دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! اى آن كه زبان ستايندگان از وصف (جمال) او فروماند.

(2) و اى آن كه اميد اميدواران از (درگاه) او فراتر نرود.

(3) و اى آن كه پاداش نيكوكاران در پيش او تباه نگردد.

(4) و اى آن كه او نهايت ترس عابدان است.

(5) و منتهاى هراس پرهيزگاران!

(6) اكنون اين، جايگاه كسى است كه در چنگال گناهان خويش گرفتار آمده، و مهار خطاهايش او را رهبرى مى‌كند، و شيطان بر او چيره گشته است. از اين رو، گستاخى كرده و در طاعت گزارى از تو كوتاهى ورزيده است، و از سر غرور، به آنچه از آن بازداشته‌اى، اقدام كرده است.

(7) به مانند نادانى كه از قدرت تو نسبت به خويش آگاه نيست، و يا احسان بيرون از حد و بى‌شمار تو را درباره‌ى خود نمى‌داند، تا آن گاه كه چشم هدايتى برايش گشوده شود، و ابرهاى (تيره‌ى) كورى از برابر ديدگان او پراكنده گردد، و از نابينايى رهايى يابد. ستم‌هايى را كه بر خويشتن روا داشته، برشمرده، و در آنچه كه با پروردگار خويش مخالفت ورزيده، انديشيده، و سرانجام، گناهان بزرگ خود را بزرگ، و مخالفتهاى عظيم خويش را بزرگ ديده است.

(8) سپس در حالى كه دلبرده‌ى تو گشته است، شرمسارانه، رو به سوى تو آورده. و از سر اطمينان و اعتماد، سر به سوى تو برداشته و آرزومندانه، خويشتن را به تو سپرده است. پس (اى خداى من)، از روى باور، طمع‌ورزانه آهنگ تو كرده، و پاك‌دلانه و ترسان، عزم (درگاه) تو نموده است. چشم طمع، جز از تو بسته، و جانش از بيم همه چيز جز تو تهى گشته است.

(9) زارى‌كنان، در محضر تو ايستاده، و فروتنانه، ديده بر زمين دوخته، و در برابر عزت و شوكت تو سر به زير افكنده است، و با نهايت افتادگى و شكسته نفسى، راز نهان خويش را- با اين كه تو بدان آگاه‌ترى-، با تو در ميان نهاده، و خاشعانه، گناهان خويش را يكايك- با اين كه تو بدان آگاه‌ترى-، با تو در ميان نهاده، و خاشعانه، گناهان خويش را يكايك- با آن كه تو به شمار آنها داناترى- به زبان آورده، بازگو مى‌كند، و از گناهانى كه در علم تو چون گندابى تباهى‌آور است (و او خود نمى‌داند)، و زشتى و پلشتى كارى كه به حكم تو مايه‌ى رسوايى اوست، به تو پناه آورده است: همان گناهانى كه لذت و خوشى‌هايش از كام او محو گرديده و روى برتافته است، و نكبت و وبال آن، همچنان بر جاى مانده و اكنون نيز با آن دمخور است.

(10) اى خداى من! اگر او را كيفرى دهى، عدل تو را منكر نشود، و اگر از او درگذرى و بر او رحمت آورى، گذشت و رحمت تو را بزرگ نشمارد؛ چرا كه تو آن پروردگار كريمى كه آمرزش گناهان بزرگ، در نظرش بزرگ نمى‌آيد.

(11) پس اى خداى من! اكنون اين منم كه از سر طاعتگزارى به درگاه تو آمده‌ام. فرموده‌اى كه: دعا كنم و تو را بخوانم و از تو بخواهم. اطاعت كردم. وعده‌ى اجابت داده‌اى آن جا كه مى‌گويى: «بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را» در حالى كه وفاى وعده‌ات را مى‌طلبم، به نزد تو آمده‌ام، و انتظار اجابت تو را دارم.

(12) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و همچنان كه با اقرار به گناهم به حضور آمده‌ام، تو نيز با آمرزش خويش، مرا بپذير، و همچنان كه در پيشگاه تو خود را به خاك ذلت و مسكنت افكنده‌ام، تو نيز مرا از درافتادن در گردابهاى گناهان، نگاه دار، و همچنان كه در انتقامگيرى از من درنگ كرده‌اى، مرا در پرده‌ى ستاريت خويش بپوشان!

