دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوند، مرا درست اندام و كامل آفريدى و در خردى بپروردى و به كفايت روزى‌ام دادى.

(2) اى خداوند، در كتابى كه نازل كرده‌اى و بندگانت را به آن بشارت داده‌اى، يافته‌ام كه گفته‌اى: بگو اى بندگان من كه بر زبان خويش اسراف كرده‌ايد، از رحمت خداوند مايوس مشويد زيرا خدا همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد. و تو خود دانى و بهتر از من دانى كه چه گناهانى از من سر زده است و از آن همه گناهان كه براى من در طومار تو ثبت شده، چه رسوايى عظيمى است مرا.

(3) و اگر به عفو تو كه همه كس و همه چيز را در بر مى‌گيرد اميدم نبود، از دست مى‌رفتم. اگر كسى را ياراى آن بود كه از پروردگارش بگريزد من از هر كس ديگر سزاوارتر مى‌بودم كه از تو بگريزم. بار خدايا، تويى كه در آسمان و زمين هيچ رازى بر تو پوشيده نيست و آن را در روز رستاخيز آشكار مى‌كنى و در آن روز نه به جزا دهنده‌اى نيازيت هست و نه به حسابگرى.

(4) بار خدايا، اگر بگريزم، مرا طلب كنى و مرا درخواهى يافت. پس اينك در برابر تو خاضع و ذليل و سرافكنده ايستاده‌ام. اگر عذابم كنى شايسته‌ى آنم و اين- اى پروردگار من- از سوى تو عدل است. و اگر عفو كنى، از دير باز مشمول عفو تو بوده‌ام و تو جامه‌ى عافيت خود بر پيكر من پوشيدى.

(5) بار خدايا، تو را سوگند مى‌دهم به نامهاى نهانيت، نامهايى كه جز تو كس آنها را نداند و به شكوه و جلالت كه در پس پرده‌هاى عزت پوشيده شده كه بر اين جان بى‌تاب و اين مشت استخوان ناتوان رحمت آورى: كسى كه طاقت تاب آفتابت را ندارد. پس چسان طاقت تاب آتش دوزخت را داشته باشد. كسى كه تحمل بانگ رعد تواش نيست. چگونه تحمل بانگ قهر تواش باشد.

(6) اى خداوند، بر من رحم كن، كه من مردى حقير و كم ارج. عذاب كردن من به قدر ذره‌اى هم به عظمت پادشاهيت نخواهد افزود و اگر مى‌دانستم كه عذاب من به عظمت پادشاهيت خواهد افزود، از تو مى‌خواستم كه مرا به تحمل آن شكيبايى دهى و خودخواهان آن زيادت مى‌بودم. ولى نه اى خداوند، قدرت بيشتر و پادشاهى تو گسترده‌تر از آن است كه فرمانبردارى فرمانبرداران بر آن بيفزايد يا نافرمانى نافرمانان از آن بكاهد.

(7) بر من رحمت آور اى مهربان‌ترين مهربانان. از گناه من درگذر اى صاحب جلالت و اكرام. توبه‌ى من بپذير كه تو توبه‌پذيرنده و مهربانى.