دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الهى آنچه گوينده ز گفتار ز وصف ذات اقدس مانده از كار شده خاموش از درماندگيش و بر آن اعتراف از بندگيش‌

(2) به اميد تو هر اميدواران به سويت دوخته با چشم گريان و هرگز نيست او محروم و نوميد ز عينش دارد از لطف تو اميد

(3) الهى كار نيكوكاريان را فراموشى نفرمايى تو آن را دهى مزد نكوييها به اشخاص كه چون شايسته‌ى خالق بر آن ناس‌

(4) تو آنى بندگان پارسايت ز ترست بيمناك و خاك پايت‌

(5) كه اصحاب صلاح و زهد و حكمت ز ترس تو بلرزندى ز خشمت‌

(6) خداوندا در اين محراب نورت و اكنون ايستادم در حضورت كه موجودى ستاده لاغر و زار به چنگال گناهانش گرفتار اسيرش كرده در فكرش گناهش ز لغزش بر سقوطى پرتگاهش كه آن ناپاك اهريمن به اغوا بدارد باز از طاعت به يكتا و ز آنچه بايدش آرد بجايى بر آن تقصير كرده نابجايى ز تكليف وظايف بر سعادت بر آن تفريط كرده در شقاوت بجاى آنكه فرمان خدا را پذيرا باشد و آرد بجا را ز نافرمانيش بگرفته سر را ز ممنوعات او كوبيد در را بدآنچه بود منهى در تكاپو كه چون نابخردان اين سو به آن سو

(7) و نشناسد ترا و حكمت تو بر آن ملك وجودش قدرت تو سما و كائناتت دارد انكار و بر آن پشت كرده اندر اين دار و رو آورده بر سوى ضلالت رود او همچنان سوى دنائت شده دور او ز راه مستقيمش كه ناگه قلب و ديد تيزبينش گشوده گشت بر نور هدايت بجان تابيد و شد دور از ضلالت و شد محو از ضميرش ابر گمراه به خود آمد كه ره را يافت از چاه به چشم‌انداز او از نور خورشيد ز بيداى ضلالت راه خود ديد گناه خويش را بشمرد و دريافت شقاوت بر عناد خويش بشناخت از آن دريافت موجوديست بدبخت و بر كردار خود بيچاره‌اى سخت كه زير بار انبوه مناهى به پشت خويش دارد از معاصى ز راه پيچ و مرموزيست در پيش بر آن ادراك كرد از خاطر خويش كه بد كرده و با دستش ز تيشه فرو بر آن حيات خود ز تيشه‌

(8) در اين هنگام سر سوى تو برداشت به درگاهت دويد و آرزو داشت به چشمى از فرو رفته ز شرمى و قلبى آرزو در دل به گرمى به درگاه تو رو آورده بر آن كه ويرانى قلبش كرده جبران و با آن معصيت‌ها و مناهى سيه‌رويى فسادش در تباهى بر او چشم طمع لطف عميمت دو دستش سوى تو لطف كريمت كه جز بر انتظار از ذات اقدس ندارد او اميدى هيچ از كس ندارد از كسى چشم عنايت نترسد از كسى جز پيشگاهت فقط بر تو كه يكتايى خداوند و بر آن دوستى توست پابند

(9) كه با چشم تضرع در توسل سر تسليم و درگاهت توكل نگاهش بر زمين افكنده از شرم سرش بر راست و چپ جنبد ز آزرم ز رو در رو ببيند اقتدارت زبانش بند و باشد شرمسارت خضوع و خوارى از اسرار پنهان ز تو پوشيده نبود كرده عنوان گناهش نزد تو يك يك شمارد و اين را نيز خود نيكو بداند كه تو بهتر گناهش را بدانى و نيكوتر شمارى و بخوانى ز هر داننده‌اى اندر خفايا از او بهتر ز اسرارش تو دانا ز آنچه كرده آورده پناهت ز تو خواهد همى در پيشگاهت ز فعلش پرده‌اى بر آن قبايح و روپوشى ز نى بر آن فضايح نگهدارى كنى از آبرويش كه لذت محو شد در كام جويش و بالش هر چه سنگين در فشارش به پشت او فروكش بى‌قرارش‌

(10) خداوندا از اين عبد گنهكار كه بر عدل تو ايمان دارد اقرار ندارد شكوه‌اى بر آن عقابت گناهش داند و عدل از حسابت در عين حال مى‌داند كريمى شناسد تو خداوند رحيمى الوهيت مقام توست زان سان نداند دور از بخشش كما كان تو آن معبود باشى در بزرگى گذشتت بر گنه افزون سترگى و بيش از آنچه فكر آيد بشر را كرم زان بيش باشد بيشتر را خداوندم بزرگ و بايدش آن گناهان در بزرگى بگذرد ز آن‌

