دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و ميل و خواست مرا به هر حرامى بشكن، و حرص مرا از هر گناهى دور ساز، و مرا از آزار رساندن به هر مرد و زن با ايمان و مرد و زن مسلمان باز دار.

(2) خدايا، و هر بنده‌اى كه از من چيزى ستانده (يا به من آسيبى رسانده) كه بر او جايز نشمرده بودى، و آبرويى از من برده كه بر او ممنوع ساخته بودى، و او با وزر و وبالى كه از من بر دوش داشته از دنيا رفته، يا در حال حيات وزر و وبالى نسبت به من برايش حاصل شده، پس هر خلافى را كه در حق من مرتكب شده بر او ببخش، و نسبت به آنچه كه به سبب آن حقى را از من تباه ساخته از او بگذر، و خطاهايى را كه در حق من مرتكب شده به رويش مياور، و به خاطر گناهانى كه درباره من انجام داده رسوايش مساز، و گذشتى را كه من از آنان كردم، و صدقه بى مزد و منتى را كه من بر آنان دادم پاك‌ترين صدقه‌اى كه صدقه دهندگان مى‌دهند و برترين عطايى كه تقرب جويان به درگاهت مى‌پردازند قرار ده.

(3) و به جاى گذشتى كه از آنان كردم عفو و گذشت خود را، و به جاى دعايم در حق آنان رحمت خويش را شامل حالم گردان، تا هر كداممان به فضل و بخشش تو به سعادت رسيم، و به لطف و مرحمت تو نجات يابيم.

(4) خدايا، و هر يك از بندگانت كه از سوى من در حق او ناروايى انجام شده، يا از ناحيه من به او آزارى رسيده، يا به دست من و يا به سبب من ستمى به او رسيده و در اين صورت حقى را از او تباه ساخته، يا به ظلم و تعدى بر او پيشى جسته‌ام، پس بر محمد و آل او درود فرست، و او را با ثروت و دارايى خود از من خشنود ساز، و حق او را از نزد خودت كاملا بپرداز.

(5) سپس مرا از آنچه حكم تو به خاطر او ايجاب مى‌كند نگاه دار، و از آنچه عدل تو حكم مى‌كند نجات ده، زيرا توان من تاب نقمت تو را ندارد، و طاقتم خشم تو را برنمى‌تابد، زيرا اگر مرا به حق مكافات كنى هلاكم سازى، و اگر در رحمتت نپوشانى تباهم نمايى.

(6) خدايا، اى معبود من، از تو بخشش چيزى را مى‌خواهم كه بخشيدنش چيزى از تو نمى‌كاهد، و از تو حمل بارى را مى‌طلبم كه حمل آن بر تو سنگينى نمى‌كند.

(7) خداى من، از تو بخشش نفسم را مى‌خواهم كه آن را نيافريدى تا به سبب آن از آسيبى بپرهيزى يا به سودى راه يابى، بلكه آن را آفريدى تا قدرت خويش را بر آفرينش چنان چيزى به اثبات رسانى، و بدان سبب بر آفرينش مانند آن دليل آورى.

(8) و از تو مى‌خواهم برداشتن بارى از گناهانم را كه حملش بر دوشم فشار آورده، و از تو كمك مى‌جويم براى بارى كه گرانى‌اش پشتم را شكسته.

(9) پس بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به خاطر ستمى كه بر خود كرده‌ام ببخش، و رحمتت را به حمل بار گناهانم بگمار، كه چه بسيار رحمتت به گنهكاران رسيده، و چه بسيار عفو و بخششت شامل حال ستمكاران گشته است!

(10) پس بر محمد و آل او درود فرست، و مرا نمونه كسانى قرار ده كه آنان را با گذشت خويش از محل به خاك افتادن خطاكاران بلند كرده‌اى، و به توفيق خود از منجلاب مجرمان رهايى داده‌اى، در نتيجه به سبب عفو تو از اسارت خشمت آزاد شدند، و به سبب نيكى‌ات از بند عدالتت رها گرديدند.

(11) خداى من! اگر چنين رفتار كنى، با كسى مى‌كنى كه مستحق بودن خود را نسبت به عقوبتت انكار نمى‌كند، و خود را از سزاوارى انتقامت مبرا نمى‌داند.

(12) خداى من! با كسى چنين رفتار مى‌كنى كه ترسش از تو بيش از اميد و طمعش به توست، و نوميدش از نجات سخت‌تر از اميدش به رهايى است، البته نه طورى كه نوميدش قطع اميد بوده، يا اميد و طمعش غرور و غفلت باشد، بلكه به خاطر آن كه نيكى‌هاى او در ميان بدى‌هايش اندك است، و دليل‌هاى او درباره همه وزر و وبال‌هايش سست است.

(13) اما تو- اى خداى من- شايسته آنى كه صديقان به (رحمت) تو فريفته نشوند، و مجرمان از (عفو) تو نوميد نگردند، زيرا تو آن پروردگار بزرگى هستى كه فضل و بخشش خود را از كسى دريغ نمى‌دارى، و حق كامل خود را از كسى طلب نمى‌كنى.

(14) ياد تو بالاتر از آن است كه ديگران در قبال آن ياد گردند، و نام‌هاى تو مقدس‌تر از آن است كه ديگران به نام‌هاى تو خوانده شوند، و نعمت‌هاى تو در ميان همه آفريدگان بخش است، پس تو را بر همه اينها سپاس اى پروردگار جهانيان.