دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، اى كه نعت وصفگويان وصف تو نتواند كرد

(2) اى كه پايان آرزوى آرزومندانى‌

(3) اى كه در پيشگاه تو پاداش نيكوكاران تباه نگردد

(4) اى كه خوف عبادت‌كنندگان به تو منتهى شود

(5) و غايت حشيت پرهيزگاران در تو متوقف ماند

(6) اينك من در مقامى، بازيچه‌ى دست گناهان كه لگام خطاها او را به راه دلخواه رانده و ديو بر او چيره شده، پس در بجاى آوردن فرمانهاى تو كوتاهى ورزيده و از سر بيخبرى و فريفتگى به آنچه از آن نهى فرموده‌اى دست يازيده است‌

(7) گويى تا وقتى از توانايى تو بر هستى خود ناآگاه است يا فضل و احسان تو را بر خويش منكر است كه چشم هدايتش بگشايد و ابرهاى تيره‌كننده از پيش چشمانش بپراكند و ستمهايى را كه بر خويشتن روا داشته است شماره كند و در كارهايى كه با پروردگار خود مخالفت ورزيده است بينديشد،

(8) پس آنگاه به بزرگى نافرمانى خود پى برد و به عظمت مخالفت خويش آگاه گردد پس با دلى به تو اميدوار و از تو شرمسار روى به درگاه تو آورد، و از روى اطمينان به تو، از سر شوق روى سوى تو كند و از روى يقين با كولباره‌ى دلبستگى به سود، آهنگ آستان تو نمايد و از سر اخلاص بيمزده قصد تو كند، حالى كه صفحه‌ى خاطرش را از نقش هرگونه دلبستگى به طمع، جز دلبستگى به عنايت تو پاك كرده و از هرگونه ترس جز ترس از تو، خانه‌ى دل پرداخته باشد

(9) پس در پيشگاه تو زارى‌كنان بر پاى ايستاده و فروتنانه چشم به زمين دوخته و به خوارى در بارگاه عزت تو سر به پيش انداخته و با فروتنى نزد تو از راز خود كه تو به آن داناترى، پرده برگرفته است و لابه‌كنان گناهان خود را كه تو به شماره‌ى آن آگاهترى، شماره مى‌كند و از گناهى بزرگ كه مرتكب شده و بر علم تو گذشته است و از كارى زشت كه به حكم قضاى تو مايه‌ى رسوايى است، به تو پناه آورده است، گناهانى كه لذتهاى آن به او پشت كرده و از او روى برتافته است، اما پيامدهاى زيانبخش آن برجاى مانده و پايدار است‌

(10) اى خداى من، اگر چنين بنده‌اى را كيفر دهى، دادگرى تو را انكار نتوان كرد و اگر از او درگذرى و بر او رحمت آورى، از بخشايش تو شگفتى‌زاى نباشد و بزرگ ننمايد كه تو پروردگار كريمى، آنكه بخشايش گناه بزرگ از او بزرگ و شگفتى‌زاى ننمايد

(11) بار خدايا، اينك من كه در پيشگاه تو مطيع و سر به فرمان آمده‌ام، چه، تو خود به ما گفتى كه از تو بخواهيم و وعده‌ى اجابت دادى: «نياز خويش از من بخواهيد تا برآورم.»

(12) بار خدايا، پس بر محمد و خاندان او درود فرست، هم آنسان كه من با اقرار به گناه، تو را ملاقات مى‌كنم، تو با بخشايش خويش با من ديدار كن. و هم آنسان كه در درگاه تو خويشتن را به خاك افكنده‌ام، مرا از لغزشگاههاى گناهان برگير و هم آن‌سان كه در كيفر دادن گناه من درنگ مى‌فرمايى، آبروى مرا نيز از رسوايى بپاى و بر گناهم پرده بپوش‌

