دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا فرومانده نطق و بيان كه وصفت بگويند گويندگان

(2) اميدى به دلهاى اميدوار نسازى ز نيكان تلف مزدكار

(3) اميدى به دلهاى اميدوار نسازى ز نيكان تلف مزدكار

(4) خدايا تو بر عابدى منتهى به دل متقى بسته بيم ترا

(5) هراس از تو دارند اى كردگار به هر راه خوبان پرهيزكار

(6) بود بنده‌ات در مقامى چنين چو خواند ترا اى جهان آفرين به چنگ گناهان درافتاده‌اى عنان را به دست خطا داده‌اى چو غالب شدش ديو بر جسم و جان ز انجام امر تو شد سر گران به سوى نواهى كشيدش غرور ز نادانى از قدرتت گشت كور

(7) به سوى نواهى كشيدش غرور ز نادانى از قدرتت گشت كور به احسان و فضل تو انكارگر به نادانى خويش شد غوطه ور فروغ هدايت چو تابنده شد از او ابر كورى پراكنده شد چو از ظلم خود ديد جان را تباه به چشمش گران آمد اينك گناه

(8) به سويت روان است جان شرمسار به احسان و فضل تو اميدوار طمع بسته بر بخششت با يقين به اخلاص و با هول جان همنشين نه بندد دگر بر كسى چشم آز نترسد ز غير تو اى چاره ساز

(9) سرافكنده بر پاست در پيشگاه بزارى بود بر درت عذرخواه به خواريست با عزتت روبرو خطايا بيان مى‌كند مو بمو اگر چند مى‌دانى از شرح كار بگويد گناهان خود شرمسار پريشان نشسته است از كار زشت بجان گشته رسوا ز كردار زشت تو بهتر شناسى از او شرح كار ولى خود بيان مى‌كند آشكار به خوارى بيان مى‌كند خود گناه كه كردست و هستى بر آنها گواه گذشتست آن لذت ناصواب بجا مانده است از گناهان عقاب گرفتار گشتست بر زشت كار پناهش دگر نيست جز كردگار

(10) اگر خود عقوبت كشى يا عذاب ز داد تو داند همان را صواب و گر رحمتت گشت شامل بر آن عجب نيست از عفوت اى مهربان بدانسان كريمى تو اى مهربان كه كوچك شمارى گناه كلان

(11) خدايا منم بنده‌اى ناتوان اطاعت نمودم ترا اين زمان خدايا تو خود وعده كردى مرا اجابت كنى چون بخوانم دعا طلبكار عفوت شدم با دعا خداوندگارا ببخشا مرا

(12) پس از آن بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود بدينسان كه كردم گنه آشكار بيامرزم اى پاك پروردگار به خاك اوفتادم كنون شرمسار تو دستم بگير اى خداوندگار چو پستى گزيدم كنون خاكسار تو هم چشم پوشى كن از اقتدار چو كردى تو در انتقامم درنگ به عفوت كنون دور سازم ز ننگ

(13) بگردان تو در طاعتت استوار همان نيتم اى خداوندگار عبادت كنم از تو اى كردگار بدين كار نيكو موفق بدار شود پاك از اين بنده چرك گناه به دين محمد (ص) شتابم براه بميران به دين محمد (ص) مرا درود است از من بدان پيشوا

(14) بزرگست اگر يا كه كوچك گناه خدايا تو هستى به آنها گواه و گر بود پوشيده يا آشكار خدايا تو دانى از آن شرح كار به سوى تو باز آمدم شرمسار خدايا تو اين بنده تائب شمار

(15) به محكم كتابت بود اى خدا كه بپذيرى از بندگان توبه را تو گفتى كه بر تائبى دوستار به احسان بر اين بنده توبه كار

(16) در اينجا تعهد سپارم ترا ندانم دگر ناپسندت روا نگردم دگر باره گرد گناه از اين پس شوم بنده سر براه

(17) خدايا تو آگاهى از كار من ببخشا گناهان بسيار من چنان كن كه باشم بجان دوستدار همان را كه خواهى تو اى كردگار

(18) مرا هست بر ذمه چندين گناه كه بر ياد ماندست و هستم گواه فراموش كردم گناهان بسى كه بهتر بدانى تو از هر كسى به نزد تو باشد همه جلوه‌گر كه رفتست اين بنده را از نظر نبردست در ديده‌ات خواب راه كمر بسته دانش در آن پيشگاه خدايا بيامرز از من گناه كه سنگينى‌اش كرد جانم تباه

