دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش مرا از هر چه ممنوع است محرم ز شهوت منحرف بشكن تو در هم كه تا هرگز هوس را زين گناهى نيفتم انحراف از شاهراهى خداوندا ز بنيان حرص و از آز به نسبت بر گناه من برانداز كه تا گرد خطايا و مناهى نورزم ارتكابى بر معاصى و هم بر منكراتت آنچه دانم به نفس خود مسلط در نهانم خداوندا مرا ز آزار مردم برآنم بازدارى زين تصادم كه تا مردم ز رفتارم در ايمن و قلبى را به ناحق نشكنم من‌

(2) خدايا آنكه در حقم بدى را ز شايسته به ناشايستگى را و بى‌آنكه ز من پوزش در افعال نموده زندگى بدرود الحال و اكنون در دل خاك آرميده ز دنيا دست او كوته رهيده كه موجوديست بيچاره در افتاد گناهش بخش و روحش را نما شاد از آنچه او به حقم كرده ناحق گذشتم من ببخشا چون تويى حق چنان كن زين گذشت من بصدقه به راه تو قبولى بهر هديه مرا نزديكتر سازد به درگاه خدايا بر ستمكاريش زين راه‌

(3) چنان خواهم كزين بخشودگيم ز رحمت كن نصيب اين زندگيم خداوندا از اين موجود بدبخت كه دستش از دعا كوتاه شد سخت دعا كردم دعايم در برابر همى خواهم سعادت را فزونتر به فضل خويش فرمايى تو تضمين چنان كن ظالم و مظلوم تامين كه هر دو پيشگاهت گشته منصور شمارش آورى مرحوم و مغفور

(4) خداوندا كسانى گر ز هستم ستم ديده و آزارى ز دستم ز حقش شد لگدمال و نشسته و قلب او ز رنج من شكسته الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت تا روح او شاد نما او را ز من خشنود و خندان ز حق پايمالش باز گردان‌

(5) مرا نيز از ستم بر كيفرى را مگيرى در مقابل داورى را وز آنچه عدل تو زين ماجرايم حكومت مى‌كند عفوت روايم كه زيرا پيكر من زين عقوبت ضعيف و زار نى آورده طاقت اگر بر حق و عدل تو برابر مكافاتم كنى اى حى داور هلاك من بود حتى ز نقمت اگر آن فضل عفو تو ز رحمت بدادم نارسد فكرم تباه است از اين غم روزگار من سياه است‌

(6) الهى از تو آن خواهم صوابى دعايم گر نمايى استجابى بر آن مخزن كه باشد لايزالى زيانى نيست بر او نى زوالى ز تو اعطاى حاجت نيست دشوار خودم را از تو خواهم حى دادار

(7) ز تو اعطاى حاجت نيست دشوار خودم را از تو خواهم حى دادار تو بر اين آفريدن جلب سودى نه بر دفع زيان اين وانمودى منم مخلوق تو محكوم و فانى تو خلقش كردى و قادر بر آنى كه اين بر كائنات تو ز حكمت كنى اتمام و اكمالش ز قدرت‌

(8) خداوندا از اين بارم خلاصى فشار آرد به پشتم اين معاصى فزايش داده بر رنج روانم و سوزانده است مغز و استخوانم‌

(9) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش مرا از اين مظالم را كه در جان روايش داشتم بگذر تو آسان رسان بر جان تو رحمت آنچه خواهد كه تا بارم سبك رنجم بكاهد بديدم اين خداوندا چه بسيار كه موج رحمتت زان نفس امار گنهكارى گرفته او در آغوش و چه بسيار بشنيديم از گوش كه لطفت بر ستمكاران بيداد ز عفوت بر عذابش ايمنى داد

(10) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد درودت باد تا روحش شود شاد چنان كن تا كه از درياى رافت به آغوشم در آرد موج رحمت كه در آن سايه‌ى عفوت برم سر و از آن بخشش تو بهره و بر و دورى دار ما را از خطاكار كنم من ترك مجرم در صف نار رديف صالحين در صف بابرار كه تا آزاده‌ات اى حى غفار ز خشم تو روان آسوده راحت و از بخشودگانت در ضمانت‌

(11) انك ان تفعل ذالك يا الهى تفعله به من لا يجحد استحقاق عقوبتك و لا يبرى‌ء و نفسه من استيجاب نقمتك تفعل ذالك يا الهى خداوندا بحق من گر اكرام ز فضل خود روا درى به انعام و بر آن كس كه خود داند گنهكار خودش را مستحق داند گرفتار و هرگز نفس خود را زين نكوهش نداند او مبرايى ز لغزش‌

(12) خداوندم تو اين فضل و نعم را بحق بنده‌اى دارى كرم را كه ترسش بيش از قهرت هراسان و تا اميد بر مهر تو خندان اميدش بر نجاتش نيست ملموس و بلكه بر نجات خويش مايوس و اما نى ز ياسش نااميد است نه آن اميد بر گولش رهيد است به دنبال فريب از درگه تو نمايد دورى و دور از ره تو من آن عبد ذليل اى حى سرمد گناهم بر ثواب من بچربد برابر در خطايا و معاصى ندارد حجتى اين فرد عاصى‌

(13) تو باشى آن خداوند توانا كه صديقين تو آن پارساها به اميد كرم ننشسته بيكار در انجام وظايف هست هشيار گنهكاران به نوميد از كرم نيست كه زيرا ذات حق پروردگاريست كه كس از فضل او ممنوع و محروم نماند ذوالجلالى هست محتوم كه حق بر مستحقش باز پس نيست به يادش هر قدر گويند بس نيست‌

(14) و يادت در بزرگى نيك‌نامى مقدس‌تر ز نامى بس گرامى كه گسترده است خوان نعمت تو تمام كائنات از رحمت تو برندى بهره از سرشار خوانت ز هر جا بنگرم باشد مكانت به درگاه تو اى پروردگارم ستايش مى‌كنم هستى تو يارم‌