دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! اى آن كه توصيف وصفگران از نعت تو درماند،

(2) و اى آن كه اميد اميدواران از تو درنگذرد،

(3) و اى كسى كه پاداش نيكوكاران پيش تو تباه نگردد،

(4) اى منتهاى بيم نيايشگران،

(5) و اى غايت ترس پرهيزگاران.

(6) منم آن كه بازيچه دست گناهان شده و زمام اختيارم در پنجه‌ى خطايا افتاده و شيطان بر او دست يافته، و از روى تفريط، درباره‌ى هر چه بدان فرمان داده‌اى كوتاهى ورزيده و از سر غرور بدانچه نهى كرده‌اى گرائيده،

(7) همچون كسى كه نادان به توان تو يا منكر فضل و احسان تو بر خويش باشد، و آن زمان كه ديده‌ى هدايت وى بينا گردد و آن ابرهايى كه بر روى بينش وى سايه افكنده، به يك سو رود، در آن امورى كه بر نفس خويش ستم كرده و در مواردى كه با پروردگارش به مخالفت بر خاسته، انديشه كند و سركشى بزرگ خود را بزرگ و خلافكارى خود را به همانگونه سترك نگرد،

(8) پس در حالى كه پيش تو شرم زده و اميدوار و از سويى با اعتماد تمام روى دل بجانب تو كرده و با اميدى كه در دل پرورده با يقين آهنگ تو كرده و با خاطرى بيمناك و از روى پاكدلى روى بدرگاه تو آورده و اگر ديگران خاطر به ديگرى بسته‌اند، او تنها به تو دل خوش داشته و اگر اين و آن را از ديگرى هراس است، او را جز از تو هراس نيست.

(9) پس از سر فروتنى به خدمتت ايستاده و ديده‌ى خود را با تواضع تمام بر زمين دوخته و در برابر شكوه تو خوار و ذليل سر فرود آورده و از سر فروتنى راز درونى خود را كه تو نيك‌تر از خود وى بدان آگاهى دارى بر شمرده و از امر بزرگى كه در سابقه‌ى علم تو براى او رخ داده و زشتى آنچه كه در دادگاه تو مايه‌ى رسوايى او شده به سوى تو مى‌زارد، براى همان گناهانى كه لذات آن بدو پشت كرده و سپرى شده، ولى پيامدهاى ناگوار آن برجاست.

(10) چنين بنده‌اى را اگر به حكم داد، كيفر دهى زبان به انكار نگشايد و اگر بر او رحمت آرى عفو و رحمتت را در برابر ستركى تو بزرگ نشمارد، چرا كه تو همان پروردگار بزرگوارى كه آمرزش گناه بزرگ بر تو بزرگ نمى‌نمايد.

(11) بار الها! پس اينك منم كه فرمان‌پذير به دعايى كه درباره‌ى آن دستور فرموده‌اى و به اتكاء اجابتى كه در دعا، در خطاب به بنده‌ى خود وعده فرموده‌اى، به درگاهت آمده‌ام، چرا كه خود فرموده‌اى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم.»

(12) بار الها! درود بر محمد و خاندان وى، و با آمرزش خود با من بر خورد فرما، همانگونه كه من با اقرار خود با تو بر خورد كرده‌ام و مرا از زور آزمايى با گناهان و پنجه در افكندن با آن فاتحانه برگير، همانگونه كه من خود را در برابر تو پست نموده‌ام و مرا در پرده‌ى ستاريت خود درپوش، همانگونه كه در انتقام من درنگ فرمودى.

(13) بار خدايا! و نيتم را در فرمان پذيريت ثابت فرما و بينشم را در نيايشت نيرومند گردان و مرا در انجام اعمالى توفيق عنايت كن كه به وسيله‌ى آن آلودگى گناهان را از من بشويى و مرا به آيين خود و آيين پيامبرت محمد عليه‌السلام، بميران.

(14) بار الها! من هم اينك و در همينجا به سوى تو توبه مى‌كنم و از گناهان بزرگ و كوچك خود به سوى تو بر مى‌گردم، از همه‌ى آنها و از باطن زشتيها و چهره‌ى ظاهر آنها و از خطاهاى گذشته و تازه‌ام به سوى تو برمى‌گردم چون باز گشتن توبه‌كننده‌اى كه ديگر خيال گناه در دلش نگذرد و برگشتن به خطايى در ضمير خويش نمى‌پرورد

(15) و تو خود اى خداى من! در محكم كتابت فرموده‌اى كه از بندگانت توبه را درمى‌پذيرى و از گناهان درمى‌گذرى و توبه‌كاران را دوست مى‌دارى. پس همچنان كه وعده داده‌اى توبه‌ام در پذير و آن گونه كه بر عهده‌ى خود گرفته‌اى از خطايايم درگذر و همانطور كه شرط كردى مهر خود را بر من واجب گردان،

(16) و پروردگارا! مرا نيز با تو شرط اين است كه در آنچه ناپسند توست باز نگردم و ضمانت مى‌كنم كه ديگر در آنچه پيش تو نكوهيده است معاودت نكنم و پيمان من اين است كه از هر گونه سركشى نسبت به تو دورى گزينم.

(17) بار الها! تو نيك‌تر ميدانى كه خود چه كرده‌ام، پس گناهانى را كه تو بدانها آگاهى بيامرز و مرا، به توانايى خود، بدان سو كه دوست دارى ببر.

