دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و كمر شهوتم را در برابر هر حرامى در شكن و از هر گونه خطايى آز من را بازدار و مرا از دل آزارى هر مومن و مومنه و مسلم و مسلمه‌اى ممانعت فرماى!

(2) بار الها! هر بنده‌اى كه درباره‌ى من عملى انجام داده كه مورد نهى تو بوده يا در چيزى كه تو ممنوع فرموده‌اى، پرده‌ى حرمت مرا دريده و در حالى كه ذمه‌ى من بر گردن او بوده، در گذشته، يا اين ذمه در حال حيات بر گردن وى مانده، پس او را در ستمى كه بر من روا داشته است، بيامرز و در حقى كه از من ضايع كرده است، بيامرز و اگر درباره‌ى من خلافى كرده او را سرزنش مفرماى و اگر به سبب آزار من بر او گناهى است، وى را رسوا مساز و اين گذشت صدقه گونه‌ى مرا درباره‌ى ايشان چون برترين نماز اهل تقرب قرار ده‌

(3) و مرا در برابر عفو ايشان به عفو خود عوض ده و به پاداش دعايم براى آنها مرا مشمول رحمت خود فرماى، تا آنكه هر يك از ما به فضل تو روى خوشبختى بيند و هر يك از ما به رحمت تو راه نجات پويد.

(4) بار خدايا! هر بنده‌اى از بندگانت كه از من كيفرى ديده، يا از طرف من به او آزارى رسيده يا از جانب من يا به واسطه‌ى من به وى ستمى وارد آمده به گونه‌اى كه سبب تضييع حق او شده يا مظلمه‌اش دامنگير من شده، پس درود بر محمد و خاندان وى، او را به توانگرى خود از من خشنود گردان و حق وى را از نزد خود تاديه فرما

(5) و آنگاه مرا از آنچه مستلزم داورى توست نگاه دار و از هر آنچه داد تو بدان حكم مى‌كند رهايى بخش، چرا كه توان من از پس كيفر تو برنمى‌آيد و طاقتم خشم تو را برنمى‌تابد و اگر به انگيزه‌ى حق مدارى مرا مكافات دهى هلاكم مى‌كنى و اگر هر آينه در ذيل رحمت خويش در نپوشانيم تباهم كرده‌اى.

(6) بار خدايا! از تو چيزى را درخواهم كه دهش آن از تو به هيچ روى نكاهد و برداشتن بارى را خواستارم كه بر تو گران نيست.

(7) بار خدايا! بخشش خود را از تو مى‌طلبم كه آن را نيافريدى تا بيم زده از زيانى، بدان پناه جويى يا به وسيله‌ى آن به سودى دست يابى، بلكه مراد از آفريدن آن اثبات توانايى خود بود بر آفريدن مثل آن و حجت اقامه كردن بر خلق مشابه آن.

(8) از تو مى‌خواهم كه بار گناهانى كه حمل آن مرا گرانبار ساخته بردارى و از تو، بر آنچه سنگينى آن مرا به زانو در آورده است، يارى مى‌جويم.

(9) درود بر محمد و خاندان وى، و بر من با اينكه به خود ستم كرده‌ام، ببخشاى و چنان كن كه به رحمت تو اين بار گران را حمل كنم و چه بسا كه گذشت تو شامل گناهكاران شده و چه بسا كه عفوت ستمكاران را در بر گرفته است!

(10) درود بر محمد و خاندان وى، و مرا سر مشق كسانى قرار ده كه با گذشت خويش از ورطه‌هاى خطاكاران بيرون كشيده‌اى و به توفيق خود از مهلكه‌هاى مجرمان برآورده‌اى، تا به يارى گذشتت از اسارت خشم تو رهيده و به دست دهشت از قيد و بند عدالت آزاد گشته‌اند.

(11) بار الها! اگر چنين كنى اين گذشت را درباره‌ى كسى مبذول داشته‌اى كه خود را درخور كيفر تو مى‌داند و خود را از اين امر مبرا نمى‌داند كه مستوجب عقاب تو باشد.

(12) بار الها! اين رفتار را با كسى در پيش مى‌گيرى كه بيم وى از طمعش در تو بيشترست و نوميدى وى از رهايى از اميدش به خلاص استوارترست ولى نه از آن روى كه نوميدى وى به سبب ياس از رحمت تو يا طمعش از مقوله‌ى دلير گشتن به آمرزش تو باشد، بلكه از آن روى است كه كردارهاى خوبش در ميان كارهاى بد او اندك است و ناتوانى حجت او در همه‌ى پيامدهايش مشهودست.

(13) اما تو اى خداى من تو شايسته‌ى آنى كه صديقان به تو مغرور نگردند و مجرمان از تو نوميد نشوند، چرا كه تو آن بزرگ پروردگارى كه از كس فضل خويش باز نمى‌دارى و در گرفتن حق خود به كسى از جزء جزء حساب پس نمى‌گيرى‌

(14) ياد تو از هر چه به يادماندنى است برترست و نامهايت از آنچه ( به تقليد يا تبرك) مردمان بر خود نهند منزه‌تر و نعمت تو در ميان همه‌ى آفريدگان آشكار است. پس سپاس ترا باد بر اين همه، اى پروردگار جهانيان!