دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بار خدايا به راستى كه تو مرا درست و هماهنگ آفريدى، و در كودكى رشد دادى، و به راحتى و كفايت روزى بخشيدى.

(2) بار خدايا همانا من يافتم در كتابت كه فروفرستاده و به وسيله‌ى آن بندگانت را بشارت داده‌اى كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه بر خود اسراف و از حد تجاوز كرده‌ايد از رحمت خدا نااميد نشويد چرا كه خداوند تمامى گناهان را مى‌آمرزد.» و آنچه را مى‌دانى از من سر زده و تو از من به آن داناترى، پس واى بر رسوائيم از آنچه نامه‌ى ثبت اعمال تو بر من آن را گرد آورده.

(3) پس اگر جايگاههاى عفو تو نبد كه همه چيز را شامل شده و من به آن اميد بسته‌ام يقينا به دست خود تباه مى‌شدم، و اگر كسى را توانايى گريختن از پروردگارش بود يقينا من به گريختن از تو سزاوارتر بودم، و تويى كه نه در زمين و نه در آسمان پوشيده‌اى از تو مستور نيست جز اينكه آن را آشكار كرده‌اى، و خود براى جزا دادن و حساب كردن كافى هستى.

(4) بار خدايا در حقيقت تو خواهان منى اگر گريختم، و دريابنده‌ى منى اگر فرار كردم، پس اينك منم در برابرت فروتن و خوار و بينى به خاك ماليده، اگر عذابم كنى به يقين شايسته‌ى آنم، و اين اى پروردگار من از جانب تو عدالت و دادگرى است، و اگر از من درگذرى پس از دير باز گذشت تو مرا فراگرفته، و لباس تندرستى خود بر من پوشانده‌اى.

(5) پس اى خداى من از تو خواهانم سوگند به نامهاى پنهانت، و به جمال پوشيده در حجاب‌هايت، كه رحم كنى بر اين جان بى‌تاب، و اين مشت استخوان ناتوان، كه طاقت گرمى خورشيد تو را ندارد، چگونه گرماى آتش جهنمت را تاب آرد؟ و او كه طاقت شنيدن صداى رعد و برق تو ندارد، چگونه صداى خشمت را تحمل كند؟

(6) پس به من رحم كن اى خداى من چرا كه من فردى حقيرم، و كم قدر و منزلتم، و عذاب من چيزى نيست كه در پادشاهيت ذره‌اى بيفزايد، و اگر عذاب من چيزى در پادشاهيت مى‌افزود يقينا از تو صبر و تحمل بر آن را مى‌خواستم، و دوست مى‌داشتم كه آن افزونى براى تو باشد، و لكن سلطنت تو بارالها بزرگتر است، و فرمانروائيت پايدارتر از آنكه فرمانبرى مطيعان در آن بيفزايد، يا نافرمانى گناهكاران از آن بكاهد.

(7) پس اى مهربان‌ترين مهربانان بر من رحم كن، و اى صاحب جلال و اكرام از من بگذر، و توبه‌ام بپذير، چرا كه تو بسيار توبه پذير و مهربانى.