دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود جدا كن ز من شهوت از هر حرام بگردان ز حرص گناهم زمام نگردم به آزردن كس دچار ز آزار هر مومنم باز دار

(2) كسى را كه كردست بر من ستم دريدست او پرده‌ى حرمتم و گر مرتكب گشته بر من حرام نكردست حقم ادا بالتمام اگر زنده يا مرده است اى عزيز خدايا به عفوت گناهش بريز بيامرز او را تو اى كردگار مفرما به رسوائيش شرمسار چو درباره‌اش عفو دانم روا تو نزديك بر خويش گردان مرا

(3) گذشتم از او اى خداوندگار در اينكار عفوم تصدق شمار چو كردم به حق ستمگر دعا تو با رحمتت عفو فرما مرا فراهم بفرما مرا موجبات كه از انتقامت بيابم نجات

(4) و گر من نمودم كسى را ستم نكردم حقوقش ادا بيش و كم ز من ديد اگر صدمه‌ى بنده‌اى و گر كردم آزار جنبنده‌اى خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود تو خشنود گردانش اى كردگار بپرداز اين دين و شادش بدار

(5) سپس عفو كن بنده را از كرم به عدلت مگيرم تو بر بيش و كم نباشد مرا طاقت انتقام چو خشمت كند كار بر من تمام به حق گر مكافات دانى روا هلاكم رسد بيگمان ايدرا نگردد اگر رحمتت چاره‌گر هلاكم كند عدلت اى دادگر

(6) به چيزى كه خواهانم اى دادگر چو بخشى نكاهد ترا جاه و فر سبكسازى ار بارم اى كردگار نگردى گرانبار زين رهگذار

(7) طلب مى‌كنم از تو كاين نفس دون ببخشى بمن تا نمانم زبون تو خلقت نفرمودى اى دادگر پى سود خود يا ز بيم ضرر از آن آفريديش اى كردگار كه از آن شود قدرتت آشكار

(8) بيامرز پروردگارا گناه كه سنگينى‌اش كرده جانم تباه

(9) پس اكنون بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود ببخشا بر اين خسته از نفس خويش سبكساز بارم ممانم پريش چه بسيار از رحمتت پر گناه رها گشته از روزگار سياه بسا عفوت اى پاك پروردگار نمودست اهل ستم رستگار

(10) پس اينك بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود بگردان به آنان مرا پيشوا كه عفوت رها كردشان از خطا كشيدند در سايه‌ى عفو رخت ز خشمت رها گشته جان نيكبخت به احسانت اى پاك پروردگار نگشتند بر عدل و دادت دچار

(11) ببخشى گر اين بنده‌اى دادگر نيم آن گنهكار انكارگر شناسم سزاوار خود بر عذاب نكوهش بر اين بنده باشد صواب

(12) ببخشى كسى را تو اى دادگر كه بيمش ز آزش بود بيشتر بود نيز نوميديش بيش از آن كه دارد اميد رهائى بجان ولى نيست از رحمتت نااميد بدينسان ندادست آزش نويد بود نااميد از خودش بى‌گمان كه طاعت نكردست چون بندگان بر او هست بار گنه استوار دليلش بود سست و بى‌اعتبار

(13) سزاوار آن است اى مهربان نگردند مغرور جان راستان نگردد گنهكار هم نااميد چو احسان و فضلت به هر كس رسيد بهر بنده كردى به احسان گذر گذشتى ز حق خود اى مهرور

(14) چو ياد تو از يادها برتر است همى نامت از نامها افسر است سپاس از تو وان نعمت بيكران كه هستى خداوند هر دو جهان