دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، مرا راست و معتدل آفريدى، و در كودكى پروراندى، و به قدر كفايت روزيم دادى.

(2) خدايا، من در كتابى كه نازل فرمودى، و بشارتى كه به بندگانت داده‌اى يافته‌ام كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه درباره خود زياده‌روى و ستم كرده‌ايد، از رحمت خدا نوميد نشويد، كه خداوند همه گناهان را مى‌آمرزد»، و از من گناهانى سر زده كه خود مى‌دانى و بلكه از من به آنها داناترى. پس واى از بى آبرويى از گناهان كه پرونده‌ات برايم برشمرده است.

(3) پس اگر آن موارد اميدوارى من به عفو و بخشش تو كه همه چيز را شامل است نبود خود را به دست هلاكت مى‌سپردم، و اگر كسى مى‌توانست از پروردگار خود بگريزد من سزاوارترين كس بودم كه از تو بگريزم، و تو آنى كه هيچ چيز نهانى در زمين و آسمان بر تو نهان نيست جز آن كه را حاضر خواهى آورد، و همين بس كه تو جزا دهنده و همين بس كه تو حسابگرى.

(4) خدايا، تو جوياى منى اگر بگريزم، و دستگير كننده منى اگر فرار كنم، پس اين منم كه فروتن و خوار و سرافكنده در پيشگاهت قرار دارم، اگر عذابم كنى شايسته آنم، و آن- اى پروردگار من- از سوى تو عين عدل است، و اگر از من درگذرى هميشه عفو تو شامل حالم بوده، و لباس عافيت بر تنم پوشانده‌اى.

(5) پس اى خدا، به نام‌هاى مخزون و پوشيده‌ات، و به انوار ذات و بزرگواريت كه حجاب‌ها آن را پوشانده‌اند، از تو مى‌خواهم كه بر اين نفس بى تاب و اين استخوان‌هاى پوسيده بى طاقت رحم آورى، نفسى كه تاب گرماى آفتاب تو را ندارد، پس چگونه تاب گرماى آتش تو را خواهد داشت؟! و نفسى كه تاب شنيدن صداى رعد تو را ندارد، پس چگونه تاب شنيدن صداى خشم تو را تواند داشت؟!

(6) پس- اى خدا- به من رحم كن، كه من فردى حقيرم، و ارزشم ناچيز است، و عذاب من به وزن ذره‌اى در ملك و سلطنت نمى‌افزايد، و اگر عذاب من در ملك و سلطنتت مى‌افزود از تو مى‌خواستم كه مرا بر عذاب خود صبر دهى، و دوست داشتم كه آن فزونى در ملك تو ايجاد شود، ولى- اى خدا- سلطنت تو بزرگتر، و ملك و پادشاهيت پايدارتر از آن است كه طاعت فرمانبران چيزى بر آن بيفزايد، يا نافرمانى گنهكاران چيزى از آن بكاهد.

(7) پس به من رحم كن اى مهربان‌ترين مهربانان، و از من در گذر اى شكوهمند گرامى و كرم بخش، و توبه مرا بپذير، كه تويى توبه پذير و مهربان.