دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! تو مرا درست اندام آفريدى، و در كوچكى پروردى، و به معاشى خوش روزيم دادى.

(2) خدايا! من در كتابت كه فرو فرستادى، و بندگانت را به آن مژده داده‌اى يافته‌ام كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه بر نفسهاى خود اسراف كرده‌ايد از رحمت خدا نااميد مشويد كه خدا همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد»، و از من كارهايى سر زده كه تو مى‌دانى و آنچه كه از من به آن داناترى، پس اى واى به رسوايى (من) از آنچه نامه‌ى تو (نامه اعمال) درباره‌ى من ضبط نموده.

(3) پس اگر نبود جاهايى كه اميد بسته‌ام به گذشت گذشتى كه هر چيزى را فرا گرفته همانا خود را به هلاكت مى‌انداختم، و اگر كسى را توان فرار از پروردگار خود بود هر آينه من به گريختن از تو سزاوارتر بودم، و تويى كه هيچ امر پنهانى در زمين و آسمان بر تو پوشيده نيست، مگر آن كه آن را (در قيامت) آشكار مى‌كنى، و از جزا دهنده، و حسابگر بى‌نيازى.

(4) خدايا! تو جوينده‌ى منى اگر فرار كنم، و دريابنده‌ى منى اگر بگريزم، پس اين منم در پيشگاهت فروتن، خوار (و) بينى بر خاك نهاده، اگر عذابم نمايى بر من سزاوار آنم، و آن - اى پروردگار من - از سوى تو عدل است، و اگر از من درگذرى پس از ديرباز گذشت مرا فراگرفته، و تندرستيت را بر من پوشانده‌اى،

(5) پس از تو درخواست مى‌كنم خدايا! سوگند به نامهاى اندوخته شده‌ات، و به نيكوئيت كه پرده‌ها آن را پوشانده‌اند، كه رحمت آرى بر اين جان بى‌تاب، و اين استخوان بى‌طاقت، كه تاب گرمى آفتابت را ندارد، پس چگونه طاقت گرمى آتش (دوزخ) تو را دارد؟! و توان (شنيدن) صداى رعد تو را ندارد، پس چگونه قدرت (تحمل) بانگ خشمت را دارد؟

(6) پس خدايا! بر من رحم كن، زيرا مردى ناچيزم، و منزلتم اندك است، و كيفرم چيزى نيست كه همسنگ ذره‌اى در پادشاهيت بيفزايد و اگر عذابم چيزى بود كه در پادشاهيت مى‌افزود هر آينه شكيبايى بر آن را از تو درخواست مى‌كردم، و دوست داشتم كه آن فزونى براى تو باشد، ولى خدايا! سلطنت تو بزرگتر، و پادشاهيت با دوامتر از آن است كه فرمانبرى فرمانبرداران در آن بيفزايد، يا نافرمانى گنهكاران در آن بكاهد.

(7) پس بر من مهربانى كن اى مهربانترين مهربانان، و از من بگذر اى داراى بزرگى و احسان، و توبه‌ام را بپذير، زيرا تويى بسيار توبه‌پذير و مهربان.