(18) بار الها! پى‌آمدهايى بر گردن من است كه به ياد دارم و پى‌آمدهايى كه در يادم نمانده، ولى همه‌ى آنها زير نظر توست كه هرگز به خواب نمى‌رود و در برابر دانش توست كه به دست فراموشى نمى‌سپارد، پس كسانى را كه بر گردن من حقى دارند عوض ده و بار گناه از دوشم بكاه و مرا از ارتكاب مانند آنها مانع شو.

(19) بار خدايا! به توبه‌ى من جز به نگهبانى تو، اعتمادى نيست و از گناهان روى بر تافتن نتوانم، مگر به نيروى تو، پس مرا به نيرويى بسنده و عصمتى مانع از گناه قوت بخش.

(20) بار خدايا! هر بنده‌اى كه به سوى تو توبه كند ولى در دانش غيبى تو شكننده‌ى توبه و باز گردنده به سوى گناه و اشتباه خود باشد، پس من هم از اينكه چون او باشم به تو پناه مى‌برم، پس توبه‌ام را آنچنان بازگشتى قرار ده كه از آن پس ديگر نيازى به توبه‌ى مجدد نداشته باشم، توبه‌اى آنچنان كه مايه‌ى ستردن گناهان ديرين و سلامت در آنچه از زندگانى‌ام باقى مانده باشد.

(21) بار خدايا! من از نادانى خود پوزش مى‌جويم و از بدكرداريم خواهان بخششم، پس به بخشش خويش مرا در كنف رحمت خويش در آور و در پرده‌ى عافيت خويش در پوشان.

(22) بار الها! من از هر چه مخالف با اراده‌ى تو باشد يا محبت تو را سلب كند، چه خاطرات قلبى و چه نگاههاى دزديده‌ى چشم و حديث زبانى، توبه مى‌كنم، آنچنان توبه‌اى كه يكايك اندامم از پيامدهاى كيفر تو سالم ماند و از آنچه بيدادگران از قهر دردناك تو مى‌هراسند در امان باشم.

(23) بار خدايا! به تنهاييم رحم كن و بر تپش قلبم از هراست و لرزش اندامم از هيبت خود رحمت آور، چرا كه، پروردگارا! گناهانم مرا در موضع رسوايى در درگاه تو بر پا داشته، پس اگر لب فرو بندم احدى درباره‌ى من سخن نمى‌گويد و اگر شفيعى طلب كنم در خور آن نيستم كه كسى به پايمردى من برخيزد.

(24) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و كرم خود را شفيع من گردان و از سر مهر گناهان من ببخشاى و مرا به آنچه در خور آنم كيفر مده و احسان خود بر من بگستر و مرا به ستاريت خود در پوش و با من رفتار آن فرا دستى را پيش گير كه فرو دست به درگاهش چون بنده‌اى خوار اشگ همى بارد يا چون توانگرى كه بنده‌ى مستمند چون به نزدش آيد وى را دريابد!

(25) بار خدايا! مرا در برابر تو پناه بخشى نيست پس عزت تو بايد تا مرا پناه بخشد و مرا به سوى تو كس پايمردى نكند، پس تو بايد به پايمردى من بر خيزى و مرا گناهانم در بيم افكنده، پس شايد كه گذشت توام ايمنى دهد.

(26) و آنچه را كه بر زبان راندم نه از بى‌خبرى از كردارهاى ناستوده‌ى خود بود يا آنكه اعمال زشت خود را از ياد برده باشم، بلكه از آن روى بود كه آسمانها و ساكنان آنها و زمين و هر كه بر روى آن است پشيمانى را كه فاش ساختم و توبه‌اى را كه در آن به سوى تو زنهار جستم بشنوند،

(27) تا مگر برخى از ايشان به رحمت تو به وضع دلخراشم رحمت آرند يا بر بدحاليم رقت نمايند و در حق من دعايى كنند كه تو آن را از دعاى من زودتر اجابت كنى يا شفاعتى نمايند كه از شفاعت من نزد تو استوارتر باشد و سبب رهايى من از خشم تو و رستگاريم در خشنودى تو گردد.

(28) بار الها! اگر «پشيمانى» در پيشگاهت، به سوى تو «توبه» به شمار رود، همانا من پشيمان‌ترين پشيمانانم و اگر ترك گناه بازگشت به سوى تو در حساب آيد همانا من از نخستين بازگشت كنندگانم و اگر آمرزش طلبى مايه‌ى ريزش گناهان مى‌گردد پس همانا من پيش تو از استغفار كنندگانم.

(29) بار خدايا! همانگونه كه به توبه دستور دادى و پذيرش آن را تضمين فرمودى و بر دعا ترغيب كردى پس با درود بر محمد و خاندان وى، توبه‌ام در پذير و از رحمت خود مرا به نوميدى باز مگردان، زيرا كه تويى كه توبه‌ى گناهكاران را مى‌پذيرى و بر خطاكاران مهربانى!

(30) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، همانگونه كه ما را به وسيله‌ى وى رهايى بخشيدى، و درود بر محمد و خاندان وى، چنان درودى كه در روز رستاخيز و هنگام بينوايى به پايمردى ما بر خيزد، زيرا كه تويى كه بر هر چيز توانايى و خود آن بر تو آسان است.