دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، بر محمد و تبار او درود فرست و دلخواه و شيفتگى مرا به هر وام بشكن، و آزمندى مرا از هر گناه دور كن و مرا از آزار هر زن و مرد مومن و مسلمان بازدار

(2) بار خدايا، هر يك از پرستندگانت كه به حقى از حقوق من، كه حرمت آن را بر او واجب كرده‌اى، تجاوز كرده باشد، يا آبروى مرا كه به نگاهداشت آن فرمانش داده‌اى، ريخته باشد، آنگاه در حالى كه حق من بر عهده‌ى او بوده است مرده يا زنده و حق من همچنان بر گردن او، پس او را از ستمى كه بر من روا داشته است بيامرز و در آنچه از من ربوده است ببخشاى و در رفتارى كه با من كرده است توبيخ مفرماى و به آنچه بر من روا داشته است رسوا مكن و اين بخشايش بى‌دريغ و گذشت رايگان مرا از پاكيزه‌ترين صدقات صدقه‌دهندگان به شمار آر و از بزرگترين صله‌هاى كسانى كه به درگاه تو تقرب مى‌جويند

(3) قرار ده و در مقابل اين بخشايش از من درگذر، و در عوض دعايى كه من در حق آنان مى‌كنم رحمت خود شامل حال من كن، چندان كه هر يك از ما به فضل تو نيكبخت و به احسان تو رستگار گرديم‌

(4) پروردگارا، هر يك از پرستندگان تو كه از من زيانى ديده يا از سوى من بر او آزارى رسيده يا از من به آنان ناروايى رسيده باشد و حق او را پايمال كرده يا ستمى را كه بر او روا داشته‌ام ناكرده انگاشته باشم، پس بر محمد و خاندان او درود فرست و به بى‌نيازى خود خشنودى او را از من فراهم آور و حقوق او را از خزانه‌ى كرم خود كفايت فرماى‌

(5) سپس مرا از آنچه حكم تو روا مى‌داند برى گردان و از آنچه عدل تو حكم مى‌كند رهايى بخش، همانا كه نيروى مرا طاقت عذاب تو نيست و طاقت من با خشم تو نپايد. همانا كه اگر مرا به حقيقت كيفر عمل دهى هلاك گردم و اگر رحمت تو مرا يارى ندهد نابود شوم،

(6) بار الها، اى خداى من، از تو چيزى به بخشش مى‌خواهم كه بذل آن از گنجينه‌هاى تو نمى‌كاهد و تقاضاى آن دارم كه از دوش من بارى را بردارى كه برداشتن آن تو را گران نيست‌

(7) بار خدايا، از تو تقاضا دارم نفس مرا، كه براى جلوگيرى از شرى يا به دست آوردن خيرى نيافريده‌اى، به من ببخشى. چه، از آن روى آفريدى تا قدرت خود را براى ايجاد چنان خلقتى نمودار سازى، و آفرينش آن شكل را بر آفريدگان دليل و حجت آورى‌

(8) و مسئلت آن دارم كه بار سنگين گناهان را كه كشيدن آن مرا دشوار است و سنگينى آن مرا به ستوه آورده است به يارى خود از دوش من بردارى‌

(9) پس بر محمد و خاندان وى درود فرست و با وجود ستمى كه بر نفس خويش روا داشته‌ام مرا ببخشاى و رحمت خود بر من بگمار تا بار اين گناهان گران كه توان جنبش از من ربوده است، از دوش من برگيرد، چه، رحمت تو فراوان به فرياد بدكاران مى‌رسد و بسا كه بخشايش تو ستمكاران را فرامى‌گيرد

(10) پس بر محمد و خاندان او درود فرست و مرا نمونه‌ى كسانى قرار ده كه آنان را در لغزشگاههايى كه خطاكاران در آن مى‌غلتند و به بخشايش خود بر پا مى‌دارى و گناهكاران را به توفيق خود از بركه‌هايى كه در آن فرومى‌افتند و راه بيرون شو ندارند، رهايى مى‌بخشى، و چنين از بند خشم تو رهايى مى‌يابند و به آزادى عفو تو مى‌رسند و از زنجير عدل تو به احسان تو آزاد مى‌گردند

(11) پروردگارا، اگر چنين كنى با كسى كرده‌اى كه منكر آن نيست كه در خور كيفر توست، كسى كه خويشتن را چنين نمى‌انگارد كه سزاوار كيفر تو نيست‌

(12) كسى كه، اى خداى من، خوف او از تو از اميد به نعمت تو بيشتر است. كسى كه نااميدى او از رهايى، از اميد او به خلاص استوارتر است، اما نه از اين باب كه مايوسى او از سر نااميدى باشد، يا طمع وى از سر غرگى، بلكه به اين علت است كه كارهاى نيكوى او در ميان كارهاى ناپسنديده‌اش اندك است و بهانه‌هاى او در انجام ندادن وظائفى كه بر عهده داشته است ضعيف‌

(13) پروردگارا، پس تو شايسته‌ى آنى كه صديقان به تو مغرور نگردند و گنهكاران از تو مايوس نشوند، چه تو پروردگار عظيمى كه فضل خود را از هيچ كس دريغ نمى‌دارى و اداى حق هيچ كس را فرونمى‌گذارى‌

(14) ذكر تو متعالى‌تر است از هر نام كه بر زبان رود و نامهاى تو منزه‌تر از آن كه جز به تو نسبت داده شود و نعمت تو در همه‌ى آفريدگان آشكار است و پراكنده. پس اى پروردگار جهانها، تو را بر اين عنايتها و نعمتها سپاس.