دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه داریوش شاهین

(1) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. توبه پذيرا، ميل و هوسم را از ارتكاب به هر كار حرامى دور دار، و چنان كن كه از حرص و طمع ايمن باشم، و از آزار به هر زن و مرد مسلمان و مومنى پرهيز كنم.

(2) حاجت پذيرا، اگر بنده‌اى در حق من كار حرامى انجام داده، يا پرده پرهيز من دريده و حقى از من برده و اينك او مرده- يا نمرده، و حق من نزد او به جا مانده- او را، تو اى قادر متعال، ببخش و بيامرز و از حقى كه من بر او دارم تو بگذر، و او را ملامت منما، و رسواى خاص و عامش مكن. چنان كن كه عفو و چشم‌پوشى از كارهاى او و صدقاتى كه بر آنان دادم نزد درگاه تو پاكترين بخششها و برترين پيشكشها باشد.

(3) عيب پوشا، مرا به عفو خويش- به خاطر گذشتى كه در حق آنان كردم- پاداشى متقابل ببخش، تا هر يك به لطف و كرمت در هر دو جهان به سعادت برسيم و به خاطر نعمتت از بند بلا برهيم.

(4) دعا پذيرا، اگر بنده‌اى از بندگانت، از من آزارى ديده، يا به نحوى در آزردگى‌اش كارى كرده‌ام، يا ناآگاهانه به او ستمى نموده‌ام و حقى از او تباه شده، يا به غفلت حقش پايمال كرده‌ام، اى قادر متعال، تو به قدرت و احسان خويش، دلش شاد ساز، و از او راضى و خشنود باش، و بى‌هيچ نقصانى اجر و پاداشش ببخش. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد.

(5) عافيت آفرينا، مرا از كيفرى كه امر تو بر آن قرار دارد، ايمن بدار و از اجراى عدالت خويش خاطرم آسوده كن. زيرا، مرا ياراى تحمل كيفر تو نيست، و در برابر خشم تو ذليل و ناتوانم. اگر كه خواهى در حق من عدالت كنى، هلاكم مى‌نمائى، و اگر مشمول عفو و مغفرت تو قرار نگيرم، پايمال شده‌ام.

(6) يارى بخشا، تو بر من چيزى را ببخش كه مى‌دانم آن بخشش هيچ چيز از تو نكاهد، و بار گناهى از من بردار كه مى‌دانم برداشتنش هرگز بر تو گران نيست.

(7) عيب پوشا، به عجز از تو مى‌خواهم كه وجود مرا از گناه پاك بسازى، زيرا كه تو جسم و جان مرا نيافريدى تا از زيان و بدى، خود را دور بدارى، يا بوسيله آن به سودى برسى. بلكه ما را آفريدى تا قدرت خويش را در آفرينشى اينچنين بما بنمايانى، و هر مخلوق دليل خلق مخلوقى ديگر باشد.

(8) حكمت آموزا، گناهم را بيامرز كه گرانى آنها بر من توانفرساست و بر بسيارى و سنگينى بار گناهانم و كيفر آنها از تو يارى مى‌جويم.

(9) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. قادرا، اگر من به وجود خويش ستم كرده‌ام، مرا ببخش و چنان كن به رحمتت بار گناه از دوشم برداشته شود، زيرا تو بر بدكاران احسان نموده‌اى و ستمگران را عفو كرده‌اى.

(10) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. برترا، مرا پيشواى كسانى كن كه به قدرت تو از سقوط به پرتگاه گناه بركنار شده‌اند و به يارى خويش، آنان را از گرداب گناه برهان. آنانكه به عفو تو از چنگ خشمت رها شده‌اند، و به احسانت از كيفر تو آسوده‌اند.

(11) پاك آفرينا، اگر چنين كنى، رحمت خويش را بر كسانى روا داشته‌اى كه منكر عدل تو نيستند و وجود خويش را از كيفر تو بركنار نمى‌دانند.

(12) بى‌نيازا، تو در حق كسى چنين اكرام روامى‌دارى كه ترسش از عقوبتت بيشتر از طمعش در رحمتت باشد، آنكس كه نوميدى‌اش از عذاب بيشتر از اميدش از رهائى است. اين سخن نه به آن دليل است كه اى قادر متعال، نوميدى چنين كسى از رحمت و مغفرت تو و يا طمعش به دليل فريب از تو باشد، نه هرگز. بلكه به خاطر آنست كه نيكيهايش در مقابل بديهايش بسيار ناچيز و بى‌مقدار و دلائلش ميان جمع دادخواهان سست و ضعيف است.

(13) رحمانا، اين توئى كه سزاوارى تا انبوه راستگويان از مغفرت تو، نه نوميد شوند و نه فريب خورند، و گناهكاران هم از تو مايوس نگردند زيرا تو آن بزرگى كه هيچ كس از درگاه فضل و كرمت مايوس و نوميد نگردد و تو همه‌ى حق سزاوار خويش از هيچ كس نستانى.

(14) كريما، ياد تو برتر از ياد هر كس باشد و نامهايت پاكتر از تمام صفات و نامهاست و فضل و نعمت همه جا گسترده است. پس، اى قادر متعال بر آن عطا و بخشش، تنها سپاس تراست اى خداوند جهانيان.