دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) بارخدايا، اى كه توصيف وصف گران از بيان اوصافش فروماند.

(2) و اميد اميدواران از درگهش درنگذرد.

(3) و نزد او پاداش نيكوكاران تباه نگردد.

(4) اى آن كه منتهاى درجه‌ى ترس عابدانى.

(5) و غايت مرتبه خشيت تقوا پيشگان.

(6) اين منم كه دست گناهان او را بازيچه خويش ساخت و زمام خطاها او را به دنبال خود كشاند و شيطان بر او چيره گشت. از سر كاهلى از فرمانت سرپيچيدم و از روى خيره سرى به نابايسته‌هاى دينت دست يازيدم.

(7) بسان كسى كه گويا به قدرتت بر خود آگاهى ندارد يا بناى انكار فضل و احسانت را بر خويش دارد. تا اين كه ديده هدايت برايش باز شد و از پيش رويش ابرهاى نابينايى پراكنده گشت، آن گاه ستم‌هاى بر خويش روا داشته برشمرد و در گناهانش انديشه نمود گناهان گرانش را گران ديد و نافرمانى بزرگش را بزرگ يافت.

(8) از اين روى اكنون كه به درگهت روى آورده هم اميد به رحمتت دارد و هم شرمگين آستانت باشد از سر اطمينان به عفوت با شوق و ذوق به سويت شتافته و از روى يقين به كرمت آهنگ طمع لطفت دارد با دلى پربيم تنها به نزد تو آمده در حالى كه جز تو به هيچ كس اميدى ندارد و جز تو از احدى برايش هراسى نباشد.

(9) پيش رويت به زارى ايستاده و چشمش را فروتنانه به زمين دوخته، به پيشگاه عزتت به خوارى سر به زير افكنده و خاضعانه رازهاى نهان خويش را كه تو به آن داناترى افشا كرده و خاشعانه گناهانى كه تو به شماره آنها آگاه‌ترى برشمرده، او از دام‌هاى هولناك گناهانى كه بدانها گرفتار آمده و تو خود مى‌دانى و اعمال ناپسندى كه در ديوان داورى‌ات رسوايش ساخته به تو پناه آورده است همان گناهانى كه لذت‌هايش پايان يافته و سپرى گشته و پيامدهاى زيان بارش به جاى مانده و بر دست و پايش پيچيده.

(10) خدايا، اگر او را به كيفرش رسانى دادگرى تو را انكار نكند، و اگر از او درگذرى و ببخشايى عفو تو را بزرگ نپندارد، چون تو آن پروردگار بخشنده‌اى كه بخشش گناهان بزرگ، تو را بزرگ نباشد.

(11) بارخدايا، اينك منم كه به درگاهت آمده‌ام، مطيع فرمان توام كه به دعا فرمانم دادى و خواهان وفاى وعده توام كه خود اجابت دعا را نويدم بخشيدى چون خود گفته‌اى «بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را».

(12) بارخدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و آن سان كه با اعتراف به گناه روى به سويت آوردم تو نيز با آمرزشت مرا بپذير، و آن گونه كه خويش را در برابرت خوار داشتم تو نيز مرا از لغزشگاه‌هاى گناه فراگير، چنان كه در انتقام از من درنگ نموده‌اى مرا در سراپرده پرده‌پوشى‌ات گذار.

(13) خداوندا، ارده‌ام در طاعتت استوار ساز و بينشم در بندگى‌ات قوى دار، و مرا در به جاى آوردن كارهايى كه سياهى گناه را از جانم مى‌زدايد موفق ساز؛ و آن گاه كه اراده مرگم فرمودى مرا بر آيين خود و سنت پيامبر كه دورد بر او باد بميران.

(14) خدايا، هم اكنون به آستانت توبه مى‌كنم از تمامى گناهان بزرگ و كوچكم از خطاهاى نهان و آشكارم، از همه لغزش‌هاى گذشته و آينده‌ام به سان توبه كسى كه در خاطرش خيال گناه نگذراند و انديشه بازگشت به آن ديگر هرگز ندارد.

(15) خداى من، در قرآن فرموده‌اى كه: (بى گمان از بندگانت توبه مى‌پذيرى و از گناهانش همى درمى‌گذرى) و (توبه كنندگان را همواره دوست دارى) پس چنان كه وعده داده‌اى توبه‌ام بپذير و آن سان كه ضمانت كرده‌اى از گناهانم درگذر و همان گونه كه شرط كرده‌اى محبتت نصيبم دار.

(16) پروردگارا، من نيز شرط مى‌كنم كه هرگز به آنچه ناپسند دارى بازنگردم و بر گردن خود مى‌نهم كه هرگز به آنچه نكوهيده دارى روى نيارم و پيمان مى‌بندم كه از تمامى گناهان دورى گزينم.

(17) خداوندا، تو بى‌گمان به آنچه انجام داده‌ام داناترى پس ببخش آنچه از من مى‌دانى و به قدرتت مرا بازگردان به آنچه از آن دل خوش دارى.

