دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه داریوش شاهین

(1) خداوندا، اى آنكه توصيفگران از وصف تو عاجزند.

(2) اى آنكه اميد هيچ اميدمندى از تو جدا نمى‌شود.

(3) اى آنكه پاداش نيكوكاران تباه نكنى.

(4) اى آنكه هول و هراس عابدان فقط از تو و به خاطر تو باشد.

(5) اى آنكه غايت ترس و نهايت بيم پرهيزكارانى.

(6) آستان تو جائى است بس عزيز. دستان گنهكاران به سويش فراز است، و آنان عنان گناه بسته‌اند، و ابليس بر قلب گناهكار پيروز گرديده، و در اجراى اوامرت راه عصيان پوئيده، و در پرهيز از مناهى راه طغيان در پيش گرفته‌اند.

(7) نه بسان آنكس كه به يارى تو در كار خويش جهل در پيش گيرد و يا احسان فراوان تو را در حق خويش انكار كند. آن زمان كه راه هدايت از ميان كوره‌راههاى جهالت برايش عيان گرديد، به حقيقت حق بينا، و در ستمى كه به خود كرده و در مخالفت با خدايش تفكر و انديشه نمود. لذا گناهان خويش و مخالفت و مخاصمت خود را بزرگ ديد.

(8) چنين كسى، شرمگينانه به تو اميدوار است و رو به سوى تو كند، و با اعتماد و اطمينانى كه به احسان تو دارد، از تو نياز خواهد. آنگاه با يقين خويش، چشم حرص به تو دارد، و بيمناك و پاكدل به سوى تو كوشد. البته كه تنها مى‌توان در طمع احسان تو بود، و جز از تو از هيچ كس نبايد ترسيد.

(9) بدينگونه، چنين كسى، زار و نزار در مقابل آستان تو ايستد. فروتن چشم بر زمين دارد. در مقابل عظمت و بزرگيت به خوارى خود را بيمقدار انگارد، و با فروتنى و خضوع بسيار راز خويش- كه تو بر آن داناترى- نزد تو آشكار سازد و ملتمسانه به گناه خويش- كه تو بر آن داناترى- اعتراف كند. آنگاه به خاطر گناهانى- كه تو بر تباهى آنان آگاه- و لغزشهائى كه- فرمان تو باعث رسوائى او گرديده- از تو طلب «توبه» و پوزش و استغفار نمايد. گناهان و لغزشهائى كه دوران آن اينك گذشته باشد و گرفتاريهايش باقى مانده باشد.

(10) پروردگارا، تو اگر چنين كسى را كيفر دهى، در عدالتگرى تو جاى هيچ انكار و اعتراض نيست. اگر او را به عفو خويش بنوازى، او گذشت تو را بزرگ نشمارد. زيرا تو چنان كريم و احسانگرى كه آمرزش هر گناهى، هر چند عظيم، نزد تو بسى كوچك باشد.

(11) كردگارا، اينك اين منم كه به آستان تو روى آورده‌ام، در حاليكه در اجراى فرمانى كه تو داده‌اى، مطيع هستم و به عهدى كه تو بسته‌اى مشتاقم. آنجا كه فرموده‌اى: ادعونى استجب لكم (مرا بخوانيد، شما را اجابت مى‌كنم)

(12) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. جهان آفرينا، مرا به آمرزش و رحمت خويش بنواز، زيرا كه من با اعترافم به گناه، رو به درگاه تو آورده‌ام. تو مرا از سقوط به پرتگاه گناه رهائى ببخش، زيرا كه من خويشتن را در برابر قدرت تو بسى خوار و بى‌مقدار مى‌دانم. بخواه كه در پرده لطف تو پوشيده شوم، زيرا كه تو در انتقام از من بسى شكيبا بودى.

(13) ايزدا، چنان كن كه پيوسته در اجراى فرمان تو باشم، و در بندگى تو بصيرت بيشتر يابم. به من آن فرصت و مهلت ببخش تا به كارهائى كه باعث پاكى چرك گناه ميگردد، اقدام كنم، و آن زمان كه مى‌ميرم، بر دين تو و آئين پيامبرت «محمد» (كه بر او درود باد) باشم.

(14) خالقا، من در مقابل آستان تو از گناهان بزرگ و كوچك، پيدا و پنهان، گذشته و حال خويش، «توبه» مى‌كنم و استغفار مى‌طلبم. چنان «توبه»اى كه هرگز ميل و رو به تكرار آن نكنم.

(15) رحمانا، تو در كتاب محكم و استوار خويش فرموده‌اى كه تو، از بندگان خويش «توبه» مى‌پذيرى و گناهانشان مى‌بخشى، و بسيار «توبه» كنندگان را دوست مى‌دارى. اينك، همانگونه كه وعده كرده‌اى، «توبه» مرا هم بپذير، و بدانگونه كه تضمين نموده‌اى، از گناهان من بگذر، و چنانكه پيمان بسته‌اى، در حق من مهر خويش رواساز.

(16) مهربانا، شرط و ميعاد و پيمان من با تو اينست كه ميل به نارضائى تو نكنم. به نكوهيده‌ها بازنگردم، و از همه گناهان، خود را دور سازم.

(17) كريما، تو به آنچه كرده‌ام داناترى، پس آن گناهانى را كه تو مى‌دانى، بر من ببخش، و به قدرت خويش مرا به آنچه نكوست، بازگردان.

