دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداوندا! تو مرا بدون عيب آفريدى، و كوچك بودم مرا پروردى و مرا روزى كافى عطا نمودى.

(2) خدايا! در كتابت كه آن را نازل فرموده‌اى و در آنچه به بندگانت بشارت داده‌اى يافتم كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه در حق خود اسراف روا داشته‌ايد، از رحمت خدا مأيوس نشويد، زيرا كه خداوند همه‌ى بندگان را مى‌آمرزد.» و در گذشته كارهايى را انجام داده‌ام كه تو خود بهتر از من مى‌دانى، پس واى بر رسوايى من كه در كتاب تو ثبت شده است.

(3) و اگر مواقعى نبود كه به عفو فراگيرت در آن اميد بسته‌ام خود را از دست رفته مى‌ديدم، و اگر كسى مى‌توانست از قدرت پروردگارش فرار كند من سزاوار به گريختن از تو بودم و تويى كه چيزى در زمين و آسمان از تو مخفى نمى‌ماند و همه را در قيامت حاضر خواهى كرد، و همان كافى است كه خود كيفر مى‌دهى و حسابرس مى‌باشى.

(4) خدايا! اگر بگريزم تو مرا مى‌يابى، و اگر فرار نمايم تو مرا درمى‌يابى، و اينك منم در پيشگاهت خاضع، ذليل و صورت بر خاك نهاده كه حاضر هستم و اگر عذابم نمايى شايسته‌ى آنم، پروردگارا! اين رفتارى بر طبق عدل است، و اگر مرا ببخشى مشخص مى‌شود كه از قبل عفوت شامل حالم بوده و لباس عافيتت را بر تن داشته‌ام.

(5) خدايا! پس از تو مى‌خواهم به حق آن اسمايى كه در گنجينه دارى، و به حق آنچه از جلالت كه پرده‌ها آن را پوشانده، به اين وجود بى تاب و اين استخوان سست، رحم نمايى كه طاقت تحمل آفتابت را ندارد چه برسد به حرارت و آتش جهنمت؟! و طاقت شنيدن صداى رعد و برقت را ندارد، چه برسد كه بخواهد صداى غضب و خشمت را بشنود؟!

(6) خداوندا! پس به من رحم كن، چون كه من بنده‌اى كوچك هستم، و قدر و منزلتم كم است، و عذاب كردنم چيزى نيست كه به اندازه‌ى ذره‌اى به حكومتت اضافه نمايد، و اگر عذاب كردنم به حكومتت اضافه مى‌كرد از تو مى‌خواستم كه بر آن عذاب به من صبر و طاقت بدهى، و دوست داشتنم كه آن فزونى و اضافه شدن براى تو باشد، خدايا! اما تو بزرگتر، و حكومتت بادوامتر از آن است كه اطاعت اهل طاعت بر آن بيفزايد، يا معصيت گنه‌كاران نقصى در حكومت تو ايجاد كند.

(7) پس اى مهربانترين مهربانان! بر من رحم كن، و از گناهان من بگذر اى صاحب جلالت و اكرام! و توبه‌ام را قبول نما چون كه تو توبه‌پذير مهربان هستى.