دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! اگر بخواهى كه از ما درگذرى، اين گذشت، نشانه‌ى فضل توست، و اگر بخواهى كه ما را كيفر دهى، اين نشانه‌ى عدل توست.

(2) پس به رسم نعمت بخشى‌اى كه دارى، به آسانى از ما درگذر، و در سايه‌ى بخشايشت ما را از كيفر پناه ده؛ زيرا كه ياراى تحمل عدل تو را نداريم و براى هيچ يك از ما، بى‌گذشت تو راه رهايى نيست.

(3) اى بى‌نيازترين نيازمندان! اين ماييم بندگان تو كه در پيش رويت ايستاده‌ايم، و من از همه‌ى نيازمندان درگاهت نيازمندترم و نيازم از همه بيشتر. پس به عطاى خويش، فقر ما را جبران كن و رشته‌ى اميد ما را به تيغ دريغت مبر كه اگر چنين كنى، كسى را كه به اميد سعادت، دلبرده‌ى رحمت توست، نگون‌بخت كرده‌اى، و آن را كه از فضل تو مدد مى‌طلبد، نوميد ساخته‌اى.

(4) پس در اين هنگام و با اين بيچارگى، به كدام سو رو آوريم و از درگاه تو به كجا رويم؟ تو منزه و بى نقصى، و همان رنجديدگان آسيب زده‌ايم كه دستگيرى و رفع گرفتاريشان را وعده دادى.

(5) و مناسبترين چيزها كه اقتضاى اراده‌ى توست، و سزاوارترين كارها كه در خور بزرگوارى و عظمت توست، رحمت آوردن بر كسى است كه از تو رحمت طلب كرده است، و فريادرسى از كسى است كه از تو يارى خواسته است. پس بر ناله و زارى ما به درگاهت رحم آورد، و ما افتادگان را كه در پيش رويت به خاك افتاده‌ايم، بى‌نياز گردان!

(6) خدايا! شيطان كه در نافرمانى از تو او را پيروى كرديم، (اكنون) ما را سرزنش و شماتت مى‌كند. پس بر محمد و دودمانش درود فرست و ما را پس از بريدن از او و پيوستن به تو، به شماتت و ملامتش گرفتار مكن!