دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا بر محمد و خاندانش درود فرست و روى شهوت مرا از هر چيز حرامى بگردان، و دست آزمندى مرا به هيچ گناهى مرسان، و مرا از آزردن هر مرد و زن مؤمن و مسلمان بركنار دار.

(2) خدايا، اگر بنده‌اى در حق من به كارى دست زده كه تو او را از آن باز داشته‌اى، يا آبروى مرا، كه تو حرمت آن را بر او لازم گردانيده‌اى، به ناحق ريخته است، و در اين حال از دنيا رفته، يا زنده است و حق من بر گردن وى باقى است، او را در ستمى كه بر من روا داشته بيامرز، و در حقى كه از من با خود برده است ببخشاى، و او را به سبب آنچه با من كرده سرزنش مفرماى، و بديهايش را پيش چشمش مياور كه آزرده خاطر شود. اين عفو و بخشايش بى‌دريغ و بخشش رايگان من درباره‌ى آنان را پاك‌ترين صدقه و برترين عطيه‌اى قرار ده كه صدقه‌دهندگان و تقرب‌جويان به ديگران مى‌بخشند،

(3) و در عوض اين گذشت، از من درگذر، و در برابر دعايم در حق آنان، بر من رحمت آور، تا هر يك از ما به مدد فضل تو به سعادت رسيم و احسان تو روى رهايى بينيم.

(4) خدايا، اگر بنده‌اى از بندگانت از من آسيبى ديده، يا از جانب من به او آزارى رسيده يا من به دست خود و يا به وسيله‌ى كسى بر او ستمى كرده‌ام و حقش را تباه ساخته و مانع دادخواهى‌اش شده‌ام، بر محمد و خاندانش درود فرست و با توانگرى خود رضايت او را از من فراهم ساز، و حقش را تمام و كمال ادا فرما.

(5) سپس مرا برى گردان از آنچه حكم تو بر من لازم كند، و رهايى بخش از آنچه عدل تو فرمان دهد؛ زيرا نيرويى من تاب انتقام تو را ندارد، و توان من با خشم تو برابرى نتواند، كه اگر طبق حق، و برابر آنچه كرده‌ام، مرا پاداش دهى، هلاكم كرده‌اى، و اگر مرا با رحمت خود نپوشانى، به نابودى‌ام افكنده‌اى.

(6) خدايا، اى معبود من از تو بخشش چيزى را كه مى‌خواهم كه عطاى آن از تو هيچ نمى‌كاهد، و برداشتن بارى را خواستارم كه برگرفتن آن بر تو دشوار نمى‌آيد.

(7) اى معبود من، از تو مى‌خواهم كه نفس مرا ببخشايى؛ نفسى كه آن را نيافريدى تا با آن زيانى را برطرف سازى يا به سودى دست يازى، بلكه آن را آفريدى تا قدرت خويش را برآفريدن مانند آن به اثبات رسانى، و آن را دليلى بر خلقت شبيه آن قرار دهى.

(8) از تو مى‌خواهم كه بار سنگين گناهم را كه بر من گرانبار گرديده، از من بردارى، و از تو مدد مى‌جويم بر تحمل بار سنگينى كه مرا به زانو درآورده است.

(9) پس بر محمد و خاندانش درود فرست و نفس مرا كه بر خود ستم نموده، ببخشاى، و رحمت خود را بگمار كه بار گناهان مرا از من بردارد. چه بسا رحمتت به گنهكاران رسيده، و چه بسا آمرزشت ستمكاران را در برگرفته است.

(10) پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا نمونه‌ى كسانى قرار ده كه با آمرزش خويش آنان را از لغزشگاههاى خطاكاران فرا برده‌اى، و به توفيق خود از گرداب‌هاى هلاك مجرمان رهانيده‌اى، تا سرانجام به يمن عفو تو از بند خشمت رها شده‌اند و به احسانت از كمند عدل تو آزاد گرديده‌اند.

(11) معبود من، تو اگر چنين كنى، اين لطف را در حق كسى روا داشته‌اى كه سزاوار عذاب تو بودن را منكر نمى‌شود، و خود را از اين كه مستحقق خشم تو گردد، برى نمى‌داند.

(12) معبود من، در حق كسى لطف كرده‌اى كه ترسش از تو، از آزمندى‌اش در تو افزون‌تر است، و نااميدى‌اش از رهايى، از اميدش به رهايى استوارتر، اما اين نااميدى‌اش نه از رحمت توست و اميدوارى‌اش نه از سر مغرور شدن به بخشش تو، بلكه از آن رو نااميد است كه كارهاى نيكش در ميان كارهاى بدش اندك مى‌نمايد، و بهانه‌هاى او در انجام ندادن وظايفش دير نمى‌پايد.

(13) اما تو، معبود من، سزاوارى كه صديقان به رحمتت فريفته نشوند و گنهكاران از بخششت نااميد نگردند؛ زيرا تو آن پروردگار بزرگى كه فضل و احسان خود را از هيچ كس دريغ نمى‌دارى، و در گرفتن حق خود بر كسى سخت نمى‌گيرى.

(14) ياد والاتر است از هر چه ياد كنند، و نام‌هاى تو منزه‌تر است از آن كه ديگران بر خود نهند. نعمت‌هاى تو در ميان آفريدگانت پراكنده است؛ پس بر اين نعمتها تو را سپاس اى پروردگار هستى‌ها.