دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! اگر بخواهيم كه ما را ببخشى، اين گذشت از روى فضل و بزرگوارى توست و اگر بخواهيم كه ما را به عذاب دچار كنى اين نيز نشانه‌ى عدل توست.

(2) پس به آسانى از ما درگذر به رسم احسان و نعمت بخشيت، و ما را از عذابت در امان دار در سايه‌ى بخشايش خويش، كه ما را طاقت عدل تو نيست، و براى هيچ يك از ما نجات و آزادى متصور نيست مگر اين كه از ما درگذرى.

(3) اى بى نيازترين بى نيازها! اينك اين ما بندگان توايم كه در مقابلت ايستاده‌ايم، و من فقيرترين فقراى درگاه تو هستم، پس فقر و فاقه‌ى ما را به بى نيازيت جبران كن، و اميد ما را به منع لطفت قطع مگردان، كه اگر چنين كنى كسى را كه به اميد تو چشم به سعادت دوخته بدبخت نموده‌اى، و آن كسى را كه از فضل تو عطا خواسته، محروم كرده‌اى.

(4) اينكه با اين حال زار دامن چه كسى را بگيريم و به كدامين سو گام نهيم؟ و از درگاه تو به كجا رويم؟ تو پاك و منزهى، ما همان درماندگانى هستيم كه پذيرش دعاى ايشان را بر خويش واجب ساختى، و ما همان گرفتارانى هستيم كه دستگيرى از آنان و رفع مشكلاتشان را وعده دادى.

(5) و نزديك‌ترين و مناسب‌ترين چيزها به مشيت و خواسته‌ى تو و سزاوارترين امور كه مناسب عظمت توست، رحم كردن به كسى است كه از تو رحمت طلب كرده و فريادرسى از كسى است كه از تو كمك خواسته است. پس به زارى ما به درگاهت رحم كن؛ و حال كه در پيشگاهت خود را به خاك انداخته‌ايم، به فرياد ما برس.

(6) خدايا! شيطان، ما را سرزنش و شماتت مى‌كند چون در معصيت تو او را پيروى كرديم. پس بر محمد و آل او درود فرست و ما را پس از ترك شيطان و پيوستن به تو، به ملامت و شماتت او گرفتار مساز.