دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خدايا تو مرا به اعتدال آفريدى و در طفوليت پرورشم دادى و به ميزان كفايت روزى‌ام عطا كردى.

(2) خداوندا من در آياتى كه به عنوان كتاب آسمانى نازل فرموده‌اى و بندگانت را بدان بشارت داده‌اى يافتم كه چنين فرمودى: اى بندگان من كه بر جان خويش اسراف كرده و تجاوز نموده‌ايد، هرگز از رحمت خدا نااميد نشويد، چرا كه خداوند همه‌ى گناهان را مورد مغفرت و آمرزش قرار مى‌دهد. و در گذشته گناهانى كه تو خود از آنها آگاهى و كم و كيف آنها را از من بهتر مى‌دانى از من سرزده است. پس واى بر من از آنچه تو در نامه‌ى اعمالم نوشته‌اى.

(3) و اگر جاى اميدوارى به عفو تو كه همه چيز را شامل مى‌شود نبود، خود را هلاك مى‌ساختم و اگر امكان مى‌داشت كه كسى از پروردگارش بگريزد، به راستى من از همه سزاوارتر بودم كه از تو بگريزم. و هيچ چيز در زمين و آسمان از تو پنهان نمى‌ماند و تو آن را حاضر مى‌كنى و مجازات و محاسبه‌ى تو در قيامت، كفايت خواهد كرد.

(4) پروردگارا، من اگر از تو مى‌گريزم، تو طالب منى و اگر من از تو فرار مى‌كنم، تو به دنبال منى. و اينك من با حال خضوع و ذلت و افتادگى در پيشگاه تو سر به فرمانم. اگر مرا عذاب كنى، به حق شايسته‌ى آنم و اين امر از جانب تو عين عدل است. و اگر مرا ببخشى، همچون گذشته عفوت شامل حالم شده و لباس بخششت را بر تنم پوشانده‌اى.

(5) پس اى پروردگار من، از تو درخواست مى‌كنم به حق اسمائى كه نزد خود پنهان دارى و به حق آن جمالى كه پرده‌ها مانع از درخشش آن شده‌اند، بر اين نفس نالان و بر اين تكه استخوان ناتوان رحم آور. نفسى كه تحمل گرماى خورشيدت را ندارد پس چگونه حرارت آتش دوزخت را تحمل تواند كرد؟ و نيز كسى كه نمى‌تواند صداى رعد آسمان را بشنود، چگونه تاب شنيدن صداى خشم تو را دارد ؟!

(6) پس اى خداى من، بر من رحم كن، من فردى كوچك و ناچيزم، و ارزشى اندك دارم و عذاب من هرگز به مقدار مثقال و ذره‌اى بر سلطنت تو نمى‌افزايد و اگر عذاب كردن من چيزى بر ملك تو مى‌افزود از تو مى‌خواستم كه به من صبر در اين عذاب را عطا كنى و دوست مى‌داشتم كه آن فزونى در ملك تو محقق گردد. ولى خدايا سلطنت تو بزرگتر و ملك تو بادوامتر از آن است كه اطاعت فرمانبران چيزى بر آن بيفزايد و يا نافرمانى گناهكاران چيزى از آن بكاهد.

(7) پس اى مهربانترين مهربانان، بر من رحم كن و اى صاحب جلالت و اكرام، از من درگذر و توبه‌ام بپذير كه به راستى تو، توبه‌پذير و مهربانى.