(18) بار خدايا، بر عهده‌ام حقوقى هست كه برخى را به ياد دارم و برخى را فراموش كرده‌ام همه آنها در برابر ديده توست كه خوابى ندارد و در حيطه علم توست كه فراموشى را در آن راهى نباشد پس به صاحبان آن حقوق عوض مرحمت فرماى و شدت عذابش از من بزداى و بارگران اندوهش از دوش من بردار و مرا از ابتلاى دوباره همانندش بازدار.

(19) بار خدايا، ياراى وفاى به توبه‌ام ندارم جز آن كه تو نگهم دارى، و توان حفظ خود را از گناهان ندارم مگر تو توانم دهى؛ پس با توانى كافى نيرويم بخش و با عصمتى بازدارنده نگاهم دار.

(20) بسا بنده‌اى كه به درگهت توبه آورد و تو خود با علم غيبت مى‌دانى كه توبه‌اش را فسخ مى‌كند و دوباره به گناه و خطا بازمى‌گردد، پروردگارا، من به تو پناه مى‌آورم كه چنين باشم. پس توبه‌ام چنان نما كه بعد از آن به توبه‌اى ديگر نياز نباشد، توبه‌اى كه مايه زدودن گناهان گذشته شود و پايه ايمنى از خطا در آينده گردد.

(21) خداوندا، از نادانى‌ام پوزش مى‌خواهم، و از زشتى كردارم آمرزش مى‌طلبم، پس از سر احسان مرا در كنف رحمت خود گذار و از روى لطف و كرم مرا در پرده عافيت مصون دار.

(22) بارخدايا، بى گمان توبه مى‌كنم از هر چه مخالف اراده‌ات باشد يا محبتت را از دلم مى‌زدايد، از وسوسه‌هاى قلبم، نگاه‌هاى حرام چشمم سخنان ناشايست زبانم؛ آن سان توبه‌اى كه تك تك اعضاى وجودم را از ارتكاب گناه ايمن سازد و مرا از خشم دردناكت كه گناهكاران از آن ترسانند سالم دار.

(23) خداى من، بر تنها و بى كسى‌ام در پيشگاهت و تپش شديد وهاى و هوى قلبم از هراست و لرزش پيكرم از شوكت و شكوهت رحم نماى. خداى من، گناهانم مرا در آستانت به خوارى نشانده است. اگر سكوت كنم هيچ كس از من سخنى بر زبان نراند و اگر شفاعتى خواهم براستى كه آن را در خور نباشم.

(24) بارخدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و جود و كرمت را شفيع خطاهايم كن و قلم عفو بر گناهانم زن، مرا به كيفرى كه سزاوار آنم عقوبت مفرماى و سفره احسانت برايم بگستران و در پرده حفاظتت مرا جاى ده، خدايا، با من بسان بزرگى كه پرده‌اى خوار و زار به درگهش رفته و بر او ترحم نموده رفتار نماى و يا همچون توانگرى كه غلامى فقير گداييش كرده و او دستش را گرفته برخورد فرماى.

(25) خدايا، از عقوبتت براى خود پناهى نمى‌بينم پس به عزتت پناهم ده و شفيعى براى خود در آستانت نمى‌يابم پس مى‌بايد فضل و كرمت شفاعتم كند، و گناهانم مرا سخت ترسانده پس بايد عفوت ايمنم دارد.

(26) خدايا، آنچه گفتم نه از آن روست كه از كردار بدم بى خبرم يا گذشته سياهم را از ياد برده‌ام، بلكه مى‌گويم تا شايد آسمانت و هر كه در آن است و زمينت و هر كه بر آن است پشيمانى‌ام به درگهت و توبه‌ام را به پيشگاهت بشنود.

(27) باشد كه كسى به لطف و محبتت به شوربختى من مهر آورد يا بر پريشان حالى‌ام دل سوزاند و برايم دعايى نمايد كه از دعايم نزد تو پذيرفته‌تر باشد يا شفاعتى كند كه از شفاعتم كارگرتر بود و مايه نجاتم از خشم تو و كاميابى‌ام به درك خشنودى‌ات شود.

(28) بارخدايا، اگر پشيمانى به آستانت توبه به شمار مى‌آيد من از هر پشيمانى پشيمان‌ترم، و اگر ترك گناه توبه محسوب مى‌شود من اولين توبه كننده‌ام و اگر استغفار مايه زدودن گناهان است من از خيل مستغفرانم.

(29) خداوندا خود فرمان به توبه داده‌اى و پذيرفتن آن را به گردن گرفته‌اى، و به دعا ترغيبم نموده‌اى و اجابت آن را خود وعده داده‌اى؛ پس بر محمد و خاندانش درود فرست و توبه‌ام بپذير و مرا با نوميدى از درگاه رحمتت مران؛ كه بى گمان تويى تنها پذيرنده توبه‌ى گناهكاران و مهربان بر خطاكاران و توبه كنندگان.

(30) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست آن سان كه با او هدايت‌مان كردى. بر محمد و خاندانش درود فرست چنان كه با آن نجات‌مان دادى. و بر محمد و خاندانش درود فرست درودى كه در قيامت آن روز فقر و فلاكت شفاعتمان كند، كه تو بى گمان بر هر چيز توانايى و اين همه را برآرى به آسانى.