از او در حق من ستم نخواهم ز كيفر بر او دم زنم چنان كن كه اين بخشش از سوى من پسند تو باشد فرا روى من عطاى مرا ساز والاترين به درگاه قربت مرا كن قرين

(3) مرا هم ز بخشش تو روزى نما عطا كرده‌ام خواهم از تو عطا كه تا هر دو باشيم آن روز سخت ز احسان تو اى خدا نيكبخت چنان كن كه گرديم پايان كار من و او در اين ماجرا رستگار

(4) كسى گر كه آزار من ديده است ستم ديده از من پرشيده است اگر كرده‌ام حق او را تباه خدايا پناه و خدايا پناه درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ببخشش تو از دولت خويشتن بدين گونه خشنود سازش ز من عطا كن به او آنچه خواهد ز من كه خرسند گردد نكاهد ز من

(5) نگهدار من باش از كيفرت رها ساز در محشر از دفترت ندارم توان بهر اين انتقام ز خشم توام بيم باشد مدام اگر عدل باشد تباهم كند نپوشى به رحمت سياهم كند

(6) ببخشا كه گر هر چه خواهم ز تو فزايد مر او نكاهم ز تو

(7) ز رحمت بگيرى اگر بار من كه آسان شود كار دشوار من بود لطف و احسان و شايد تو را گرانى هم از آن نزايد تو را

(8) خدايا تو بر گير بار گناه گرانيش نگذاردم پا به راه مرا ياورى كن كه در داورى چه سازم نباشد اگر ياورى

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بر اين نفس دون از همه سو ببخش ستم كرده بر خويش بر او ببخش به رحمت رسان ياورى بى‌كران كه تا بركشم بارى اينسان گران

(10) خداوندگارا مرا اسوه ساز بر آن رستگان بپا مانده باز به عفوت رها مانده و از هر خطر نيفتاده در چاه شوم سقر كه جانشان رهاندى به توفيق خويش ز رنجى كه دارد گنهكار پيش

(11) خدايا اگر بخشى‌ام اين مقام نوازى كسى را كه او خود مدام به اقرار گويد كه با خود چه كرد نيفزود بر خويش جز رنج و درد به لطف تو از هرم خشمت برست شناسد كه در خورد بس كيفر است

(12) كسى را نوازى تو اى كردگار كه هر چند اميد آرد به كار ولى بيمش از خشم تو بيشتر كه از كرده‌ى خويش دارد خبر نه از آن كه باشد ز تو نااميد طمع شد ز نادانى او را پديد همانا كه اين غافل تيره‌بخت از آن كار را ديده بر خويش سخت كه نيكى شد از دفترش ناپديد ز زشتى در آن جاى خالى نديد و گر حجتى آورد بر گناه نگردد گشاده از آن هيچ راه

(13) خدايا سزد گر مهين راستان كز آنها بجا مانده بس داستان ز لطفت نيفتند اندر غرور بمانند از اين ورطه‌ى شوم دور گنهكار هم گرچه رويش سياه به نوميدى از تو نماند ز راه كسى وانماند ز احسان تو نماند تهى كيسه‌اى زان تو

(14) ز هر ياد ياد تو والاتر است ز هر نامور نام پاكت سر است به هر سوى نعمت پراكنده‌اى سپاس تو زيبد ز هر بنده‌اى