دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، اى آن كه توصيف واصفان، وصف كردنت نتواند

(2) و اى آن كه اميد اميدواران از تو درنگذرد

(3) و اى آن كه پاداش نيكوكاران در نزد تو تباه نگردد.

(4) اى خداوندى كه پرستندگان چون از تو ترسند از ديگر كس نترسند

(5) و اى خداوندى كه پرهيزگاران چون بيم تو به دل دارند، بيم كس به دل راه ندهند.

(6) اينجا كه من ايستاده‌ام، جايگاه كسى است كه بازيچه‌ى دست گناهان است و زمام اختيارش در كف خطاها و لغزشها. شيطان بر او تاخته و چيرگى يافته، پس از روى تفريط، از انجام هر چه بدان فرمان داده‌اى قصور ورزيده و از سر غرور هر چه را از آن نهى كرده‌اى مرتكب شده،

(7) همانند كسى كه گستردگى عرصه‌ى قدرت تو را نمى‌شناسد يا آنكه احسان تو را در حق خود انكار مى‌كند. و آنگاه كه ديده‌ى هدايتش بينا شود و آن ابرهايى كه بصيرتش را فروپوشانيده پراكنده گردد آن ستمها كه در حق خود كرده بر شمرد و در آن خلافها كه در امر پروردگارش مرتكب شده بينديشد. پس عصيان بزرگ خود را به همان بزرگى كه هست بنگرد و خلاف عظيم خود را به همان عظمت كه هست مشاهده كند.

(8) آنگاه با دلى پراميد به تو روى نهد در حالى كه ديده از پشت پاى خجالت بر نتواند داشت. همه‌ى رغبت خويش در تو بسته و تنها اعتمادش به توست. با اميدى كه در دل خود پرورده از روى يقين آهنگ تو كرده و با دلى بيمناك و اخلاصى تمام به درگاه تو روى آورده است. و اگر ديگران طمع در ديگرى بسته‌اند او جز در تو طمع نبسته اگر ديگران از ديگرى هراسناكند او را جز از تو هراسى در دل نيست.

(9) بار خدايا، بنده‌ى‌ تو در پيشگاه تو به تضرع ايستاده و به خشوع چشم بر زمين دوخته و در پيشگاه عز تو سر به خوارى فروداشته و خاضعانه راز دلش را كه تو خود بدان آگاه‌ترى با تو در ميان نهاده و فروتنانه گناهانش را كه تو خود شمارشان بهتر مى‌دانى يك يك بر مى‌شمرد. به درگاه تو استغاثه مى‌كند از واقعه‌ى شگرفى كه بدان گرفتار آمده و تو خود از آن با خبرى و زارى مى‌كند از عملى ناپسند كه به سبب سرپيچى از حكم تواش رسوا ساخته: همان گناهانى كه لذات آنها سپرى گشته و شتابان گريخته است و عواقب شومشان باقى است چنان كه گويى هرگز سر رفتنش نيست.

(10) اى خداوند من، چنين بنده‌اى اگر به عدل خود عقوبتش كنى زبان به انكار نمى‌گشايد و اگر عفوش كنى و بر او رحمت آورى عفو و رحمتت را در برابر عظمتت بزرگ نشمارد. زيرا تو آن پروردگار كريمى هستى كه آمرزش گناهان بزرگ را بزرگ نمى‌شمرى.

(11) اى خداوند، اين منم كه به سوى تو آمده‌ام، مطيع فرمان توام آنجا كه فرمان داده‌اى كه بندگانت دست به دعا بردارند. اينك خواهم به آن وعده‌ى اجابت كه داده‌اى وفا كنى كه تو خود گفته‌اى: بخوانيد مرا تا شما را اجابت كنم.

(12) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و آنسان كه من در برابر توبه گناه خود اعتراف كرده‌ام تو نيز به آمرزش خود مرا بپذير. و آنسان كه خود را در برابر تو پست گردانيده‌ام مرا از لغزشگاههاى گناه برگير و آنسان كه در انتقام گرفتن از من درنگ كرده‌اى، مرا در پرده‌ى رحمت خويش مستور دار.