(13) بار خدايا، نيت مرا در طاعت خويش استوار گردان و بينش مرا در بندگى خود نيرومند كن، و از كردارها به آن توفيقم ده كه پليدى خطاها را از من بشويد و هنگامى كه روان مرا قبض مى‌كنى مرا به ملت خود و ملت پيمبرت محمد، كه بر او درود باد، بميران‌

(14) بار خدايا، همانا كه من اينك از گناهان بزرگ و بدكاريهاى نهانى و آشكار و لغزشهاى كهنه و نو به درگاه تو توبه مى‌كنم، توبه‌ى كسى كه انديشه‌ى گناه بر خاطرش نگذرد و فكر بازگشتن به خطايى بر دلش ننشيند

(15) و همانا اى خداى من، تو در كتاب استوار خود گفته‌اى كه: «توبه‌ى بندگانت را مى‌پذيرى» و بديها را مى‌بخشايى و توبه‌كنندگان را دوست مى‌دارى. پس آن‌سان كه وعده داده‌اى توبه‌ام را بپذير و آن‌سان كه ضامن شده‌اى از بديهاى من درگذر و آن‌سان كه شرط فرموده‌اى محبت خود را شامل حال من گردان! من نيز بر عهده مى‌گيرم كه به كارى كه ناپسندش مى‌شمارى روى نكنم‌

(16) و پيمان مى‌بندم كه گرد عملى كه بد مى‌دانى نگردم و عهد مى‌كنم كه از همه نافرمانيهاى تو دورى گزينم‌

(17) بار خدايا، همانا كه تو به كرده‌هاى من داناترى، پس گناهان مرا كه به آن آگاهى بيامرز و به قدرت خويش مرا به كارى كه دوست مى‌دارى باز گردان!

(18) خدايا، از مردمان بر عهده‌ى من مظلمه‌هاست كه برخى را به ياد دارم و بعضى را از ياد برده‌ام و همه‌ى آنها مقابل چشم تو كه به خواب نمى‌رود، قرار دارد و در علم تو كه فراموشى به آن دست ندارد، حاضر است. پس صاحبان آن حقوق را عوض عطا فرما و بار آن را از دوش من برگير و سنگينى آن بكاه و مرا آن‌سان نگهدار تا مانند آن را باز مرتكب نگردم‌

(19) بار خدايا و همانا كه در توبه پايدار نتوانم ماند، مگر كه تو مرا حفظ كنى و از خطاها باز نتوانم ايستاد، مگر كه به نيروى تو از آن باز ايستم. پس مرا با نيروى كافى قوت بخش و به عصمتى يارى كن كه مانع ارتكاب زشتكارى باشد

(20) بار خدايا، بسا بنده به درگاه تو بازگشته كه بر علم غيب تو چنين گذشته باشد كه او توبه‌ى خود را خواهد شكست و به خطاى خود باز خواهد گشت، پس من به تو پناه مى‌برم كه چنين باشم. پس چنان كن كه اين توبه به توبه‌ى ديگر نشكنم بلكه اين توبه‌اى باشد كه گناهان گذشته را پاك گرداند و در باقى عمر از گناه و خطا به سلامت مانم‌

(21) بار خدايا، از نادانى خويشتن به درگاه تو پوزش مى‌طلبم و از كردار ناشايسته‌ى خود بخشايش مى‌خواهم. پس بر من منت نه و در سايه‌ى مهر خويش پناهم ده و تفضل كن و بر من جامه‌ى عافيت بپوشان‌

(22) بار خدايا و از هر انديشه كه بر دل گذرد و هر نيم نگاه كه ديده افكند يا هر گفته كه بر زبان آيد و مخالف اراده‌ى تو باشد، يا مهر تو بكاهد، به درگاهت توبه مى‌كنم، توبه‌اى كه هر يك از اعضاى مرا از عقوبتهاى تو به سلامت دارد و از قهر دردناك تو كه تجاوزكاران از آن مى‌هراسند، ايمنى بخشد

