دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اى كسى كه توصيف واصفان از وصفت فروماند،

(2) و اى كسى كه اميد، اميدواران از تو درنگذرد،

(3) و اى كسى كه اجر نكوكاران نزد تو ضايع نشود،

(4) و اى كسى كه خوف عبادت كنندگان به تو پايان پذيرد،

(5) و اى كسى كه بيم پرهيزكاران به تو منتهى گردد،

(6) اين مقام كسى است كه گناهان او را دست به دست گردانده، و مهارهاى خطاها او را به دنبال خود كشيده، و شيطان بر او غالب گشته است، و از اين جهت در برابر امر تو از روى بى‌مبالتى كوتاهى كرده. و از سر غرور به منهيات تو گرائيده است.

(7) مانند كسى كه به قدرت تو بر خود جاهل، يا فضل و احسان تو را درباره‌ى خويش منكر باشد. تا چون چشم هدايتش گشوده گشته و ابرهاى كورى از برابرش پراكنده شده، و ظلم‌هاى خود را درباره‌ى نفس خويش برشمرده، و در موارد مخالفت خود با پروردگارش فكر كرده، تا گناه بزرگش را بزرگ و مخالفت عظيمش را عظيم ديده،

(8) پس در حالى كه به تو اميدوار و از تو شرمسار بوده به سوى تو روآورده، و از سر اعتماد روى دلش را به جانب تو متوجه ساخته. پس از فرط اطمينان و يقين با بار طمعش آهنگ تو كرده، و از سر اخلاص با توشه‌ى ترسش قصد درگاه تو نموده، در حالى كه به هيچ كس جز تو طمع نداشته، و از هيچ چيز غير از تو نمى‌ترسيده،

(9) پس در حضور تو با حال تضرع ايستاده، و ديده‌اش را از روى خضوع به زمين دوخته، و در برابر عزتت با تذلل و خوارى سر به زير افكنده، و از سر فروتنى راز درونى خود را كه تو بهتر از او مى‌دانى براى تو آشكار ساخته، و به آيين خشوع گناهانش را كه تو حساب آن را بهتر دارى برشمرده، و از مهلكه‌ى عظيمى كه در عالم علم تو بر او وارد شده و از كار زشتى كه او را در دادگاه حكومت تو رسوا ساخته به تو استغاثه كرده است، همان گناهان كه لذتهايش روى برتافته تا سپرى شده و وبالش همچنان برجا مانده، تا مزمن گشته است.

(10) اكنون من، در پيشگاه تو مانند چنين بنده‌اى هستم كه با اين اوصاف در حالى پيش تو ايستاده، كه اگر عقوبتش كنى منكر عدل تو نشود، و اگر از او درگذرى و بر او رحمت آورى عفو ترا عجيب و عظيم نشمارد. زيرا كه تو آن پروردگار كريمى هستى كه آمرزش گناه بزرگ در نظرت بزرگ نمى‌نمايد.

(11) خدايا پس اينك منم كه در حال اطاعت فرمان تو در دعايى كه به آن امر كرده‌اى، و در حال طلب وفاى به وعده‌ات در اجابتى كه وعده داده‌اى به درگاه تو آمده‌ام: آنجا كه فرموده‌اى «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم».

(12) خدايا پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و با آمرزش خود با من برخورد كن، همچنان كه من با اعتراف خود با تو برخورد كردم، و مرا از افتادنگانهاى گناهان بردار، همچنان كه خود را براى تو پست ساخته‌ام، و مرا در پرده‌ى ستاريت بپوشان، همچنان كه در انتقامم درنگ كردى.

(13) خدايا نيتم را در طاعت خود ثابت ساز و بصيرتم را در عبادتت قوى گردان، و مرا به اعمالى موفق دار كه به وسيله‌ى آن چرك گناهان را از من بشويى، و هنگام وفات مرا به دين خود و دين پيغمبرت محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) بميران.

(14) خدايا من در اين مقام خود به سوى تو بازمى‌گردم از گناهان كبيره و صغيره‌ام، و از مصيبتهاى پوشيده و آشكارم، و از لغزشهاى ديرينه و تازه‌ام، مانند بازگشتن تائبى كه خيال گناه در دلش نگذرد، و فكر برگشتن به خطايى را به ضمير راه ندهد،

(15) و تو خود فرموده‌اى- اى پروردگار من- در كتاب محكمت، كه توبه را از بندگانت مى‌پذيرى، و از گناهان درمى‌گذرى، و توبه كنندگان را دوست مى‌دارى. پس به مقتضاى وعده‌ى خود توبه‌ام را بپذير، و بر حسب ضمانت خود از گناهم درگذر، و چنانكه شرط كرده‌اى، محبت را بر من لازم گردان.

(16) و شرط من با تو- اى پروردگار من- آنست كه به آنچه ناپسند توست بازنگردم، و ضمانتم آنكه به كارى كه پيش تو نكوهيده است رجوع نكنم، و پيمانم اين است كه از همه‌ى معاصى تو دورى گزينم.

(17) خدايا تو به آنچه من كرده‌ام داناترى، پس بيامرز براى من آنچه را كه مى‌دانى. و بازگردان مرا به قدرت خود به آنچه دوست دارى.

