دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، اگر بخواهى ما را ببخشايى از سر فضل خود مى‌بخشايى و اگر بخواهى ما را عقوبت كنى‌

(2) از سر عدل خود عقوبت مى‌كنى پس به رسم احسان خويش بخشايش خود را به ما عطا كن و با چشمپوشى از گناهمان از عذاب برهان كه ما را طاقت عدل تو نيست و بى‌بخشايش تو هيچ يك از ما را رهايى نباشد

(3) اى بى‌نيازترين بى‌نياز! اينك ما بندگان توايم در درگاهت و من در پيشگاه تو از نيازمندترين نيازمندانم. پس تهيدستى ما را به توانگرى خود چاره فرماى و رشته‌ى اميد ما را با منع عطاى خود مگسل، كه اگر چنين كنى كسى را كه به رحمت تو در طلب نيكبختى است نگونبخت كرده باشى و كسى را كه از تو چشم عطا دارد نوميد

(4) پس در چنين هنگام، از پيشگاه تو، به سوى چه كس رويم و از درگاه تو به كدامين سوى؟ منزه و پاكى (از اينكه چنين كنى)! ما آن درماندگانيم كه اجابت دعاى آنان را واجب كرده‌اى و آن مستمندانيم كه به برطرف كردن دردشان نويد داده‌اى رحمت آوردن به كسى كه از تو طلب رحمت كند و فريادرسى آن كس كه از تو فريادرسى خواهد،

(5) شايسته‌ترين امر به مشيت تو و سزاوارترين كار به بزرگوارى توست. پس بر زارى ما به درگاهت رحمت آور و اكنون كه خود را به درگاه تو درانداخته‌ايم بى‌نيازمان گردان‌

(6) بار الها، همانا كه «ديو»، چون او را در نافرمانى تو همراهى كرديم، ما را سرزنش مى‌كند، پس بر محمد و خاندان او درود فرست و زان پس كه ديو را براى خرسندى تو رها كرديم و با پاى شوق به سوى تو آمديم او را به سرزنش ما شاد مفرما.