دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و شور شهوتم را در رويارويى با هر حرام در هم بشكن، و آزمندى‌ام را در ارتكاب گناه فرا افكن، و از آزردن هر فرد مسلمان و مؤمن بازم دار، چه مرد و چه زن.

(2) بار خدايا، هر بنده‌اى كه درباره‌ى من مرتكب كار ناپسندى گشته، و در آنچه منعش كرده‌اى پرده‌ى حرمتم را دريده، و اينك با مظلمه‌اى كه از من بر گردن اوست از دنيا رفته، يا زنده است و حقى از من بر وى بجا مانده، بار خدايا، درباره‌ى ستمى كه به من كرده بيامرزش، و براى حقى كه از من تباه كرده ببخشايش، درباره‌ى آنچه بر من كرده ميازارش، و به خاطر آزارى كه به من روا داشته، پرده بر مگير از كارش.

(3) بار خدايا، اين گذشتى را كه بديشان روا داشتم، و اين صدقه‌اى را كه به آنان بخشيدم، پاكيزه‌ترين صدقات بخشندگان، و والاترين عطاياى تقرب جويان گردان، و به پاس گذشتم از آنان گذشتت، و به پاس دعايم براى آنان جامه رحمتت را بر تنم پوشان، تا هم من و هم آنان به فضل و بخششت نيكبخت شويم، و هر يك از ما به احسانت رهايى يابيم.

(4) بار خدايا، هر يك از بندگانت را كه از من به وى آسيبى رسيده، يا از من آزار و اذيتى ديده، يا به خاطر من بر وى ستمى رفته، يا حقش را پايمال كرده‌ام، يا مانع دادخواهيش شده‌ام، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به توانگرى‌ات از من خشنودش ساز، و از خزانه‌ى كرمت حقش را بپرداز.

(5) آنگاه مرا از كيفرى كه به موجب حكمت مستوجب آنم در امان آر، و از عقوبتى كه به مقتضاى عدل توست بازم دار، هرگز مرا تاب تحمل خشم و انتقامت نيست، و توان من با خشمت هيچ گاه برابر نيست، اگر به مقتضاى استحقاقم جزايم دهى هلاكم ساخته‌اى، و اگر با جامه‌ى رحمتت نپوشانيم به تباهيم در انداخته‌اى.

(6) بار خدايا، از تو چيزى را مى‌خواهم كه عطايش از تو چيزى نمى‌كاهد، و بر گرفتن بارى را مى‌خواهم كه بر گرفتنش بر تو گران نمى‌آيد.

(7) از تو مى‌خواهم كه نفسم را به من بخشى، و نفسى كه وى را براى كسب سود يا دفع زيانى نيافريدى، بلكه آن را بيافريدى تا ثابت كنى كه بر اينگونه آفريدن توانايى، و حجت تمام كنى كه بر آفرينش همانند آن دانايى.

(8) بار خدايا، از تو مى‌خواهم بار گناهانم را كه سخت گرانبارم ساخته برگيرى، و بر تحمل بار گرانى كه از پايم در آورده ياريم دهى.

(9) پس بر محمد و خاندانش درود فرست و بر نفسم كه به خود ستم كرده بخشايش آر، و رحمتت را به برداشتن بار گرانم برگمار، بسا رحمتت كه به گناهكاران رسيده، و بسا گذشتت كه ستمكاران را فرا گرفته.

(10) پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا الگوى كسانى ساز كه از پرتگاه خطاكاران گذارنده‌اى، و به توفيقت از مهلكه‌هاى گنهكاران رهانده‌اى، آنان كه آزاد شده‌ى عفوت از اسارات خشمت گشتند، و رهايى يافته‌ى احسانت از زنجير عدالتت شدند.

(11) بار خدايا، اگر با من چنين كنى، اين لطف در حق كسى كرده‌اى كه استحقاق كيفرت را انكار نمى‌كند، و خود را از سزاوارى عذابت مبرا نمى‌داند.

(12) بار خدايا، اگر اين منت بر من نهى، بر كسى منت نهاده‌اى كه بيمش از تو از آزمندش به تو پيش است، و نوميدى‌اش از رهايى، از اميدش به رهايى افزون است، اين نه بدان معناست كه از رحمتت نوميد است، يا به فريب‌ها دل خوش نموده است، بلكه از آن روست كه نيكى‌هايش در برابر بدى‌هاش اندك است، و دليل‌هاش در همه‌ى دادخواهى‌ها سست است.

(13) اما تو، بار خدايا، شايسته اى كه راست كرداران، به رحمتت مغرور نشوند، گنهكاران، از درگهت نوميد نگردند، تو آن پروردگار بزرگى كه احسانت را از كسى باز نمى‌دارى، و در مطالبه‌ى حقت بر كسى سخت نمى‌گيرى.

(14) بار خدايا، يادت از آنچه در يادها آيد فراتر، نامهايت از آنچه (مردمان) بر تو نهند مقدس‌تر، و نعمتت در ميان همه‌ى آفريدگانت گسترده است. پس بر همه‌ى اين نعمت‌ها سپاست باد، اى پروردگار جهانيان.