(13) بار خدايا، قصد مرا در اطاعت خويش پايدارى بخش و بصيرتم را در پرستشت قوى گردان و مرا توفيق كارهايى ده كه با آن از آلودگى گناه شست و شويم دهى و چون بميرانى بر آيين خود و آيين پيامبرت محمد- عليه‌السلام- بميران.

(14) اى خداوند، در همين مكان كه ايستاده‌ام، از گناهان خرد و كلان خود، از بديهاى پنهان و آشكار خود، از لغزشهاى گذشته و حال خود به درگاه تو توبه مى‌كنم، چونان توبه‌ى كسى كه از آن پس حتى با خود سخن از گناه نگويد و در خاطر نگذراند كه خطاى پيشين از سر گيرد.

(15) اى خداوند من تو خود در كتاب محكمت گفته‌اى كه توبه‌ى بندگانت را مى‌پذيرى و گناهانشان را عفو مى‌كنى و توبه‌كنندگان را دوست مى‌دارى، پس همچنان كه وعده داده‌اى توبه‌ى من بپذير و همچنان كه بر عهده گرفته‌اى از خطاهاى من درگذر و آنسان كه شرط كرده‌اى محبت خود نصيب من ساز.

(16) اى پروردگار من، من نيز شرط مى‌كنم كه زين پس كارى را كه تواش ناخوش داشته‌اى مرتكب نشوم و بر عهده مى‌گيرم كه عملى را كه تواش ناپسند داشته‌اى انجام ندهم و از هر چه معصيت توست دورى گزينم.

(17) اى خداوند، تو بهتر مى‌دانى كه من چه كرده‌ام، پس آن گناهان را كه خود بدانها آگاهى بيامرز و به قدرت خود مرا بدان سو ببر كه خود دوست دارى.

(18) اى خداوند، بر ذمه‌ى من تبعاتى است كه در حفظ دارم و تبعاتى كه از ياد برده‌ام، ولى همه را چشم تو كه هرگز به خواب نمى‌رود، مى‌نگرد و علم تو كه هيچ چيز از آن نهان نمى‌ماند، مى‌داند. تو خود كسانى را كه بر من ذمه دارند عوض ده و بار گناه آن از دوش من برگير و از سنگينى آن بكاه و مرا از ارتكاب چنان گناهانى نگه دار.

(19) اى خداوند، من در توبه‌ى خويش پايدارى نتوانم، مگر تو مرا از گناه نگه دارى و از گناه پرهيز نتوانم مگر تو توان آنم دهى. پس مرا به نيرويى به حد كفايت توانا گردان و به عصمتى بازدارنده از گناه، مدد فرماى.

(20) اى خداوند، هر بنده‌اى، به درگاه تو توبه مى‌كند و حال آنكه تو به علم خود مى‌دانى كه توبه‌ى خود خواهد شكست و بار ديگر به گناه و خطاى خود باز خواهد گشت. خداوندا، به تو پناه مى‌آورم اگر در اين زمره باشم. اى خداوند، اين توبه‌ى من از آن گونه قرار ده كه بعد از آن نيازمند توبه نشوم. توبه‌اى كه موجب زداييدن گناهان گذشته‌ى من باشد و سبب در امان ماندن در باقى عمر از گنهكارى.

(21) اى خداوند، از نادانى خود، از درگاه تو، پوزش مى‌طلبم و بخشايش كردار بدم را از تو مى‌خواهم. به احسان خويش مرا در كنف رحمت خود جاى ده و به فضل و كرم خويش در پرده‌ى عافيت خود بپوشان.

