دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، تو مرا درست اندام آفريدى و در خردى پروردى، و از رنج بردن در طلب روزى بى‌نياز كردى.

(2) بار الها، من در كتابى كه فرو فرستاده‌اى و بندگان را به آن بشارت داده‌اى، يافتم كه گفته‌اى: «اى بندگان من كه درباره‌ى خود اسراف كرده‌ايد از رحمت خدا نوميد مشويد زيرا خدا همه گناهان را مى‌آمرزد» و پيش از اين از من اعمالى سر زده كه تو دانسته‌اى، و از من به آن داناترى پس واى به رسوائى من از آنچه نامه‌ى تو بر من شمرده است،

(3) پس اگر نبود مواردى از عفو عالمگيرت كه به آن اميدوارم، خود را از دست مى‌دادم، و اگر كسى را ياراى فرار از پروردگارش مى‌بود، هر آينه من به گريختن از تو سزاوارتر بودم، و تو هيچ رازى در زمين و در آسمان در نظرت پوشيده نيست، و آن را (در روز رستاخيز) حاضر مى‌سازى، و از هر جزادهنده و محاسبى بى‌نيازى‌

(4) بار الها، همانا كه تو جوينده‌ى منى، اگر بگريزم، و دريابنده‌ى منى اگر فرار كنم پس اينك منم در پيشگاهت، فروتن و خوار و روى بر خاك نهاده. اگر عذابم كنى پس من سزاوار آنم، و آن از طرف تو عدل است، اى پروردگار من- و اگر از من درگذرى پس از ديرباز عفوت مرا فراگرفته، و تو جامه‌ى عافيتت را بر من پوشانيده‌اى،

(5) پس از تو مسئلت مى‌كنم- خدايا- به نامهاى اندوخته‌ات و به آن جمالت كه پرده‌ها آن را پوشيده است، كه رحمت آورى، بر اين جان بى‌تاب و اين مشت استخوان سست بى‌طاقت در آسايش و رنج، كه تاب گرمى آفتاب تو را ندارد تا چه رسد به غريو خشمت،

(6) پس رحم كن بر من- اى خداى من- زيرا كه من فردى حقيرم و قدر من اندك است، و عذابم چيزى نيست كه به وزن ذره‌اى در پادشاهى تو بيفزايد، و اگر عذاب من در پادشاهى تو ميفزود، هر آينه (نيروى) صبر بر آن را، از تو مى‌خواستم و دوست داشتم كه آن فزونى تو را باشد. ولى پادشاهى تو- خدايا- بزرگتر و سلطنتت با دوامتر از آن است كه طاعت اطاعت‌كنندگان در آن بيفزايد، يا نافرمانى گنهكاران از آن بكاهد،

(7) پس بر من رحم كن، اى مهربانترين مهربانان، و از من درگذر، اى صاحب جلال و اكرام، و توبه‌ام را بپذير زيرا كه توئى آن توبه‌پذير مهربان.