دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارخدايا، اى كسى كه توصيف وصف كنندگان وصفش نكند.

(2) و اى آنكه اميد اميد بستگان از او فراتر نرود.

(3) و اى كسى كه پاداش نيكوكاران نزد او ضايع نشود.

(4) و اى آنكه اوست پايان ترس عابدان.

(5) و اى كسى كه اوست انتهاى بيم پرهيزكاران.

(6) اينجا كسى ايستاده است كه دست‌هاى گناهان بازيش داده‌اند، و مهارهاى خطاها او را كشيده‌اند، و شيطان بر او تسلط يافته، و از آنچه مأمور بود از سر سهل‌انگارى كوتاهى كرده. و به آنچه نهى شده بود از روى غرور عمل كرده.

(7) مانند نادان به قدرتت بر او، يا مثل منكر بسيارى احسانت به او، تا آن زمان كه ديده‌ى بصيرت برايش گشوده شد، و ابرهاى كورى از او پراكنده شد، آنچه را به خود ظلم نموده بود شمرد، و در آنچه پروردگارش را به آن مخالفت كرده بود فكر كرد، پس بزرگى نافرمانيش بزرگ ديد، و عظمت مخالفتش عظيم.

(8) پس به جانب تو روى كرد، اميدوار و شرمگين از تو، و متوجه تو شده با اشتياق و اعتماد به تو، و آهنگ تو كرده با يقين و طمع از تو، و قصد تو نموده با اخلاص از روى ترس خود، در حالى كه طمعش از هر كس غير تو بريده شده ، و ترسش از هر چه غير تو ريخته است.

(9) پس مقابلت ايستاده در حال زارى، و چشم به زمين دوخته با فروتنى، و براى عزتت سر به زير افكنده با خوارى، و رازش برايت آشكار كرده آنچه را كه تو به آن آگاهترى از او با خضوع، و گناهانش را شماره كرده آنچه را كه تو احسان آن بهتر مى‌دانى با خشوع، به تو پناه آورده از بزرگ آنچه بر سرش آمده كه در علم توست، و از زشتى آنچه رسوايش ساخته كه در فرمان توست: از گناهانى كه لذت‌هايش سپرى شده و رفته، و وبالها و پى آمدهايش بجا مانده و همراه اوست.

(10) منكر عدل تو نيست اى خداى من اگر كيفرش دهى، و براى تو عفو خود بزرگ نمى‌داند اگر از او بگذرى و مهربانيش نمايى، زيرا كه تويى پروردگار كريمى كه آمرزش گناه بزرگ بر او بزرگ نمى‌آيد.

(11) بارخدايا اينك منم به سوى تو آمده، مطيع امرت در آنچه دستور فرمودى به دعا كردن، وفاى عهد تو خواسته در آنچه وعده دادى به اجابت نمودن، زيرا مى‌فرمايى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم».

(12) بارخدايا پس درود فرست بر محمد و آلش، و به آمرزشت با من ديدار كن چنانكه ديدارت كردم به اقرارم، و از افتادن در گناهان بالاتر چنانچه در برابرت خود را پائين آوردم، و به پرده‌ى خويش بپوشانم همانطور كه از انتقام من درنگ كردى.

(13) بارالها و در طاعت خود نيتم پايدار ساز، و در عبادت خويش بينشم استوار دار، و مرا به كارهايى كه آلودگى خطاها را از من بشويى موفق دار، و چون مرا مى‌ميرانى بر آئين خود و آئين پيامبرت محمد كه سلام بر او باد بميران.

(14) بارخداوندا در همين جا من به سوى تو بازمى‌گردم و توبه مى‌كنم از گناهان بزرگ و كوچكم و گناهان پوشيده و آشكارم، و لغزش‌هاى گذشته و الانم، توبه‌اى كه در نفسش نافرمانى زمزمه نشود، و در خاطرش بازگشت راه نيابد.

(15) و خود گفته‌اى اى خداى من در كتاب محكمت كه از بندگانت توبه را مى‌پذيرى، و از بديها در مى‌گذرى، و توبه آوران دوست مى‌دارى، پس توبه‌ام قبول كن، چنانچه وعده كردى، و از بديهايم بگذر چنانكه ضمانت نمودى، و دوستى و محبت خود لازمم فرما همانطور كه شرط كردى.

(16) و اى پروردگار من شرط من با تو آنست كه ناپسند تو تكرار كنم، و ضمانتم آنكه در نكوهيده‌ى تو بازگشت ننمايم و پيمانم با تو اينكه از تمام گناهان دورى جويم.

(17) بارخدايا آنچه كرده‌ام را به خوبى مى‌دانى، پس آنچه را مى‌دانى برايم بيامرزر، و به آنچه دوست مى‌دارى به قدرت خود رويگردانم ساز.

(18) بارخدايا و بر من تبعات و ذمه‌هايى است كه به ياد دارم و ذمه‌هايى كه از ياد برده‌ام، همه‌ى آنان در برابر چشمانت كه خواب نمى‌كند، و علمت كه فراموش نمى‌نمايد قرار گرفته، پس صاحبانش را عوض ده، و گناه آن از من بريز، و سنگينى‌اش از من سبك فرما، و از نزديك شدن دوباره به مانند آن نگاهم دار.