(22) اى خداوند به درگاه تو توبه مى‌كنم از هر خاطره‌ى بد كه در دلم خطور كرده و هر نگاه گناه‌آلود كه چشمم مرتكب شده و هر سخن بيجا كه بر زبانم جارى گشته كه خلاف اراده‌ى تو و بيرون از دايره‌ى دوستى تو بوده است، توبه مى‌كنم آن چنان كه يك يك اعضايم از عقوبتهاى تو به سلامت مانند و از خشم دردناك تو كه متجاوزان و ستمكاران از آن بيمناكند در امان باشند.

(23) بار خدايا به تنهايى من در برابر خود و تپيدنهاى دلم از خوف خود و لرزش اعضايم از هيبت خود رحمت آور كه گناهانم، اى پروردگار من، مرا در پيشگاه تو در مقام رسوايى برپاى داشته. اگر خود خاموشى گزينم كسى درباره‌ى من سخن نخواهد گفت و اگر شفيعى بطلبم، دانم كه سزاوار شفاعت نيستم تا كسى مرا شفاعت كند.

(24) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و كرمت را شفيع خطاهاى من قرار ده و به عفو و بخشايش خود گناهانم عفو كن و مرا به عقوبتى كه سزاوار آنم جزا مده و احسان خود به فراوانى به من ارزانى دار و مرا در پرده‌ى عفو خود بپوشان. اى خداوند با من همانند پيروزمندى رفتار كن كه بنده‌اى ذليل در برابرش زارى مى‌كند و آن پيروزمند بر او رحمت مى‌آورد، يا همانند توانگرى كه فقيرى راه بر او مى‌گيرد و آن توانگر بى‌نيازش مى‌سازد.

(25) بار خدايا، كس نيست كه مرا پناه دهد، سايه عز توست كه بايست مرا پناه دهد. كس نيست كه به درگاه تو شفيع من شود فضل و كرم توست كه بايست مرا شفاعت كند. گناهانم مرا مى‌ترساند، عفو توست كه بايست مرا ايمنى بخشد.

(26) اى خداوند من آنچه بر زبان مى‌آورم نه از آن روست كه از اعمال ناستوده‌ى خود بى‌خبرم، يا كردارهاى ناپسند خود از ياد برده‌ام بل براى آن است كه آسمانها و ساكنان آنها و زمين و هر چه بر روى آن است، پشيمانى مرا كه در برابر تو اظهار كرده‌ام بشنوند و بدانند كه توبه كرده‌ام و به تو پناه آورده‌ام.

(27) باشد كه يكى از آنها بر شوربختى من رحمت آرد يا بر بدحالى منش رقت آيد و در حق من دعايى كند كه تو زودتر از دعاى من مستجاب فرمايى، يا روى شفاعت بر زمين نهد و شفاعت او از درخواست من مقبول‌تر افتد و سبب رهايى من از خشم تو و توفيق يافتن من به خشنودى تو باشد.

(28) بار خدايا، اگر پشيمانى به درگاه تو توبه است من پشيمان‌ترين پشيمانانم و اگر ترك گناه بازگشت به توست، من نخستين بازگشتگانم و اگر استغفار است كه گناهان را مى‌ريزد، من در زمره‌ى استغفار كنندگانم.

(29) اى خداوند، همچنان كه ما را به توبه فرمان داده‌اى و پذيرفتنش بر عهده گرفته‌اى، همچنان كه ما را به دعا برانگيخته‌اى و وعده‌ى اجابت داده‌اى، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و توبه‌ى من بپذير و به جايى كه نوميدان از رحمت خود را باز مى‌گردانى باز مگردان. تويى آن كه توبه‌ى گنهكاران مى‌پذيرى و با خطاكاران بازگشته از خطا مهربان هستى.

(30) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست آنسان كه ما را به سبب او راه هدايت نمودى. بر محمد و خاندانش درود بفرست آنسان كه ما را به هدايت او نجات بخشيدى. بر محمد و خاندانش درود بفرست درودى كه در روز بازپسين، روز بينوايى، شفيع ما به نزد تو باشد، كه تو بر هر كارى توانايى. و هو عليك يسير.