دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و ميل و شهوتى كه به هر حرام، داشته باشم در هم شكن (و آتشش را فروبنشان)، و تمايل شديدم را نسبت به هر گناهى برطرف گردان، و مرا از آزردن هر مومن و مومنه و مسلم و مسلمه‌اى باز دار.

(2) خدايا! و هر بنده‌اى كه به حقى از حقوق من، تجاوز نموده- كه نهيش فرموده‌اى- و نسبت به من، بى‌حرمتى كرده- كه منعش نموده‌اى- سپس مظلمه‌ى مرا با خود، به گور برده، (مظلمه و ظلامه: حق مظلوم. مترجم)، يا در حال حيات، بر ذمه‌اش مانده است، پس گناهش را در ستمى كه بر من روا داشته بيامرز، و در حقى كه از من برده، عفوش كن، و به خاطر رفتارى كه با من نموده، سرزنشش منما، و به كيفر گناهى كه از طريق من كسب كرده، رسوايش مساز، و اين احسان و گذشت را كه در عفو ايشان به كار بردم، و اين تبرع و تصدق را كه درباره‌ى آنان اعمال و اجرا نمودم، (هر دو را) پاكيزه‌ترين صدقات صدقه‌دهندگان، و بالاترين عطاياى تقرب‌جويان قرار ده،

(3) و پاداشم را در برابر گذشت من از ايشان، عفوت، و در قبال دعايم در حقشان، رحمتت مقرر فرما، تا هر يك از ما (طلبكار و بدهكار)، به يمن فضل و مهر (بى‌منتهاى) تو، نيكبخت گرديم، و هر كدام، در پرتو احسانت نجات يابيم.

(4) خدايا! و هر بنده‌اى از بندگانت كه از من عقوبتى ديده، يا از جانب من آزارى به او رسيده، يا از من يا به سبب من ستمى به او شده، و من حق وى را پايمال كرده، يا با پيشدستى، حقش را از ميان برده باشم، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و مظلوم را از من- با درياى توانگرى‌ات- خوشنود فرما، و حقش را از خزانه‌ى كرمت بپرداز،

(5) آنگاه مرا از عقوبتى كه به فرمانت- به سود وى- مستوجب آنم حفظ نما، و از قبضه‌ى حكم عدلت رهائى‌ام بخش، زيرا نيروى من، عذاب و انتقامت را كم نمى‌شمارد و در برابر آن، تاب نمى‌آرد، و طاقتم بار خشمت را برنمى‌دارد، پس اگر مرا به حق، مكافات كنى، نابودم خواهى نمود، و اگر به رحمتت نپوشانى، به مهلكه‌ام خواهى افكند.

(6) خدايا! من از تو مى‌خواهم- اى معبود من!- چيزى را به من ببخشى، كه بذل آن، هيچ از تو نمى‌كاهد، و تقاضا دارم، بارى را از دوشم بردارى، كه برداشتنش تو را گرانبار نمى‌سازد:

(7) بخشش نفس خويش را- خدايا!- از تو مى‌طلبم، نفسى كه براى اين نيافريدى تا از بيم زيانى، پناهنده به آن شوى، يا به وسيله‌اش، به منفعتى راه‌جويى، بلكه آفريدى تا قدرتت را بر ايجاد مانند آن، اثبات فرمايى، و دليل توانايى‌ات بر نظيرش قرار دهى.

(8) و برداشتن بار گناهانم را كه حملش گرانبارم ساخته، از تو درخواست مى‌كنم، و بر آنچه سنگينى‌اش مرا به زانو درآورده، از تو مدد مى‌جويم،

(9) پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و نفس مرا با اينكه به خود، ستم كرده مشمول لطف و عفوت دار، و رحمتت را به تحمل بار (معاصى) گرانم بگمار، چه آنكه رحمتت بسيار، به فرياد بدكرداران رسيده، و عفوت بى‌شمار، شامل ستمكاران شده است،

(10) پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و مرا پيشواى كسانى ساز كه با عفوت، از محل سقوط خطاكاران، به پا داشته‌اى، و به توفيقت، از مهلكه‌هاى مجرمان، خلاص ساخته‌اى، از اين رو، به مدد بخششت، از اسارت خشمت آزاد شده، و به دست احسانت، از بند عدلت رها گشته‌اند.

(11) تو اگر چنين كنى- اى معبود من!- اين لطف را در حق كسى نموده‌اى كه استحقاق خود را براى عقوبتت انكار نمى‌كند، و خويشتن را از اينكه مستوجب انتقام تو است تبرئه نمى‌نمايد...

(12) با كسى اى معبود من! چنين رفتار مى‌كنى كه هراسش از تو، بيش از طمعش به تو است، و كسى كه نااميدى‌اش از نجات، زيادتر و محكمتر از اميدش به رهائى است، نه از آن جهت كه نااميدى‌اش به علت ياس از رحمتت باشد، يا از راه غرور، به طمع افتد، بلكه بدان علت است كه كارهاى نيكش، در ميان كارهاى زشتش اندك، و دليل و عذرهايش، در برابر تمامى نتايج اعمالش ضعيف مى‌باشد.

(13) اما تو- اى معبود من!- سزاوارى كه صديقان، به تو مغرور نشوند، و گنهكاران، از تو نااميد نگردند، زيرا تو پروردگار بزرگى هستى كه جامه‌ى لطفت را از هيچ كس، برنمى‌كنى، و در گرفتن حقت، با كسى سختگيرى نمى‌كنى (و آن را به طور كامل، دريافت نمى‌دارى)،

(14) ياد (دل‌انگيز) تو برتر از (ياد) كسانى است كه ياد گردند، و نامهايت مقدس و منزه از آن است كه به منسوبان (و به كسى) نسبت داده شود، و نعمتت در همه آفريدگان، (منتشر و) پراكنده مى‌باشد، پس، تو را سپاس و ستايش بر اين بزرگوارى، اى پروردگار جهانيان!.