دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) بار خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست و شهوت و خواهشم را از هر حرام و محذورى بشكن، و حرص و طمعم را از هر گناه دور گردان، و مرا از آزار رساندن به هر مرد و زن مومن و مسلمان بازدار.

(2) خداوندا! هر بنده‌اى كه درباره‌ى من آنچه را بر او حرام كرده‌اى به جاى آورده، و پرده‌ى آنچه بر او منع نموده‌اى را دريده، و حق مرا برده، و مرده يا زنده است، و حقم نزد او باقى مانده، پس او را در ستمى كه به من كرده بيامرز، و در حقى كه از من برده درگذر، و از آنچه درباره‌ى من به جاى آورده آگاه مساز، و بر اثر آنچه به من روا داشته رسوايش مكن، و عفو و گذشتى كه در مقابل ايشان انجام داده و صدقاتى كه بر ايشان بخشيدم را پاكيزه‌ترين بخششهاى بخشندگان و بالاترين عطاهاى تقرب‌جويان قرار ده،

(3) و مرا از عفو و گذشتم از ايشان به عفوت، و از دعا و درخواستم براى آنان به رحمتت عوض عطا فرما، تا هر يك از ما به وسيله‌ى احسان تو نيكبخت شود، و هر كدام از ما به سبب نعمتت رهايى يابد.

(4) بار خدايا! هر بنده‌اى از بندگانت كه از من عقوبت و شكنجه‌اى يافته، يا از جانب من آزارى به او رسيده است، يا از من يا به وسيله‌ى من ستمى به او رخ داده و حق او را از دست داده و دادخواهى از حقش را از ميان برده باشم، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و او را از توانگرى خود از من خشنود ساز و از جانب خويش حق او را بى‌كم و كاست عطا فرما.

(5) سپس مرا از چيزى كه فرمانت موجب آن مى‌شود نگاهدار، و از آنچه عدل تو به آن حكم مى‌كند رهائى ده، زيرا توانائى من از تحمل انتقام و كيفرت برنمى‌آيد، و نيروى من با خشم تو برابرى نتواند كرد، پس اگر تو مرا به حق جزا دهى هلاكم مى‌نمائى، و اگر به رحمتت نپوشانى تباهم مى‌سازى.

(6) بار خدايا! از تو درخواست مى‌كنم كه به من ببخشى، خدايا چيزى را كه بخشيدن آن از تو چيزى نمى‌كاهد، و برداشتن بارى را از تو مى‌خواهم كه برداشتن آن تو را گرانبار نمى‌گرداند،

(7) از تو درخواست مى‌كنم كه خدايا به من ببخشائى نفسم را كه آن را نيافريدى تا از بدى و زيانى به وسيله‌ى آن خود را بازدارى، يا به سبب آن به سودى راه جوئى، ولى آن را آفريدى براى ثابت كردن قدرت و توانائيت بر آفريدن مانند آن، و براى حجت و دليل آوردن بر آفريدن شبيه آن.

(8) و از تو مى‌خواهم كه گناهم را از من برگيرى كه زير بار رفتن آن مرا سنگين بار كرده، و از تو يارى مى‌طلبم بر آنچه سنگينى آن مرا گرانبار نموده،

(9) پس بر محمد و خاندانش درود فرست و نفسم را با اينكه به خود ستم كرده ببخش، و رحمتت را به برداشتن بار گرانم بگمار، چه بسيار رحمتت به بدكاران رسيده، و چه بسيار عفوت ستمكاران را فراگرفته است.

(10) پس بر محمد و خاندانش درود فرست، و مرا پيشواى كسانى گردان كه به گذشت خود آنان را از جايگاههاى افتادن خطاكاران به پا داشته‌اى، و به توفيق خويش آنان را از مهلكه‌ها و گرفتاريهاى گناهكاران رهائى داده‌اى، پس از اسارت خشمت رها شده‌ى عفوت گرديده و از بند عدلت آزاد شده‌ى احسانت گشته‌اند.

(11) بار الها! اگر چنين كنى آن را درباره‌ى كسى به جا مى‌آورى كه شايستگى كيفر تو را انكار نمى‌كند، و نفس خود را از سزاوار بودن عقاب تو منزه و پاك نمى‌داند،

(12) آن رفتار را به كسى مى‌كنى خداوندا كه ترسش از تو از طمع در تو بيشتر است، و به كسى كه نااميديش از نجات از اميدواريش براى رهائى استوارتر مى‌باشد، نه به جهت آنست كه نااميديش نااميدى از رحمت، يا طمعش از روى فريب خوردن باشد، بلكه براى آنست كه نيكيهايش ميان بديهايش اندك و دليلهايش در همه‌ى دادخواهيها و گناهان او سست است.

(13) اما تو اى خدايا شايسته‌اى كه صديقين و راستگويان به تو مغرور نشده فريب نمى‌خورند، و گناهكاران از تو نااميد نگردند، زيرا تو پروردگار بزرگى مى‌باشى كه كسى را از فضل و احسان خود بازنمى‌دارد و همه‌ى حق خويش را از كسى نمى‌گيرد،

(14) ذكر و يادت از يادشدگان برتر، و نامهايت پاك و پاكيزه است از اينكه حسب و نسب‌داران به آن ناميده شوند، و نعمتت در همه‌ى آفريدگان پراكنده است، پس سپاس بر آن عطا و بخشش اى پروردگار جهانيان شايسته‌ى توست.