(18) قدرتمندا، من اسير مشكلاتى هستم كه يا به يادم هست و يا از ياد برده‌ام، اما تو از همه‌ى آنها آگاهى و از تو چيزى پوشيده نيست. اگر به كسى بدى كردم تو، به او خير بده، و آن بار گناه و بدى را بر من هموار مساز، و گرانى آنرا به سبكى تبديل نما، و مرا از نزديك شدن به چنان گناهانى ايمن بدار.

(19) معبودا، من بجز به خواست تو قادر به «توبه» كردن نيستم، و از گناه پرهيز نتوانم كرد، مگر به يارى تو. پس تو مرا در اين راه به نيروى خويش توانگر ساز، و در دورى از گناه مرا در حمايت خويش بگير.

(20) بى‌نيازا، آن بنده‌اى كه به بارگاه تو «توبه» كند، در علم نهان تو «توبه‌اش» مى‌پذيرى. پس هيچ بعيد نيست كه دگر بار به گناه و خطا بازگردد. پس من از اينكه چنين بد باشم، به تو پناه مى‌برم. تو «توبه» و انابت مرا چنان بپذير كه پس از آن ديگر نيازمند «توبه» نگردم. «توبه» و انابتى كه گذشته‌هاى مرا پاك سازد، و سلامتى و سعادت امروز و فرداى مرا فراهم آورد.

(21) بنده نوازا، من از نادانى سرانجام خويش به تو پناه مى‌برم. از تو تمنا دارم از بديها و گناهان من چشم بپوشى، و به لطف و كرمت بر من رحمت آور و مرا در پرده پاك عافيتت از گناه محفوظ بدار.

(22) سبحانا، چنان كن كه انديشه‌اى ناپسند به دلم راه نيابد. نگاهم خيره به گناه نشود. زبانم به بدى تمايل ننمايد. خلاف رضاى تو كردارى نكنم، تا مستحق خروج از آستان بخشايش تو نگردم. به سوى تو «توبه» مى‌كنم، چنان «توبه»اى كه تمام اجزاء وجودم را از كيفر تو ايمن دارد، و از آن سختيهائى كه عصيانگران از آن بيمناكند، سالم مانم.

(23) هستى آفرينا، بر تنهائى‌ام، بر ترسى كه از تو در دلم هست، بر لرزشى كه از عظمت تو در وجود من است، رحمت آر. زيرا، اى قادر متعال، گناهانم، در آستان تو، مرا رسوا ساخته. از اينرو اگر لب به «توبه» نگشايم، پس چه كسى جز من ناله «توبه» سر دهد؟ اگر غير تو شفاعتگرى را براى بخشش از گناه خويش گيرم، پس ديگر سزاوار رحمت تو نباشم.

(24) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. قادرا، چنان كن كه احسانت باعث بخشش گناهانم گردد، و به نعمت خويش، قلم عفو بر گناهانم بكش. چنان كن كه به خاطر گناهانم، عذاب تو از من دور شود، و مشمول عنايات و لطف تو قرار گيرم، و در پرده اغماض تو پوشيده شوم. با من آنچنان كن كه بنده پريشان و پشيمانى رو به تو قادر بخشنده و مهربان مى‌آورد، و از تو طلب عفو مى‌كند. بدانگونه كه فقيرى ذليل نياز خود نزد، توانگرى غنى مى‌برد.

(25) عيب پوشا، با چنان گناهانى، غير تو مرا هيچ پناه پذيرى و بخشنده‌اى و شفاعتگرى ميان من و تو نيست. پس به قدرت خود مرا در پناه خويش گير، و با شفاعت و احسانت گناه من ببخش. عصيانم مرا هراسناك ساخته، پس با گذشت خويش مرا از اين هراس برهان.

(26) آنچه گفته‌ام به خاطر آن بود كه بدى را نمى‌شناختم. كار زشتم به دليل فراموشكارى بود. من چنين «توبه» كنم تا آسمان تو و هر كه در آنست، و زمين تو و هر جنبنده كه روى آنست، ناله ندامتم را كه به درگاه تو آورده‌ام، بشنوند.

(27) شايد برخى از آنان، آن زمان كه در آستان تو شرمسار ايستاده‌ام، بر من رحمت و بر آن همه «توبه»ام رقت آورند. و آنگاه از سوى آنان دعائى به من رسد كه آن دعا از ناله من به درگاه تو پذيرنده‌تر باشد. يا از آنان شفاعتى رسد كه نزد تو از شفاعت من ارجمندتر باشد و از خشم تو رهائى يابم و به رضاى تو رستگار شوم.

(28) بى‌شريكا، اگر در پيشگاه تو پشيمانى‌ام «توبه» باشد، پس من آن پشيمان پشيمانم. اگر دورى از گناه و بازگشت به سوى تو، «توبه» است، پس من آن بسيار «توبه» كننده‌ام. اگر درخواست آمرزش من باعث پاكى از گناهانم مى‌شود، پس من آن بسيار آمرزش طلب هستم.

(29) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. گناه بخشا، همانگونه كه ما را به «توبه» امر فرمودى و به قبول آن قول دادى، و ما را به دعا دعوت كردى و وعده قبول دعا دادى، پس توبه و دعاى مرا بپذير، و از آستانت نوميد بازنگردان. زيرا كه تو آمرزگار گناه و توبه‌پذير مهربان بندگانى.

(30) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. همانگونه كه ما را به يارى او، راه هدايت آموختى، درود بى‌پايان تو بر او باد. همانگونه كه بوسيله او ما را از بند جهل و نادانى رها ساختى، درود بى‌پايان تو بر او باد. چنان درودى از ما بر او باد كه موجب شود در روز رستاخيز، شفاعت ما كند. مى‌دانم كه تو بر هر كارى توانائى و اداى حاجت من بر تو بسى سهل و آسان است.