(11) هم اكنون آمدم در پيشگاهت به سويت رو كه گيرى در پناهت سر طاعت به خاك و سجده‌ى تو ز فرمانت پذيرا بنده‌ى تو ز مهرت جان و دل گيرم سراسر تو از هر مهربانان مهربانتر تو آن هستى كه خوانى بندگانت به دعوت تا نمايندى انابت دهى وعده دعاى مستمندان اجابت سازيش مقرون كما كان ادعونى استجب لكم و اين بر من اميد استجابت كه رو بر جانبت آرم ز حاجت‌

(12) الهى بر محمد هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد وز آنچه بر معاصى اعتراضم ز ملزم مغفرت بنما معافم و ز آنچه نكبت اين معصيت‌ها ذليلم كرده در دنيا و عقبا ز آمرزش عزيزى ده بركت وز آنچه كيفر كردار نكبت كه پس انداختى در پرده اسرار مزن تو چاك رسوايم مكن خوار

(13) خدايا نيتم را در اطاعت نمايى استوارم در عبادت به چشمم روشنى ده در بصيرت و در آن معرفت آموز حكمت كه تا من چون كنم آلوده دامن ز آلايش گناهم شسته در تن سياهى را كه در قلبم نمودار ز پيشانى زدايم اندر اين دار چنان كن اى خداى حى داور كه با دين تو آيين پيمبر بر آن دين محمد (ص) جان سپارم و سويت باز گردم كردگارم‌

(14) و با اين معصيتهايم يكايك چه خواهى آن بزرگ و خواه كوچك ز پنهان آشكارا ز آنچه افعال و خواهى در گذشته خواه در حال به درگاه تو بر توبت انابت از آن بر توبه‌اى خواهم شفاعت كه ديگر بر شكستى رو نبيند فراموش از انابت سو نبيند

(15) تو اى پروردگار حى سبحان ز قرآن كريمت وحى بر آن كه همواره گناه بندگانت پذيرايى ز توبه بوده آنت بر اين وعده كه بر اصحاب توبت انابت كرده را بر آن عطوفت تو پس اى كردگارم از تو خواهم پذيراى ز توبه بر گناهم چراغ خويش زان شرط محبت به قلب من برافروزى ز رحمت كه در شرط محبت در وفايا ز توفيقى عنايت كن خدايا

(16) ضميرم بر گناهم آيد هر دم كه ديگر در گناهى بر نگردم به عهد خود وفا آرم سراسر و توفيقى عنايت كن كه ديگر كه بر سوى گناهى رو نيارم و بر شرطم تعهد مى‌سپارم كه ديگر بر ملاهى و مناهى نيالايم ز دامن بر گناهى و از آنچه كه بيزارى نيابم از آن دورى بورزم اجتنابم و از هر چه كه فرمودى تو لعنت من آن را ترك گويم در مذمت و ديگر مطلقا گرد مناهى نگردم بر معاصى و ملاهى‌

(17) الهى بهتر از من دانيش آن چه بد كردم كه كردم بر تو عصيان ز كردار بدم بر من ببخشا مرا بر آنچه خود دانى تمنا پسند ذات اقدس باشدش آن مرا اى كردگارم باز گردان‌

(18) الهى از گناهانم چه بسيار چه رفت از خاطرم چه مانده در دار ولى هر چه كه كردم ديده دانى فراموشم شده آن نيز دانى ز صقع شامخ بارى تعالى پذيرايى ز نسيان نيست آن را ز تو پنهان نباشد از گناهان چه باشد آشكارا يا كه پنهان همى خواهم به يك باره خدايم ز ناهنجار از كردارهايم ببخشا و چنان كن تا كه ديگر ز زشتى هيچ ننشيند بدفتر

(19) خداوندا از آن توبت انابت كه مقرونت نباشد در صيانت ندارد سود بلكه در ضمانت نشد كس گر ز دست تو حمايت ز لغزش نيست ايمن كار خود را خدايا دست دنيا دار خود را به پيش آور كه تا از من حمايت نلغزم كن قرينم در صيانت كه هرگز نشكنم من توبه‌ى خود بر آن پابند باشم نوبه‌ى خود

(20) خدايا بندگانت در انابت گرايند و بود كس زان جماعت ببينى تيره‌بختى را ز تقصير شكاند توبه را او زود يا دير صوابش را گرايد بر ضلالت پناه آرم به تو من زين شقاوت همى خواهم كه بر دنبال توبت نيابم هيچ گه بر توبه حاجت به درگاه تو آرم توبتى زان ز آنچه را گذشتى بگذرى زان و گيرى در پناهت كردگارم كنارم بر خطايا باش يارم‌

