دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، اى كسى كه توصيف واصفان از وصفت فروماند،

(2) و اى كسى كه اميد اميدواران از تو درنگذرد،

(3) و اى كسى كه اجر نيكوكاران نزد تو ضايع نشود،

(4) و اى كسى كه خوف عبادت‌كنندگان به تو پايان پذيرد.

(5) و اى كسى كه بيم پرهيزكاران به تو منتهى گردد،

(6) اين مقام كسى است كه گناهان، او را دست به دست داده‌اند. و مهارهاى خطاها او را پيش رانده‌اند. و شيطان بر او غالب گشته از اين جهت در برابر امر تو از روى بى‌مبالاتى كوتاهى كرده. و از سر غرور به نواهى تو گرائيده است.

(7) مانند كسى كه به قدرت تو بر خود جاهل، يا فضل و احسان تو را درباره‌ى خويش منكر باشد. تا چون چشم هدايتش گشوده و ابرهاى كورى از برابرش پراكنده شده ظلمهاى خود را درباره‌ى نفس خويش شمرده، و در موارد مخالفت خود با پروردگارش فكر كرده پس گناه بزرگش را بزرگ و مخالفت عظيمش را عظيم ديده‌

(8) پس در حالى كه به تو اميدوار و از تو شرمسار بوده، به سوى تو رو آورده و از روى اعتماد روى دلش را به جانبت متوجه ساخته، پس از سر اطمينان و يقين با بار طمعش آهنگ تو كرده و از روى اخلاص با توشه‌ى ترسش قصد (درگاه) تو نموده. در حالى كه به هيچكس جز تو طمع نداشته و از هيچ چيز غير از تو نمى‌ترسيده،

(9) پس در حضور تو با حال تضرع ايستاده و ديده‌اش را از روى خضوع به زمين دوخته و در برابر عزتت با تذلل و خوارى سر به زير افكنده و از سر فروتنى راز درونى خود را كه تو بهتر از او مى‌دانى براى تو آشكار ساخته، و به آئين خشوع گناهانش را كه تو حساب آن را بهتر دارى، شمرده. و از مهلكه عظيمى كه در عالم علم تو بر او وارد شده و از كار زشتى كه او را حكم تو رسوا ساخته استغاثه كرده، همان گناهان كه لذتهايش سپرى شده و بالش براى هميشه به جاى مانده است‌

(10) اگر عقوبتش كنى منكر عدل تو نشود. و اگر از او درگذرى و بر او رحمت آورى عفو تو را (عجيب) و عظيم نشمارد، زيرا كه تو آن پروردگار كريمى هستى كه آمرزش گناه بزرگ در نظرت بزرگ نمى‌نمايد.

(11) بار الها، پس اينك منم كه در حال اطاعت فرمان تو، در دعايى كه به آن امر كرده‌اى و در حال طلب وفاى به وعده‌ات، در اجابتى كه وعده داده‌اى آمده‌ام، آنجا كه فرموده‌اى «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم»

(12) بار الها، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و با آمرزش خود با من برخورد كن همچنانكه من با اعتراف خود، با تو برخورد كردم و مرا از افتادنگاههاى گناهان بردار همچنانكه خود را براى تو پست ساخته‌ام و مرا در پرده‌ى ستاريتت بپوشان، همچنانكه در انتقامم درنگ كردى‌

(13) بار الها، و نيتم را در طاعت خود ثابت ساز و بصيرتم را در عبادتت قوى گردان. و مرا به اعمالى موفق دار كه به وسيله‌ى آن چرك گناهان را از من بشوئى و هنگام وفات مرا به ملت خود و ملت پيغمبرت: محمد (ع) بميران،

(14) بار الها، من در اين مقام خود به سوى تو بازمى‌گردم، از گناهان كبيره و صغيره‌ام و از معصيتهاى پوشيده و آشكارم، و از لغزشهاى ديرينه و تازه‌ام، مانند بازگشتن تائبى كه خيال گناه در دلش نگذرد و فكر برگشتن به خطائى را به ضمير راه ندهد

(15) و تو خود فرمودى- اى پروردگار من در كتاب محكمت، كه توبه را از بندگانت مى‌پذيرى و از گناهان در مى‌گذرى. و توبه‌كنندگان را دوست مى‌دارى، پس به مقتضاى وعده‌ى خود توبه‌ام را بپذير. و بر حسب ضمانت خود از گناهم درگذر و چنانكه شرط كرده‌اى محبتت را بر من لازم گردان‌

(16) و شرط من با تو- اى پروردگار من- آن است كه به آنچه ناپسند توست بازنگردم. و ضمانتم آنكه به كارى كه پيش تو نكوهيده است رجوع نكنم، و پيمانم اين است كه از همه‌ى معاصى تو دورى گزينم.

(17) بار الها، تو به آنچه من كرده‌ام داناترى پس بيامرز براى من- آنچه را كه مى‌دانى و بازگردان مرا به قدرت خود به آنچه دوست دارى‌

(18) بار الها، بر ذمه‌ى من وبالهائى است كه آنها را به ياد دارم و وبالهائى است كه فراموش كرده‌ام، و همه‌ى آنها برابر چشم تو است، كه به خواب نمى‌رود و پيش علم توست كه فراموش نمى‌كند. پس در برابر آنها به صاحبانش عوض بده. و وزرش را از دوش من بينداز و سنگينيش را از من تخفيف ده و مرا از ارتكاب مانند آنها باز دار.