(19) از آن باز دارم كه بار دگر شوم در گناهان خود غوطه‌ور خدايا مرا نيست آن ادعا كه بر توبه خويش سازم وفا نيم از چنان قدرتى بهره‌ور كه بر كار ناباب بندم نظر خدايا تو با قدرت بيكران ز تكرار اعمال زشتم رهان عطا كن مرا عصمتى آنچنان كه خود از گنه داردم بر كران

(20) خدايا چو شد بنده‌ى توبه كار بود بر تو آينده‌اش آشكار كه آيا بر آن عهد سازد وفا و يا آنكه خود بشكند توبه را پناهنده‌ام بر تو زين ماجرا كه من نشكنم هم چو او توبه را بفرما چنان توبه‌ام استوار كه بخشى گناهانم اى كردگار نيازى نباشد كه بار دگر كنم توبه از كرده اى دادگر

(21) خداوندگارا منم عذر خواه ز نادانى خود در آن پيشگاه به كردار ناباب و عذر از گناه به احسان و فضل تو بردم پناه بپوشان مرا جامه‌ى عافيت به فضلت پناهم ده از معصيت

(22) اگر پا ز مهرت نهادم برون خدايا از آن عذر خواهم كنون خطا كردم از دل و گر از نگاه كنون توبه كارم در آن پيشگاه جداگانه اعضاى من شرمسار به نزد تو گردند خود توبه كار كه از آتش قهرت اى دادگر شود ايمن اين بنده از هر نظر از آن انتقامى كه بيدادگر بلرزد بخود سخت پا تا به سر

(23) ترحم كن اى مهربان دادگر كه لرزد تنم ميطپد دل به بر چنانم نمودست رسوا گناه كه بر پاى ماندم در آن پيشگاه بمانم اگر ساكت اى دادگر كه مى‌گويد از بنده حرفى دگر شفيعى طلب گر كنم اى خدا نباشم چنان بر شفاعت سزا

(24) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود شفيع خطايم، بفرما كرم سزايم عقوبت مكن بيش و كم بگستر تو دامان احسان بمن ز عفوت بپوشان مرا پيرهن تو آن كن كه هر شخص با اقتدار كند با فرومانده‌ى خوار و زار توانگر كند در مقام فقير كه بر درگهش مانده زار و حقير

(25) خدايا مرا نيست ديگر پناه شفيعى ندارم در آن پيشگاه مگر عزتت اندر آن پيشگاه به فضلت پناهم دهد از گناه چو فضلت بر اين بنده گردد شفيع شوم ايمن از كرده‌هاى شنيع دلم در هراسست اى دادگر به عفوت شوم ايمن از هر نظر

(26) نمى‌گويم اين گفته‌ها با زبان از آنجا كه هستم گنهكار جان از آن گويم اى پاك پروردگار كه گردد ندامت از آن آشكار همه بندگان تو اندر زمين دگر نيز در آسمان همچنين پريشانيم ديده‌اى دادگر به بندند با رحم بر من نظر

(27) پريشانيم ديده‌اى دادگر به بندند با رحم بر من نظر چو كردند آنان به رافت دعا اجابت كنى آن دعا اى خدا شفاعت كنند از من اى كردگار بود كان شفاعت شود استوار رها گردم از خشمت اى مهربان رضايت شود حاصلم زان ميان

(28) خدايا، پشيمان بود توبه كار مرا برتر از هر پشيمان شمار و گر هست قرب تو ترك گناه منم باز گردنده بر پيشگاه

(29) خدايا تو بر توبه دادى صلا ضمانت نمودى قبول دعا پس اكنون بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود چو با توبه از بنده ريزد گناه بپايم، سرافكنده در پيشگاه تو بپذير اين توبه از بينوا مكن نااميدم در اين مدعا از ايرا كه بخشنده‌اى بر گناه خطاپيشگان را تو باشى پناه

(30) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود بدانسان كه دادى بدو رهبرى بما كرد با جان هدايتگرى خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود درودى چنان در صف رستخيز كه سرشار باشد ز لطف تو نيز محمد (ص) شفاعت نمايد ز ما به نزد خداوند روز جزا چو آسان بود بر تو اى دستگير و انك على كل شى‌ء قدير