(21) ز جهل خويش اى خلاق بارى به پوزش چهره‌اى در شرمسارى چنان خواهم ز ناهنجار كردار ببخشايى مرا اى حى غفار مرا اندر جوار رحمت خويش بظلت در تفضل نعمت خويش بر اين اعمال ننگم در فضايح ز رسوايى بپوشان بر قبايح‌

(22) مرا از هر عمل زين روزگارى كه با رايت ندارد سازگارى از آن توبه كنم ديگر نگيرم و از هر خاطره اندر ضميرم كه دورى دارم و بر تو محبت ز تو من معذرت خواهم بشدت ز هر چه بر زبانم ناسزاوار و يا بر دست و پايم نا به هنجار به بيزارى از او آرم به توبت كه روحم تا ابد از بدبرييت و جانم را ز آنچه از تبهكار از او ترسند ايمن دار اين بار

(23) ز تنهايى من اى كردگارم و بر اين مستمندى روزگارم به شان و اين مقامم رحمت آور و بر قلبم كه از ترست زند سر و اعضايم بلرزد پيشگاهت ببخشا و بگيرم در پناهت خداوندا گناهانم چه بسيار به خاك مسكنت بنشانده‌ام خوار اگر خاموش مانم كس حمايت نخواهد گفت از من زين حكايت اگر خيزم به خود بهر شفاعت كه شايسته نباشم بر شفاعت‌

(24) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد كرم فرما برانگيزان شفاعت ز بخشايش به جانم در حصانت مكن كيفر ز آنچه بود كردار ز لطفت شاملم منما مرا خوار خطيئاتم و زان پرده خطاپوش بپوشان و تضرع را بده گوش مدار اين را روا بر اين معامل كه با آن بندگانت در معادل من آن بنده ذليل و خوار و زارم گناهان خودم اقرار دارم به من آن كن كه ثروتمند دوران گشاده‌دست در حق فقيران‌

(25) خداوندا مرا بينى گرفتار ندارم من كمك نى ياور و يار تو پس با عزت نفس تعالى به پشتيبان من مگذار حالا مرا بينى كه كس بهر شفاعت برايم برنخيزد رفع حاجت تو پس زان فضل خود بر من شفاعت برانگيزان و جانم دار راحت گناهانم مرا ترسان و خواهم بگو بر عفو خود دارد پناهم‌

(26) خدايا هر بدى كردم ز گفتار به آن بد آشنا هستم ز كردار هم اكنون با فغان و ناله و زار به بدرفتاريم دارم من اقرار زمين و آسمانت با ملائك در آن هر چه به سر باشند سالك صدايم بشنوندى زين ندامت كه اكنون لب گشودم من ز توبت‌

(27) به من آرند رحمى در شفاعت خدايا آن كسان در پيشگاهت سپيدى رو تران در نيك‌جويى گرانمايه‌تر آن بر آبرويى شفاعت بر من از ثبت كتابت كه تا ايمن بدارند از عذابت‌

(28) پشيمانى اگر بگذشته‌ها را حساب توبت آيد كردگار را پشيمان‌تر ز هر كس من پشيمان اگر دورى كند كس بر گناهان به نزد تو شمرده بر انابت نخستين كس من هستم در انابت ز استغفار بگشايم زبان را اگر عفو از قلم بر جرم آن را منم يك تن گذارم خويش نوبه ز استغفار گر باشم به توبه‌

(29) خدايا آنچنان بر امر و فرمان تو بر اين بندگان بر وحى قرآن قبول توبه را كردى ضمانت قبولى دعا و در اجابت الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد پذيرا باش بر توبه اميدم مكن از درگه خود نااميدم به همراه زيانكاران سيه‌بخت مرا از خويشتن منماى بدبخت كه چون نام تو تواب و رحيم است به نسبت بر گنهكاران كريم است بحق اين خطاكاران ز پوزش بر آنان رحمت آورده تو بخشش‌

(30) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش عطاى تو بر اين قدس طهارت نجات ما ز آنان در قيامت الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد درودت باد روح او در آن شاد از آن رحمت كزو در روز عقبا ز تقصيرات باشد شافع ما و روز تنگدستى اندر آن دار كند او دستگيرى بر گرفتار انك على كل شيئى قدير و هو عليك يسير به هر كارى كه بر ما هست دشوار خدا قادر توانا بهر هر كار ز هر چيزى كه بر ما سخت در جان براى ذات اقدس هست آسان‌