دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) چه بستايمت اى خداى كريم زبانها ز وصف تو باشد عقيم

(2) تو اى آن كه اميد اهل اميد ز هر سوى درماند و در تو رسيد

(3) به نيكى كسى كو نهد پا به راه نخواهد شد اجرش به نزدت تباه

(4) ز بيم تو بيمى نماند به جاى چو سوزن كه خارى نخواهد به پاى

(5) تو پايان بيم عبادت گران دل اهل پرهيز زان بى‌كران

(6) در اينجا بود آن كه دست گناه به سوى گناه دگر داده راه فتاده به چنگ خطاها اسير وز او گشته شيطان ز هر سوى چير بتابيده از آنچه فرموده‌اى برفته از آن راه كه ننموده‌اى

(7) كسى كو نداند توان تو را به هستى نديده نشان تو را به انكار احسان تو دم زده به كوتاهيش پا بر عالم زده چو نور هدايت فرستى بر او به ابر ضلالت در افتد فرو اگر چه نمودست بر خود ستم زند در دل خويش اما رقم ستاده به روى خداوندگار چنين پخته انديشه آن نابكار كه عصيان از او خاسته بس بزرگ در استادن اوست كارى سترگ

(8) پس آنگه به اميد و شرمندگى كند رو به سوى تو با بندگى به تو روى كرده به تو اعتماد همه باور خويش بر تو نهاد به پاكى و يابيم آهنگ تو نمودست و بر سينه‌اش سنگ تو نورزد طمع جز تو در ديگرى نيارد به درگاه ديگر سرى به غير از تو از ديگرش بيم نيست تو گويى كه اين بيم از او زاد و زيست

(9) به زارى در استاده اينك به پيش فكنده به روى زمين چشم خويش بگويد تو را آنچه پوشيده نيست بگويد كه زاريش از بهر چيست؟ فروتن در استاده افكنده سر شمارد گناهان پس از يكديگر گناه بزرگى كه خود آن گناه كه در علم تو كرده او را تباه گناهى كه در حكم و فرمان تو فكنده به رسوايى از آن تو گناهى كه رفته است از آن خوشى كنون بايد از آن مرارت كشى

(10) چو كيفر دهى باشد از عدل تو ببخشى اگر، چيست جز فضل تو؟ ببخشى اگر اى خداى كريم گناه عظيمى، ندانى عظيم

(11) خدايا من اينك به درگاه تو درآيم كه تا بسپرم راه تو بخوانم دعايى كه فرمان توست اجابت بر آن نيز پيمان تست

(12) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا ساز از رحمتت بهره‌ور ببينم گنهكار و افكنده سر ز چاه گناهم بده ايمنى به بخشا بر اين زار افتادنى بپوشان گناهم ميفكن به ننگ چو در كيفرم نيز كردى درنگ

(13) بدارم به فرمان خود استوار در اين بندگى چشم من باز دار به كاريم توفيق ده اى خدا كه چرك كنه گردد از من جدا چنان كن كه در لحظه‌ى واپسين بماند به جا و بهنجار دين

(14) خدايا به سوى تو برگشته‌ام به سوى تو برگشته سرگشته‌ام گناهان من جمله خرد و كلان اگر آشكارا بود يا نهان ز هر لغزش كهنه‌ام يا كه نو كه از توبه‌اش كرد بايد درو از آن توبه‌ام از دل و جان بود نه دست و نه دل در پى آن بود

(15) تو فرموده‌اى در كتاب حكيم پذيرى ز ما توبه را اى رحيم ببخشى اگر سر زد از ما گناه محبت بورزى بيارى به راه به پيمان خود توبه‌ام در پذير گناهان بگذشته بر من مگير مرا ساز از دوستى بهره‌مند به شرطى كه كردى و آيد پسند

(16) كنون با تو باشد مرا اين قرار نگردم به راه خطا رهسپار به كارى كه باشد تو را ناپسند دگر باره از آن نيابم گزند شوم دور از آنچه عصيان تست گزينم همان را كه فرمان تست

(17) تو بهتر شناسى همه حال من تو آگاهى از جمله اعمال من ببخشاى آن را كه دانى مرا سزد گر سوى خويش خوانى مرا بخوانى به راهى كه دارى پسند نباشد تو را خشم و ما را گزند

(18) مرا نابسامانى آمد فزون بدانسان كه دل شد از آن غرق خون چه آنها كه اينك به ياد من است به دل همچو يك آتش روشن است چه آنها كه اكنون ندارم به ياد زبان بهر آنها نشايد گشاد هم اينك تمامى فرا روى تست كه ديدن نخفتن همه خوى تست فراموشى از علم تو هست دور كه ظلمت نيابد به ديدار نور اگر رفته بر كس ز دستم ستم بر آنها ببخشاى تو از كرم رها ساز از دينشان گردنم ز بار گنه دور فرما تنم سبك ساز اين بار سنگين مرا مرانم نگهدار از اين مرا