(13) خدايا! نيتم را در طاعتگزارى‌ات استحكام بخش، و بصيرتم را در بندگى‌ات قوى گردان، و به انجام دادن كارهايى كه پليدى خطاهايم را شستشو مى‌دهد، توفيقم ده، به هنگام مرگ، به آيين خويش و آيين پيامبرت «محمد»- كه درود او بر او باد-، بميران!

(14) خدايا! به راستى كه من در مقامى هستم كه از گناهان بزرگ و كوچك، و از بديهاى پنهان و آشكار، و از لغزشهاى ديرينه و اكنون خويش، به سوى تو بازآمده است، به مانند كسى كه انديشه‌ى گناهى از دلش نگذرد، و خيال بازگشت به خطايى در نهانش خطور نكند.

(15) و تو نيز اى پروردگار من! در كتاب محكم خويش فرموده‌اى كه توبه را از بندگانت مى‌پذيرى، و از گناهانشان درمى‌گذرى، و توبه‌كنندگان را دوست مى‌دارى. پس همچنان كه وعده كرده‌اى، توبه‌ام را بپذير، و همچنانكه خود تعهد كرده‌اى، از گناهانم درگذر، و همچنان كه شرط نموده‌اى، مرا محبوب خود گردان.

(16) و من نيز اى پروردگار من! با تو شرط و عهدى دارم كه آنچه را ناپسند توست، انجام ندهم، و بر عهده مى‌گيرم به آنچه كه نكوهيده مى‌دانى، باز نگردم، و پيمان مى‌بندم كه از همه‌ى گناهان، دورى گزينم.

(17) خدايا! تو بهتر مى‌دانى كه چه كرده‌ام. پس آنچه را كه مى‌دانى بيامرز، و مرا در سايه‌ى قدرت خود، به آنچه كه دوست مى‌دارى برگردان.

(18) خدايا بر ذمه‌ام حقوقى است از بندگان تو، كه آنها را به ياد دارم، و حقوقى است كه آنها را از ياد برده‌ام. با اين حال، همه‌ى آنها در پيش چشم توست؛ چشمى كه خواب نمى‌رود، و در ظرف علم توست؛ علمى كه فراموشى بدان راه ندارد. پس در برابر آنها به صاحبانش جايگزينى عطا كن، و گران‌بارى‌اش را از دوش من بردار، و سنگينى‌اش را سبك گردان، و مرا از اين كه مانند آنها را انجام دهم، به عصمت خود، نگاه دار!

(19) خدايا! من به توبه‌ى خويش، جز به نگهدارى تو، وفادار نمى‌مانم، و از گناهان، جز به قدرت تو باز نمى‌ايستم. پس به لطف خود، چنان كه بايد، نيرومندم كن، و در سايه‌ى بازدارندگى خويش، چنان كه شايد، يارى‌ام ده!

(20) خدايا! هر بنده‌اى كه به سوى تو بازگردد، در حالى كه تو با علم خويش مى‌دانى كه توبه‌اش را مى‌شكند و دوباره به گناه و خطاى خويش بازمى‌گردد، پس به تو پناه مى‌برم كه چنين باشم. به توفيق خود، چنانم كن كه از پس توبه‌ام به توبه‌اى ديگر نيازمند نباشم: توبه‌اى كه گناهان گذشته‌ام را پاك و محو سازد و در آينده نيز مرا از گناه، پاكيزه نگاه دارد!

(21) خدايا! از نادانى خود، به درگاه تو پوزش مى‌طلبم، و از كار زشت خويش، بخشش مى‌خواهم. پس به لطف خويش، مرا در حمايت رحمت خود قرار ده، و به فضل خود، در جامه‌ى عافيت خويش بپوشان.

(22) خدايا! از انديشه‌ها و خاطرات قلبم، و نگاه‌هاى (رمزآلود) چشمم و گفتگوهاى زبانم كه ناموافق با اراده و خواست تو، و به دور از محبت و پسند توست، توبه مى‌كنم: توبه‌اى كه هر يك از اندام‌هايى از كيفرها و عقوبتهاى تو سالم بمانند، و از قهر و خشم دردناكى كه تجاوزكاران از آن در هراس‌اند، ايمن گردند.