(19) بار الها، نمى‌توانم به توبه‌ى خود وفاء كنم مگر به نگهدارى و از گناهها خوددارى ندارم مگر به قوت تو. پس مرا به نيروى كافى و عصمتى مانع (از گناه) تعهد فرماى.

(20) بار الها، هر بنده‌اى كه به سوى تو باز گردد، و او در علم غيب نزد تو شكننده‌ى توبه و بازگردنده‌ى به گناه و خطاى خويش است، پس من به تو پناه مى‌برم از آنكه مانند او باشم. پس توبه‌ى مرا چنان توبه‌اى قرار ده كه پس از آن به توبه‌اى محتاج نباشم: توبه‌اى كه موجب محو گناهان گذشته و سلامت در بقيه‌ى ايام عمر باشد.

(21) بار الها، من از نادانى خود عذر مى‌طلبم و بخشش بدى كردار مرا از تو مى‌خواهم پس از روى احسان مرا به كنف رحمت خود درآور و از راه تفضل در جامه‌ى عافيت بپوشان.

(22) بار الها، من از آن خاطرات دل و نگاههاى چشم و گفتگوهاى زبانم كه مخالف اراده تو يا بيرون از حد محبت تو باشد، پيش تو چنان توبه مى‌كنم كه هر يك از اعضايم، جداگانه، از عقوبتهاى تو سالم ماند، و از قهر و انتقام شديد دردناكت، كه بيدادگران از آن مى‌هراسند ايمن گردد،

(23) بار الها، پس بر تنهائيم در برابر تو، و بر طپيدن- دلم از ترس تو، و لرزه‌ى اعضايم از هيبت تو، رحمت آور زيرا گناهانم اى پروردگار من- در ساحت تو مرا در مقام رسوائى بپا داشته، پس اگر ساكت شوم، احدى درباره‌ام سخن نمى‌گويد، و اگر وسيله‌اى يا كفيلى طلبم- سزاوار شفاعت نيستم.

(24) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست، و كرمت را در خطاهايم شفيع ساز، و به آئين مهربانى گناهانم را ببخش، و مرا به آنچه سزاوارم عقوبت مفرماى و دامن احسان بر من بگستر، و مرا در پرده‌ى عفوت بپوشان. و با من معامله شخص مقتدرى كن، كه بنده‌اى ذليل با تضرع و خضوع به درگاه او رفته، پس (آن مقتدر) بر او رحمت آورده. يا توانگرى كه بنده‌اى فقير نزد او آمده پس (آن توانگر) او را از خاك برداشته.

(25) بار الها، مرا از تو پناه‌دهنده‌اى نيست، پس بايد كه عزتت مرا پناه دهد، و مرا شفيعى به سوى تو نيست پس بايد فضل تو شفيعم شود و گناهم مرا به هراس افكنده پس بايد عفو تو مرا ايمن سازد.

(26) پس با اين حال آنچه بر زبان راندم، از جهت جهل به كردار زشت و در اثر فراموشى كارهاى نكوهيده پيشينيم نيست. بلكه براى آن است كه آسمان تو و هر كه در آن ساكن است، و زمين تو و هر كه بر روى آن است ندامتى را كه آشكار كردم و توبه‌اى را كه در آن به تو پناه بردم، بشنوند

(27) تا مگر يكى از ايشان- به رحمت تو- بر پريشان حاليم رحم آورد - يا براى آشفتگيم بر من رقت كند، پس از جانب او دعائى به من رسد كه از دعاى من نزد تو به اجابت نزديكتر باشد. يا شفاعتى دست دهد كه نزد تو از شفاعت من استوارتر باشد كه نجات من از خشم تو، و دست‌يافتنم به خشنودى تو در طى آن باشد.

(28) بار الها، اگر پشيمانى پيش تو توبه است، پس من پشيمانترين پشيمانهايم و اگر ترك گناه تو انابه است پس من اولين انابت‌كنندگانم- و اگر استغفار سبب ريختن گناهان است، پس من پيش تو از مستغفرانم.

(29) بار الها، پس همچنانكه به توبه فرمان دادى و قبول آن را ضمانت كردى و بر دعا تحريص و ترغيب كردى و وعده‌ى اجابت دادى. بر محمد و آلش رحمت فرست. و توبه‌ى مرا قبول كن و به نوميدى از رحمتت بازم مگردان زيرا توئى پذيرنده‌ى توبه‌كاران و بخشنده‌ى بر خطاپيشگان بازگرايندگان.

(30) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست همچنانكه به وسيله‌ى او ما را هدايت كردى و بر محمد و آلش رحمت فرست، همچنانكه به سبب او ما را رهائى دادى و بر محمد و آلش رحمت فرست چنان رحمتى كه ما را در روز رستاخيز و در روز احتياج به تو شفاعت كند. زيرا كه تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى. و آن براى تو آسان است.