دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، همانا كه تو مرا درست اندام و موزون آفريدى و از هنگام خردى نيك پروردى و چندان كه بايد، روزى دادى‌

(2) بار خدايا، همانا كه من در كتابى كه، فروفرستاده‌اى و در آن بندگان خود را مژده داده‌اى يافته‌ام كه «اى بندگان من كه بر خويشتن ستم روا داشته‌ايد، از رحمت خداى نااميد مباشيد، همانا كه خداى همه گناهان را مى‌آمرزد. و همانا كه زين پيش كارها كرده‌ام كه تو مى‌دانى و به آن داناتر از منى. پس واى از اين رسوايى كه در نامه‌ى اعمال من ثبت است‌

(3) پس اگر اميد به بخشش فراگير تو نبود، هر آينه از دست شده بودم و اگر كسى مى‌توانست از پروردگار خود بگريزد، همانا كه من به گريز از تو سزاوارتر كس بودم و تويى كه نه در زمين چيزى بر تو پوشيده است نه در آسمان و همه چيز را در روز رستاخيز به درگاه خود حاضر مى‌آورى كه پاداش دهى و حسابرسى را تو توانى و بس‌

(4) بار خدايا، همانا كه اگر بگريزم مرا مى‌جويى و اگر فرار كنم مرا درمى‌يابى، پس اينك من در درگاه تو فروتن و خوار و چهره بر خاك سوده، كه اگر عذابم كنى شايسته‌ى آنم و، پروردگارا، از جانب تو عدل است، و اگر ببخشايى بخشايش تو از روزگاران سپرى شده مرا فراگرفته و عافيت تو مرا پوشانده است‌

(5) پس بار خدايا، تو را سوگند به آن نامها، كه تو راست و در گنجينه دارى، تو را سوگند به آن پرده‌ها كه نور جمال تو را پوشيده است، اگر بر اين جان بس بيتاب از مصيبت رحمت نياورى و بر اين استخوان پوسيده كه تاب تابش آفتاب تو را ندارد، نبخشايى، گرماى آتش دوزخ را چگونه برتابد و كسى كه ياراى شنودن بانگ تندر تو را ندارد، چگونه بانگ خشم تو را تواند شنود؟

(6) پس بار الها، بر من ترحم فرماى كه ناچيزم و كم‌مايه و عذاب كردن من پادشاهى تو را همسنگ ذره‌اى نيفزايد و اگر هم عذاب كردن من چنان بود كه در پادشاهى تو افزونى آوردى، همانا كه از تو مسئلت مى‌كردم تا بر آن عذاب مرا شكيبايى تحمل بخشى، تا چنانكه مى‌خواهم ملك تو را فزونى باشد. اما، بار خدايا، سلطنت تو بزرگتر از آن است و كشور تو جاودانتر از آنكه طاعت مطيعان بر آن بيفزايد يا نافرمانى گناهكاران از آن بكاهد

(7) پس اى مهربانترين مهربان بر من رحمت‌آور و اى خداوند بزرگ و گرامى، از من درگذر و توبه‌ى مرا بپذير. همانا كه تو توبه‌پذير و مهربانى.