دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و شهوت و خواهش مرا از هر حرام (جدا ساز) بشكن و حرص و آز مرا از هر گناهى دور گردان، و مرا از آزار رساندن به هر مرد و زن باايمان و به هر مرد و زن مسلمان بازدار،

(2) بار خدايا هر بنده‌اى كه درباره‌ى من آنچه را بر او حرام كرده‌اى بجا آورده، و پرده‌ى آنچه را بر او منع نموده‌اى دريده، و حق مرا برده و مرده، يا زنده است و حق من نزد او بجا مانده باشد پس او را در ستمى كه به من كرده بيامرز و در حقى كه از من برده درگذر، و از آنچه درباره‌ى من بجا آورده آگاه مساز و بر اثر آنچه به من خواسته (و آزار) روا داشته رسوايش مكن، و عفو و گذشت از ايشان را كه بكار بردم، و صدقه و بخششى را كه بر ايشان بخشيدم پاكيزه‌ترين بخششهاى بخشندگان، و بالاترين عطاهاى تقرب‌جويان (به درگاه خود) قرار ده،

(3) و مرا از عفو و گذشتم از ايشان به عفوت، و از دعا و درخواستم براى آنان به رحمتت عوض (پاداش) عطا فرما تا هر يك از ما به احسان تو نيكبخت شود، و هر كدام از ما به سبب نعمتت رهائى يابد،

(4) بار خدايا هر بنده‌اى از بندگانت كه از من عقوبت و شكنجه‌اى يافته، يا از جانب من آزارى به او رسيده، يا از من يا به وسيله‌ى من ستمى به او رخ داده و حق او را از دست داده و دادخواهى از حقش را از ميان برده باشم، پس بر محمد و آل او درود فرست، و او را از توانگرى خود از من خوشنود ساز، و از جانب خويش حق او را بى‌كم و كاست عطا فرما،

(5) سپس مرا از چيزى (كيفرى) كه فرمان تو باعث آن مى‌شود نگاهدار، و از آنچه عدل تو به آن حكم مى‌كند رهائى ده زيرا توانائى من از تحمل انتقام و كيفر تو برنمى‌آيد، و نيروى من با خشم تو برابرى نتواند كرد، پس اگر تو مرا به حق جزا دهى هلاكم مى‌نمائى، و اگر به رحمتت نپوشانى تباهم مى‌سازى،

(6) بار خدايا از تو درخواست مى‌كنم كه به من ببخشى اى خداى من چيزى را كه بخشيدن آن از تو چيزى نمى‌كاهد، و برداشتن بارى را از تو مى‌خواهم كه برداشتن آن ترا گرانبار نمى‌گرداند،

(7) از تو درخواست مى‌كنم كه به من ببخشى اى خداى من نفس مرا كه آن را نيافريدى تا از بدى آن خود را باز دارى، و يا به سبب آن به سودى راه‌جوئى، ولى آن را آفريدى براى ثابت كردن (بندگان) قدرت و توانائيت (را) بر آفريدن مانند آن، و براى حجت و دليل آوردن بر آفريدن شبيه آن

(8) و از تو مى‌خواهم كه گناهم را از من برگيرى (بيامرزى) كه زير بار رفتن آن مرا سنگين كرده، و از تو يارى مى‌طلبم بر آنچه سنگينى (كيفر) آن مرا گرانبار نموده،

(9) پس بر محمد و آل او درود فرست، و نفس مرا با اينكه به خود ستم كرده ببخش، و رحمتت را به برداشتن بار گرانم بگمار، زيرا چه بسا رحمت تو به بدكاران رسيده، و چه بسا عفو تو ستمكاران را فرا گرفته،

(10) پس بر محمد و آل او درود فرست، و مرا پيشواى كسانى گردان كه به گذشت خود آنها را از افتادنگاههاى خطاكاران به پا داشته (نگهدارى كرده)اى و به توفيق خويش آنان را از مهلكه‌ها و گرفتاريهاى گنهكاران رهائى داده (آمرزيده)اى، پس از گير خشمت رها شده‌ى عفوت گرديده، و از بند عدالتت آزاد شده‌ى احسان تو گشته‌اند،

(11) تو اگر چنين كنى (مرا پيشواى آنان گردانى)اى خداى من آن را درباره‌ى كسى بجا مى‌آورى كه شايستگى كيفر تو را (براى خود) انكار نمى‌كند، و نفس خود را از سزاوار بودن عقاب تو منزه و پاك نمى‌داند،

(12) آن رفتار را به كسى مى‌كنى اى خداى من كه ترسش از تو از طمع و آزش در (رحمت) تو بيشتر است، و به كسى كه نوميديش از نجات (آتش) از اميدواريش براى رهائى (از آن) استوارتر مى‌باشد، (و اين) نه به جهت آنست كه نوميديش نوميدى از رحمت يا طمعش از روى فريب خوردن (از رحمت تو) باشد، بلكه براى آنست كه نيكيهايش ميان بديهايش اندك و دليلهايش در همه‌ى دادخواهيها و گناهان او سست است، و

(13) اما تو اى خداى من شايسته‌اى كه صديقان و بسيار راستگويان (پيامبران) به (رحمت) تو مغرور نشده و فريب نمى‌خورند، و گناهكاران از (عفو) تو نوميد نگردند زيرا تو پروردگار بزرگى مى‌باشى كه كسى را از فضل و احسان خود باز نمى‌دارد، و همه‌ى حق خويش را از كسى نمى‌گيرد،

(14) و ذكر و ياد تو (تسبيح و تحميد و تهليل و مانند آنها) برتر است از ياد شدگان و نامهاى تو پاك و پاكيزه است از اينكه حسب و نسب داران به آن ناميده شوند، و نعمتت در همه‌ى آفريدگان پراكنده است، پس تو را است سپاس بر آن عطا و بخشش اى پروردگار جهانيان