(18) خدايا، بر ذمه‌ى من غرامتها و مسئوليتهايى است كه آنها را به ياد دارم، و غرامتها و مسئوليتهايى هست كه فراموش كرده‌ام، و همه‌ى آنها برابر چشم تو است كه به خواب نمى‌رود، و پيش علم توست كه فراموش نمى‌كند. پس در برابر آنها به صاحبانش عوض بده، وزرش را از دوش من بيانداز، و سنگينى‌اش را از من تخفيف ده و مرا از ارتكاب مانند آنها بازدار.

(19) خدايا، و من ياراى انجام توبه ندارم مگر به نگهدارى تو و از گناهها خوددارى نمى‌توانم، مگر به قوت تو. پس مرا به نيرويى كافى و عصمتى مانع از گناه تعهد فرماى.

(20) خدايا هر بنده كه به سوى تو باز گردد و حال آنكه در علم غيب تو شكننده‌ى توبه و بازگردنده‌ى به گناه و خطاى خويش باشد. پس من به تو پناه مى‌برم از آنكه مانند او باشم. پس توبه‌ى مرا چنان توبه‌اى قرار ده كه پس از آن به توبه‌اى محتاج نباشم توبه‌اى كه موجب محو گناهان گذشته و سلامت از گناه در بقيه‌ى ايام عمر باشد.

(21) خدايا من از نادانى خود به درگاه تو عذر مى‌طلبم، و بخشش بدى كردارم را از تو مى‌خواهم. پس از روى احسان مرا به كنف رحمت خود درآور، و از راه تفضل در جامه‌ى عافيت بپوشان.

(22) خدايا من از آن خاطرات دل و نگاههاى چشم و گفتگوهاى زبانم كه مخالف اراده‌ى تو يا بيرون از حد محبت تو باشد، پيش تو چنان توبه مى‌كنم كه هر يك از اعضايم- جداگانه- از عقوبتهاى تو سالم بماند، و از قهر و انتقام شديد و دردناكت كه بيدادگران از آن مى‌هراسند ايمن گردد.

(23) خدايا پس بر تنهاييم در برابر تو، و بر طپيدن دلم از ترس تو، و لرزه‌ى اعضايم از هيبت تو، رحمت آور، زيرا گناهانم- اى پروردگار من- در ساحت تو مرا در مقام رسوايى بپا داشته. پس اگر ساكت شوم، احدى درباره‌ام سخن نمى‌گويد. اگر وسيله‌اى يا كفيلى طلبم، سزاوار شفاعت نيستم.

(24) خدايا بر محمد و آل رحمت فرست، و كرمت را در خطاهايم شفيع ساز، و به آيين مهربانى گناهانم را ببخش، و مرا به آنچه سزاوار آنم عقوبت مفرماى، و دامن احسانت را بر من بگستر، و مرا در پرده‌ى عقوبت بپوشان، و با من معامله‌ى شخص مقتدرى كن كه بنده‌اى ذليل با تضرع و خضوع به درگاه او رفته، پس آن مقتدر بر او رحمت آورده يا توانگرى كه بنده‌اى فقير نزد او آمده، پس آن توانگر او را از خاك برداشته.

(25) خدايا مرا از تو پناه دهنده‌اى نيست، پس بايد كه قدرتت مرا پناه دهد، و مرا شفيعى به سوى تو نيست، پس بايد فضل تو شفيعم شود، و گناهانم مرا به هراس افكنده، پس بايد عفو تو مرا ايمن سازد.

(26) پس با اين حال آنچه بر زبان راندم، از جهت جهل به كردار زشت و در اثر فراموشى كارهاى نكوهيده‌ى پيشينم نيست، بلكه براى آنست كه آسمان تو و هر كه در آن ساكن است، و زمين تو و هر كه بر روى آن است، ندامتى را كه آشكار كردم و توبه‌اى را كه در آن به تو پناه بردم، بشنوند،

(27) تا مگر يكى از ايشان- به رحمت تو- بر پريشان حالى‌ام رحمت آورد، يا براى آشفتگى‌ام بر من رقت كند، پس از جانب او دعايى به من رسد كه از دعا من نزد تو به اجابت نزديكتر باشد. يا شفاعتى دست دهد كه نزد تو از شفاعت من استوارتر باشد، كه نجات من از خشم تو و دست يافتنم بخشنودى تو در طى آن باشد.

(28) خدايا اگر پشيمانى پيش تو توبه است، پس من پشيمانترين پشيمان‌هايم، و اگر ترك گناهت انابه است پس من اولين انابه كنندگانم، و اگر استغفار سبب ريختن گناهان است پس من پيش تو از مستغفرانم.

(29) خدايا پس همچنان كه به توبه فرمان دادى و قبول آن را ضمانت كردى، و بر دعا تحريص و ترغيب كردى وعده‌ى اجابت دادى، بر محمد و آلش رحمت فرست، و توبه‌ى مرا قبول كن، و به نوميدى از رحمتت بازم مگردان، زيرا تويى پذيرنده‌ى توبه‌ى گناهكاران و بخشنده بر خطاپيشگان بازگرايندگان.

(30) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، همچنان كه به وسيله‌ى او ما را هدايت كردى، و بر محمد و آلش رحمت فرست، همچنان كه به سبب او ما را رهايى دادى، و بر محمد و آلش رحمت فرست، چنان رحمتى كه ما را در روز رستاخيز و در روز احتياج به تو شفاعت كند. زيرا كه تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى. و آن براى تو آسان است.