(23) خدايا! به تنهايى‌ام در پيشگاه تو، و تپش‌هاى قلبم از هراس تو، و لرزش عضوهايم از هيبت و جلال تو، رحم كن؛ چرا كه اى پروردگار من، گناهانم مرا در ساحت حضورت به خاك شرمسارى افكنده‌اند. پس اگر خاموش بمانم، هيچ كس درباره‌ام سخن نگويد، و اگر شفاعت‌كننده‌اى را برانگيزم، سزاوار شفاعت نيستم.

(24) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و كرامت و بزرگى‌ات را شفيع گناهان و خطاهايم گردان، و به آيين آمرزش و مهربانى از كارهاى زشتم درگذر، و مرا به آنچه سزاوام، عقوبت مفرما، و سايه‌ى اسحان و فضل خود را بر سرم بگستر، و با پرده‌ى عفو خويش مرا بپوشان، و با من همان كه عزير پرقدرتى با بنده‌ى ذليل و ناچيز خود مى‌كند: اين، زارى مى‌كند و آن، رحمت و شفقت مى‌آورد؛ يا چون توانگرى با بنده‌ى فقير و بى‌چيز خويش: اين، بر سر راه او نشسته، و او دست اين را مى‌گيرد و از فقر و نادارى‌اش مى‌رهاند.

(25) خدايا! مرا از عذاب تو پناهى نيست. پس در سايه‌ى عزتت پناهم ده، و مرا در درگاه تو شفاعت‌كننده‌اى نيست. پس فضل و احسانت را شفيعم كن، و گناهانم مرا به وحشت افكنده‌اند. (اى خدا!) در سايه‌سار عفو خود، امانم ده

(26) 26- (اى خداى من!) اين كه بى‌پرده از حضور تو به زبان آمده‌ام و غم دل با تو مى‌گويم، نه براى آن است كه از كارهاى زشت خود ناآگاهم، يا رفتارهاى ناهنجارى را كه داشته‌ام، از ياد برده‌ام بلكه براى آن است كه آسمان تو و هر كه در آن است، و زمين تو و آن كه برآن است، پشيمانى درونى‌ام را كه براى تو آشكار كردم، بازگشتى را كه در آن از تو پناه جستم، بشنوند.

(27) و بدان اميد كه شايد يكى از آنان در سايه‌ى رحمت تو بر پريشانى‌ام رحمت آورد، يا برآشفته حالى‌ام دل بسوزاند و درباره‌ى من دعايى كند كه از دعاى من به اجابت تو نزديك‌تر و سزاوارتر باشد، يا شفاعتى كند كه از شفاعت من در پيشگاه تو استوارتر باشد و به سبب آن، از خشم تو برهم و به رضا و خشنودى‌ات رستگار گردم!

(28) خدايا! اگر پشيمانى از گناه خود! توبه است، من از هر پشيمانى پشيمان‌ترم؛ و اگر ترك عصيان و نافرمانى تو، خود بازگشت به سوى توست، من اولين بازگشت‌كنندگانم؛ و اگر آمرزش خواهى مايه‌ى ريزش گناهان است، من در پيشگاه تو از آمرزش خواهانم

(29) خدايا! همچنان كه به توبه امر كردى، و پذيرش آن را به عهده گرفتى و بر دعا و خواستن از خود تشويق نمودى، و وعده‌ى اجابت دادى، پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و بازگشت مرا به سوى خود بپذير، و مرا از درگاه رحمت خود نااميد بازمگردان؛ چرا كه تو توبه‌پذير گناهكارانى، و با خطاكاران بازگشت كننده، مهربانى!

(30) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، همچنان كه به سبب او ما را هدايت كردى؛ و بر محمد و دودمانش درود فرست، درودى كه در روز رستاخيز: همان روزى كه سخت به تو نيازمنديم، شفيع ما باشد؛ زيرا كه تو بر هر چيز توانايى، و انجام دادن هر كارى بر تو سهل و آسان است.