(19) بارخدايا به راستى كه وفاى به توبه ندارم مگر به حفظ تو، و خوددارى از گناهان نمى‌كنم مگر به نيروى تو، پس نيرويم بخش به نيروى كافى، و سرپرستى‌ام كن به حفظى بازدارنده.

(20) بارخدايا هر يك از بندگانت كه توبه كند تو در علم غيب خويش مى‌دانى كه او توبه شكن و در گناه و خطايش بازگشت مى‌كندى (يا نمى‌كند) پس من به درگاهت پناه مى‌برم از اينكه چنين باشم، و اين توبه‌ى مرا توبه‌اى بدار كه بعد از آن احتياج به توبه‌اى نباشد، توبه‌اى كه موجب محو گذشته‌ها گردد، و در آينده سالم بماند.

(21) بارخدايا از نادانيم پيش تو عذر مى‌آورم، و بر كردار بدم بخشش تو را آرزو دارم، پس از احسان خود مرا در سايه‌ى رحمت خويش آر، و به فضل خود مرا در پوشش عافيتت بپوشان.

(22) بارخدايا و من به سوى تو بازمى‌گردم از هر چه خلاف اراده‌ى توست، با بيرون از محبت و عشق تو، از انديشه‌هاى دلم، و نگاههاى چشمم، و حكايت‌هاى زبانم، بازگشتى كه به سبب آن هر عضوى را جداگانه از كيفرهاى خود سلامت بخشى، و از دردناكى انتقامت كه تجاوزگران از آن مى‌ترسند ايمنى دهى.

(23) بارخدايا به تنهايى‌ام در برابرت رحم كن، و به تپش قلبم از ترست، و اضطراب اندامم از هيبتت، براستى اى پروردگار من گناهانم مرا در جايگاه رسوايى به درگاه تو واداشته، پس اگر ساكت شوم كسى از سوى من سخن نگويد، و اگر شفاعت خود كنم، سزاوار شفاعت نيستم.

(24) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش، و كرم خود درباره‌ى گناهانم شفيع من كن، و عفو خويش بر بديهايم بازگردان، و جزاى مرا از عقوبت خود جزا مده، و احسان خويش بر من بگستر، و به پوشش خود بپوشان، و با من مانند توانمندى رفتار كن كه بنده‌اى ذليل به او زارى مى‌كند و او بر وى رحم آورد، يا توانگرى كه بنده‌اى فقير نزد او رود و او بى نيازش كند.

(25) بارخدايا برايم پناهى از تو نيست پس عزت و توان تو بايد پناهم دهد، و برايم شفيعى به سوى تو نيست پس فضل و احسان تو بايد شفاعتم كند، و گناهانم مرا ترسانيده پس گذشت تو بايد امنيتم بخشد.

(26) پس هر آنچه بر زبان راندم از نادانى به بدى رفتارم نيست، و نه از روى فراموشى كارهاى زشت گذشته‌ام، ليكن تا آسمان و زمينت و ساكنانشان بشنوند ندامتى را كه براى تو اظهار نمودم، و توبه‌اى را كه در آن به تو پناه مى‌بردم .

(27) شايد كه برخى از آنان به سبب رحمتت بر جايگاه بدم رحم آورند، يا او را بر آن دارى كه بر حال پريشانم مهربانى كند، باشد كه سود برم به دعايى از جانب او كه در پيشگاه تو از دعاى من مقبول‌تر باشد، يا دريابم شفاعتى را كه نزد تو از شفاعت من استوارتر باشد، كه به سبب آن از غضبت نجاتم بخشى، و به خشنوديت رستگارم سازى.

(28) بارخدايا اگر پشيمانى نزد تو توبه است پس من پشيمان‌ترين پشيمان‌هايم، و اگر ترك نافرمانيت بازگشت است پس من اولين بازگردانده‌ام، و اگر طلب آمرزش گناهان را مى‌ريزد پس من از خواستاران آمرزش توام.

(29) بارالها چنانكه امر به توبه نموده‌اى و پذيرش را ضمانت فرموده‌اى، و بر دعا برانگيخته‌اى و اجابت را وعده داده‌اى، پس درود فرست بر محمد و آلش، و توبه‌ام بپذير، و از سر رحمتت مرا به جايگاه نااميدى بازمگردان، زيرا كه تو توبه پذير معصيت كارانى، و رحم كننده‌ى گناهكارانى كه بازگشته‌اند و توبه كرده‌اند.

(30) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش چنانكه به سبب او ما را هدايت فرمودى، و درود فرست بر محمد و آلش چنانچه بوسيله‌ى او ما را رهايى دادى و درود فرست، بر محمد و آلش درودى كه روز قيامت و روز نيازمندى به تو شفاعت ما كند، زيرا كه تو بر هر چيز توانايى، و اين بر تو آسان است.