دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، تو اندامم را موزون آفريدى، و مرا در خردى پروريدى و به اندازه روزى دادى.

(2) خدايا، من در كتاب تو كه فرو فرستاده‌اى و با آن بندگانت را بشارت داده‌اى، يافته‌ام كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه بر خود ستم روا داشته‌ايد، از رحمت خدا نااميد مشويد؛ زيرا خدا همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد». و پيش از اين، كارهايى از من سر زده است كه خود مى‌دانى و از من بدانها آگاه‌ترى. پس واى بر من از اين رسوايى، به سبب گناهانى كه نامه‌ى عمل من در خود ثبت كرده است.

(3) و اگر نبود كه من به آمرزش فراگير تو اميدوارم، خودم را به نابودى مى‌افكندم، و اگر كسى را توانايى آن مى‌بود كه از پروردگارش بگريزد، بى‌شك من به گريختن از تو سزاوارتر بودم. هيچ رازى در آسمان و زمين بر تو پوشيده نيست و آن را در قيامت آشكار مى‌كنى، در حالى كه هم جزادهنده‌اى و هم حسابگر امور.

(4) خدايا، اگر بگريزم، مرا طلب كنى، و اگر فرار كنم، مرا دريابى. اينك اين منم كه شكسته و خوار و زبون در برابرت ايستاده‌ام. اگر عذابم كنى، سزاوارم، و اين كار- اى پروردگار من- از سوى تو عدل است؛ و اگر بيامرزى، چه عجب كه از گذشته‌اى دور مشمول آمرزش تو بوده‌ام و جامه‌ى عافيت بر من پوشانده‌اى.

(5) حال خدايا- از تو مى‌خواهم كه به نام‌هاى پنهانت، و آن زيبايى و جمال كه در پس پرده‌هاى عزت و جلالت پوشيده مانده است، رحمت آورى بر اين جان بى‌تاب و مشتى استخوان سست و بى‌شكيب كه تاب گرماى آفتابت را ندارد. پس گرماى آتش دوزخ را چگونه برتابد؟ و جانى كه طاقت بانگ رعد تو را ندارد. پس چگونه بانگ خشم تو را تاب آورد؟

(6) خدايا، بر من رحم كن كه مردى حقير و بى‌مقدارم، و قدر و منزلتم اندك است. عذاب كردن من به اندازه‌ى مورى حتى بر قلمرو فرمانروايى‌ات نيفزايد. و اگر چنين باشد، از تو مى‌خواهم كه مرا بر آن عذاب شكيبايى دهى، و خود، آن افزونى را براى تو مى‌پسندم، ولى چه كنم- خدايا- كه قلمرو فرمانروايى‌ات گسترده‌تر، و پادشاهى‌ات جاودانه‌تر از آن است كه اطاعت بندگان فرمانبردار بر آن بيفزايد و نافرمانى گنهكاران از آن بكاهد.

(7) پس اى مهربانترين مهربانان، بر من رحمت آور و از من درگذر، اى صاحب بزرگى و بخشندگى، و توبه‌ام را بپذير كه تو توبه‌پذير و مهربانى.