دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خداوندا! تو مرا تندرست آفريدى و از خردى پروردى و به قدر كفايت روزى دادى.

(2) خدايا! من در كتاب منزل تو اين مژده را كه به بندگان خود داده‌اى يافتم فرمودى «يا عبادى الذين- اه» اى بندگان من كه بر خويشتن ستم كرديد از بخشايش خدا نااميد نباشيد كه خداوند همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد. و پيش از اين اعمالى را مرتكب شدم كه تو مى‌دانى و به از من مى‌دانى، پس واى از رسوائى آن اعمال من كه نامه تو يكى يكى برشمرده است.

(3) و اگر از چند جا اميد عفو از تو نداشتم، كه همه را شامل است، دست از نجات مى‌شستم، و اگر كسى مى‌توانست از پروردگار خود بگريزد من سزاوارترين مردم بودم به گريختن از تو، هيچ چيز در آسمان و زمين بر تو پنهان نيست بلكه همه چيز را تو حاضر مى‌آورى و به بهترين جزا پاداش مى‌دهى و شماره‌ى آن را نيكو مى‌دانى.

(4) خدايا! اگر من فرار كنم تو جوينده‌ى منى و اگر بگريزم مرا دريابى، اينك خود پيش تو به فروتنى خوار و زبون ايستاده‌ام، اگر مرا عذاب كنى سزاوارم، و مقتضاى عدل تو اى پروردگار همين است و اگر درگذرى ديرى است كه عفو تو شامل حال من بوده است، و مرا خلعت عافيت پوشانيده‌اى.

(5) پس خداوندا! سئوال مى‌كنم به نامهائى كه در گنج پنهان خود اندوخته‌اى و به آن روشنى تو كه در پس پرده‌ها پوشيده است بر اين جان فكار ببخشائى و بر اين استخوان پوسيده رحمت آرى، چون تاب گرمى آفتاب تو را ندارد چگونه تحمل گرمى آتش دوزخ كند؟ توانائى شنيدن بانگ رعد ندارد، چگونه خبر خشم تو را بشنود؟

(6) پس اى خدا! بر من رحم كن كه من بيقدر و ناچيزم، و عذاب من ذره‌ى بر ملك تو نيفزايد و اگر هم بيفزايد، هر چند فزونى ملك تو را دوست دارم، اما از تو مى‌خواهم از اين افزايش درگذرى، لكن اى خداى من! پادشاهى تو بزرگتر از آن و ملك تو استوارتر از آنست كه طاعت مطيعان بر آن بيفزايد يا معصيت گناهكاران از آن بكاهد.

(7) پس بر من رحم كن اى مهربانترين مهربانان، و از من درگذر يا ذاالجلال و الاكرام و توبه‌ى مرا بپذير كه توئى بسيار پذيرنده‌ى توبه و مهربان‌