دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! مرا با اندامهاى درست آفريدى و در خردسالى پروردى و روزيم را به قدر كفايت دادى.

(2) بار الها! من در كتاب تو كه نازل فرمودى و بندگانت را بدان مژده دادى چنين يافته‌ام كه فرموده‌اى: «... اى بنده‌هاى من كه درباره‌ى خود زياده روى كرده‌ايد، از رحمت خدا نوميد مشويد زيرا كه خداوند همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد.» و پيش از اين از آنچه از من سر زده واقفى و نيز از آنچه تو نيك‌تر از من باز به آن آگاهى! آه چه مايه‌ى رسوايى است آنچه از من در كتاب (دانش) تو درج شده!

(3) پس اگر اميدم به مراتب عفو تو، كه همه چيز را در برمى‌گيرد، نبود به يك باره از دست مى‌شدم و اگر كسى را ياراى گريز از پروردگارش بود همانا من از گريختن از تو سزاوارتر بودم و تويى كه هيچ رازى در زمين و آسمان بر تو نهان نيست و در قيامت آن را مى‌آورى و از هر مجازات‌كننده و حسابگرى بى‌نيازى.

(4) بار خدايا! اگر گريزم مرا مى‌جويى و اگر فرار كنم مرا دريابى! اينك من در برابر تو، فروتن و خوار، و روى بر خاك نهاده، ايستاده‌ام. اگر عذابم كنى من بدان مستوجبم و اين خود، پروردگارا، از تو داد است. و اگر از من درگذرى، من خود از دير باز مشمول عفوت بوده‌ام و جامه‌ى عافيت به من در پوشانده‌اى.

(5) بار خدايا! ترا سوگند به نام پنهانت و به آنچه از جمال (آميخته با شكوهت) كه در پس پرده‌هاى (جلال) تو پنهان گشته كه بر اين جان بى‌تاب و مشتى استخوان خرده‌ى سست، رحمت آرى! آن كس كه تاب سوزش آفتابت را ندارد، چگونه طاقت آتش تو را دارد و آن كس كه تاب شنيدن بانگ تندر تو را در خود نمى‌يابد چگونه نهيب خشم تو را بر مى‌تابد؟!

(6) بار الها! به من ترحم كن كه مردى حقير و ناچيزم و عذاب كردن من به قدر وزن مورى بر پادشاهى تو نمى‌افزايد و هر آينه اگر عذاب كردن من بر پادشاهى تو مى‌افزود از تو درمى‌خواستم كه مرا بر تحمل آن شكيبايى دهى و خود خواستار آن زيادت بودم، ولى بار الها! فرمانروايى تو بزرگتر و پادشاهيت پايدارتر از آن است كه طاعت فرمانبران بر آن بيفزايد يا نافرمانى گناهكاران از آن بكاهد.

(7) پس اى مهربان‌ترين مهربانان! از گناهم در گذر و اى شكوهمند بزرگوار! بر من ببخشاى، همانا كه تو توبه‌پذير مهربانى!