دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خدايا! تو مرا درست و موزون آفريدى، و در كودكى‌ام پروردى، و بدون رنجم روزى كافى دادى.

(2) خدايا! من در كتابى كه فرستاده‌اى، و بندگانت را به آن، بشارت داده‌اى، يافتم كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه درباره‌ى خود، اسراف و تعدى كرده‌ايد، از رحمت خدا نااميد نشويد زيرا خدا همه گناهان را مى‌آمرزد»، و پيش از اين، از من، اعمالى سر زده كه تو دانسته‌اى، و اعمالى كه تو از من، به آن داناترى، پس واى به رسوايى من! از آنچه كه نوشته‌ى تو در مورد من، شمرده (و ثبت كرده) است،

(3) پس اگر مواردى از عفو عالمگيرت- كه به آن اميدوارم- نمى‌بود، قطعا خود را از دست مى‌دادم، و اگر كسى را ياراى فرار از پروردگارش مى‌بود، راستى، من سزاوارتر بودم كه از تو بگريزم، و (اين، نشدنى است، چون) تو، هيچ چيز پنهان، در زمين و آسمان، از نظرت پوشيده نمى‌ماند و همه را حاضر مى‌سازى، و كافى است كه تو جزادهنده و حسابرس باشى.

(4) خدايا! راستى كه تو جوينده‌ى من خواهى بود اگر

(5) بگريزم، و يابنده‌ى من مى‌باشى اگر فرار كنم، پس اينك منم در پيشگاهت: فروتن، ذليل، روى بر خاك نهاده، (كه) اگر عذابم نمايى، سزاوار آنم، و آن از طرف تو پروردگارا! عدل است، و اگر ببخشى و عفوم فرمايى، پس، از دير باز، از جام عفوت به من، نوشانده، و جامه‌ى عافيتت را بر من، پوشانده‌اى.

(6) از اين رو- خدايا!- به حرمت گنجينه‌ى نامهاى نهانى‌ات، و به جمالت كه در پرده‌هاى جلال پوشيده است، از تو مى‌خواهم كه رحمت آورى بر اين (نفس و) جان بى‌تاب، و اين مشت استخوان سست بى‌طاقت كه تاب حرارت (آفتاب و) خورشيد تو را ندارد، پس چگونه تاب سوزندگى آتش تو مى‌آرد؟ و آن (نفس) كه طاقت شنيدن صداى رعد را نمى‌آرد، چگونه شنيدن غريو خشم تو را مى‌تواند؟

(7) پس- خدايا!- بر من، رحم كن، زيرا من، فردى حقيرم، و قدرم اندك است، و عذابم چيزى نيست كه به وزن ذره‌اى، در پادشاهى‌ات بيفزايد، و اگر عذاب من در پادشاهى تو مى‌افزود، البته نيروى تحمل آن عذاب را از تو مى‌خواستم، و دوست مى‌داشتم كه آن فزونى، براى تو باشد، اما سلطنت تو- خدايا!- بزرگتر، و پادشاهى‌ات بادوامتر از آن است كه طاعت مطيعان، در آن بيفزايد، يا نافرمانى گنهكاران، از آن بكاهد،