(23) بار خدايا، پس اينك بر تنهايى من در پيشگاه خود و تپيدن دل از بيم تو و لرزش اندام از هيبت تو رحمت آور. چه، پروردگارا، گناهانم مرا در ساحت مقدس درگاهت، در مقام خوارى و رسوايى نشانده است و اگر خاموشى گزينم هيچ كس از جانب من سخنى نگويد و اگر بخواهم شفيعى برانگيزم در خور آن نيستم كه كسى شفاعتم كند

(24) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و كرم خود را شفيع خطاهاى من گردان و بخشايش خود بر من بگستر و مرا به پرده‌ى مهر و عطاى خود بپوش و با من چنان كن كه عزيزى با بنده‌اى خوار به درگاه مولاى خود با تضرع و زارى روى آورده، رفتار كند و بر او رحمت آرد، يا چنان كن كه توانگرى با بنده‌اى تهيدست بر خاك راهش نشسته، انجام دهد و او را دست گيرد

(25) بار خدايا، هيچ كس نيست كه از درگاه تو به زنهار او روم، پس عزت توست كه مرا پناه تواند داد، نيز هيچ كس نيست كه نزد تو شفاعت من كند، پس فضل توست كه شفيع من تواند شد.

(26) همانا كه خطاهاى من مرا به هراس درانداخته است، پس بخشايش توست كه مرا ايمن تواند كرد اگر در درگاه تو به مسئلت‌هايى زبان گشودم نه از آن باب است كه از كردار زشت خود بيخبر باشم يا به آن سبب كه كار ناپسند خود را از ياد برده باشم. بلكه، از آن است كه آسمان تو و هر كه در آن است و زمين تو و هر كه بر آن است سخنانى را كه از سر پشيمانى بر زبان مى‌آورم و توبه‌اى را كه سنگر خود ساخته‌ام بشنوند و ببينند

(27) پس بسا كه برخى از آنان به علت نگونبختى من در سايه‌ى رحمت تو بر من رحمت آورند يا دلهاشان به حال ناهنجار من بهم برآيد و درباره‌ى من دعا كنند و آن به درگاه تو بيش از دعاى من مقبول افتد، يا شفاعت كنند كه در پيشگاه تو بيش از شفاعت من موثر آيد و همان مايه‌ى رهايى من از خشم تو گردد و وسيله‌ى بدست آوردن خشنودى تو باشد

(28) اگر پشيمانى از گناه توبه بشمار آيد و بازگشت به سوى تو محسوب شود، همانا كه من، از همه‌ى پشيمانان پشيمانترم و اگر ترك معصيت تو و خوددارى از نافرمانى انابه به حساب آيد، اينك من آن نخستين كس كه با انابه از معصيت توبه كرده و به سوى تو روى آورده‌ام و اگر آمرزشخواهى موجب ريختن گناهان باشد من به درگاه تو از آمرزشخواهانم‌

(29) بار خدايا، پس هم آن‌سان كه فرمان «توبه» داده‌اى و پذيرفتن آن را بر عهده گرفته‌اى و هم آنگونه كه دعا كردن را تشويق فرموده‌اى و اجابت آن را وعده داده‌اى، پس بر محمد و خاندان او درود فرست و توبه‌ى مرا بپذير و از درگاه رحمت خويش نااميدم باز مگردان كه همانا توبه‌ى گناهكاران را مى‌پذيرى و بر خطاكاران پشيمان از گناه مهر مى‌ورزى‌

(30) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست، هم آن‌سان كه ما را به سوى او رهنمونى كردى و بر محمد و خاندان او درود فرست، هم آن‌سان كه ما را به وسيله‌ى او رستگار فرمودى و بر محمد و خاندان او درود فرست، چنان درودى كه روز رستاخيز كه روز نيازمندى ما به توست، شفيع ما گردد. همانا كه تو بر همه كار توانايى و هر كار بر تو آسان است.