دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و شهوتم را از هر حرامى بشكن، و حرصم را از هر گناهى بگردان، و مرا از آزردن هر مومن و مومنه و مسلم و مسلمه بازدار.

(2) خدايا و هر آن بنده كه به حقى از حقوق و حدى از حدود من كه تواش از آن نهى فرموده‌اى تجاوز كرده باشد و پرده‌ى حرمتى از حرمات مرا كه تواش از هتك آن منع كرده‌اى دريد باشد و ظلامه و حقى را از من با خود به گور برده باشد، يا در حال حيات بر ذمه‌اش مانده باشد، پس او را در ظلمى كه به من روا داشته است بيامرز، و در حقى كه از من برده است، عفو كن، و درباره‌ى آنچه با من كرده است سرزنش مفرماى، و به سبب آزردن من رسوا مساز. و اين گذشت را كه در عفو ايشان به كار برده‌ام، و اين تبرعى را كه در كرم نسبت به ايشان معمول داشته‌ام، پاكيزه‌ترين صدقات صدقه دهندگان و بالاترين عطاياى تقرب جويان قرار ده.

(3) و مرا در برابر عفو ايشان به عفو خود، و برابر دعايم درباره‌ى ايشان، به رحمت خود پاداش ده، تا هر يك از ما به سبب فضل تو نيكبخت گردد، و هر كدام از ما در پرتو احسان تو نجات يابد.

(4) خدايا هر بنده‌اى از بندگانت كه از من عقوبتى ديده، و يا از جانب من آزارى به او رسيده. يا از من و يا به سبب من ستمى به او پيوسته، تا حقش را ضايع كرده باشم، يا مظلمه‌اش را از ميان برده باشم، پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و او را به توانگرى خود از من خشنود گردان، و حقش را از جانب خود بپرداز،

(5) و آنگاه مرا از عقوبتى كه مستوجب آن شده‌ام نگاهدار، و از قبضه‌ى حكم عدل خود رهاى بخش، زيرا كه نيروى من با انتقام تو بر نمى‌آيد، و طاقتم با غضب تو برابرى نمى‌تواند، پس اگر تو مرا به حق مكافات كنى هلاكم خواهى كرد، و اگر در رحمت خويشم نپوشنى به مهلكه خواهى افكند.

(6) خدايا بخشش چيزى را- اى معبود من- از تو مى‌خواهم كه بذل آن چيزى از تو نمى‌كاهد، و برداشتن بارى را از دوش خويش مى‌خواهم كه برداشتن آن تو را گرانبار نمى‌سازد:

(7) بخشش نفس خويش را از تو مى‌خواهم كه آن را براى اين نيافريده‌اى تا از بيم زيانى به آن پناهنده شوى، يا به وسيله‌ى آن به منفعتى راه جويى، بلكه تا وسيله‌ى اثبات قدرت خود بر آفريدن مثل آن و حجت توانايى خود بر خلقت نظير آن قرار دهى‌

(8) و برداشتن بار گناهانم را از تو مى‌خواهم كه حمل آن مرا گرانبار ساخته است. و از تو مدد مى‌طلبم بر آنچه سنگينى‌اش مرا به زانو درآورده است.

(9) پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و نفس مرا با وجود ستم كردنش درباره‌ى خود ببخش، و آزاد كن، و رحمتت را به تحمل بار گران من بگمار. زيرا چه بسا كه رحمت تو به گناهكاران پيوسته است، و چه بسا كه عفو تو ستمكاران را فراگرفته است.

(10) پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا پيشواى كسانى ساز كه به عفو خود از افتادن‌گاه‌هاى خطاكاران بپا داشته‌اى، و به توفيق خود از مهلكه‌هاى مجرمان خلاص كرده‌اى، تا بمدد عفوت از اسارت خشمت رها شده، و به دست احسانت از بند عدلت آزاد گشته.

(11) تو اگر چنين كنى- اى معبود من- اين لطف را درباره‌ى كسى كرده‌اى كه استحقاق خود را به عقوبتت را انكار نمى‌كند، و نفس خويش را از سزاوارى عقابت تبرئه نمى‌نمايد.

(12) اين معامله را- اى معبود من- نسبت به كسى مى‌كنى كه ترسش از تو از طمعش به تو افزون است، و نوميديش از نجات از اميدش به خلاص استوارتر است. نه از جهت آنكه نوميديش به علت ياس از رحمت تو يا طمعش از باب غره شدن به مغفرت تو باشد، بلكه نوميديش از جهت آن است كه اعمال نيك‌اش در ميان اعمال بد اندك، و حجتها و عذرهايش در برابر همگى مسئوليتهايش ضعيف است.

(13) و تو- اى معبود من- پس سزاوارى كه صديقان به تو مغرور نشوند، و گنهكاران از تو نوميد نگردند. زيرا كه تو آن پروردگار عظيمى هستى كه فضل خود را از هيچ كس بازنمى‌دارى، و در گرفتن حق خود بر كسى سخت نمى‌گيرى.

(14) ياد تو از ياد شدگان برتر است، و نامهايت از ناميده شدن مردمان منزه است، پراكنده است. و نعمتت در همه‌ى آفريدگان پراكنده است. پس تو را سپاس بر اين بزرگوارى اى پروردگار جهانيان.