(19) خدايا نباشد اگر ياريت ز دست بلاها نگهداريت نخواهم كشيدن چنين بار سخت كه گردد دل من از آن لخت لخت من و توبه كردن خدايا پناه ز خود چون كنم دور دست گناه خدايا به قدرت تو كن ياورى كه سازم من اين راه را اسپرى

(20) چو هر بنده‌اى توبه را ساز كرد گنه را ستيزيدن آغاز كرد بود آشكارا به علم خداى كه اين توبه چندان نماند به جاى ببايد دگرباره سوى گناه سپارد به سوى گنه باز راه خدايا در اين راه پناهم تويى از اين دامگه تكيه‌گاهم تويى خدايا مرا توبه ساز استوار دگر توبه زان پس نيايد به كار كه بر رفته‌ها خط بطلان كشد به سوى سلامت مرا جان كشد

(21) تو را عذر خواهم ز نادانيم سزد گر به درگاه خود خوانيم ز تو خواهم اى كردگار رحيم ببخشى گناهم به لطف عميم به احسان و رحمت پناهم دهى بدان درگه لطف راهم دهى خدايا به فضلت گناهم بپوش بدين پرده در آبرويم بكوش

(22) كنون توبه خواهم به درگاه تو كه يابم پس از اين مگر راه تو ز انديشه و از اشارت به چشم ز حرفى كه خيزد تو را نيز خشم همان توبه كايد سلامت از آن ز ما دور گردد هلاكت از آن

(23) خدايا به تنهاييم در نگر بر اين قلب لرزان من كن نظر ز بيم تو لرزد همه پيكرم به من رحم كن رحم كن در خورم به رسواييم در نگر از گناه كه گر برنيارم از اين درد آه كسى را به سر نيست سوداى من اگر خود بمانم خمش واى من نه در خور كه كس باشدم عذر خواه كه خواهد شفاعت كند از گناه

(24) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ميان من و عالمى از گناه ميانجى شود كاش لطف اله ببخشاى ما را به لطف و كرم كه بسيار كرديم بر خود ستم مفرماى در خورد ما را عقاب كه زارست كارم چو باشد حساب بپوشان به احسان وجود مرا چو بر بنده از مهربانى عطا و يا چون توانگر كه آيد فراز ز بخشش كسى را كند بى‌نياز

(25) به جز لطف تو كو پناهى مرا جز احسان تو خود شفاعت كجا مرا بيم باشد ز سيل گناه مگر رحمتت گيردم در پناه

(26) نگويم كه از كار خود غافلم نماندست بيمى از آن در دلم از آن رو كه در آسمان و زمين ببينند و هم بشنوند از من اين كه من توبه كردم به درگاه تو پناهى نجويم به جز راه تو

(27) كه شايد يكى زآنهمه ناظران ببيند مرا و شود مهربان ببيند مگر جايگاه مرا به درگاه تو اشك و آه مرا به حالم مگر مهربانى كند به آمرزشم همزبانى كند دعاى مرا بيشتر بشنوى دعا از زبانى دگر بشنوى شفاعت رسد از زبانى دگر تو را افتد آنگاه مقبول‌تر ز خشم تو باشد نگهدار من فزايد از آن رونق كار من

(28) اگر توبه خود درد پنهانى است به دلها نشان پشيمانى است همانا ببينم پشيمان‌ترين به پاى تو بر خاك سايم جبين و گر هست دورى و ترك گناه مرا رهرو اولين بين به راه و گر آن كه غفران طلب مى‌كند طلب از تو هر روز و شب مى‌كند از اين راه ريزد گناهش به خاك نگر تا كه بينى مرا پاك پاك

(29) توام توبه فرمودى اى دادگر ضمانت كه خود بخشى آن را اثر به ترغيب بر وى به راه دعا كه خود آن دعا را نمايى روا درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ز من توبه اينك بيا در پذير به نوميدى از خود مفرما اسير كه تو بر گنهكار بخشنده‌اى خطا بخشى و مهر ورزنده‌اى

(30) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بدو راه حق را نمودى به ما به دست وى اين در گشودى به ما درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه در پهنه‌ى رستخيز كز آنم نباشد گزير و گريز بزرگى فزايد شفاعت كند رهى بر گشايد عنايت كند كه تو هر چه خواهى توانى نمود نه اين كار بهر تو دشوار بود