دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خدايا اگر خواهى، بر ما ببخشائى به فضل خود. و اگر خواهى، ما را كيفر دهى به عدل خود

(2) پس منت نه و بر ما ببخشاى و آسان گير و از ما درگذر و از عذاب خود پناه ده كه يارائى تحمل عدل تو را نداريم و بى بخشايش تو كسى از ما نجات نيابد.

(3) اى بى‌نيازترين بى‌نيازان اينك ما بندگان توايم در پيشگاه تو و من از همه محتاجتر. پس به توانگرى خويش حال ما درويشان را نيكو گردان و به منع عطا قطع اميد ما مكن تا آن كسى كه از تو طلب سعادت مى‌كند بدبخت نگردد، و آنكه از فضل تو چشم عطا دارد نوميد نشود،

(4) اگر از جانب تو نوميد شويم سوى كه بازگرديم و از در خانه تو كجا برويم. پاكا خداوندا! ما فروماندگانيم و تو اجابت فروماندگان را واجب كرده و مستمندانيم كه گشودن مشكل آنها را نويد دادى‌

(5) سزاوار مشيت و شايسته عظمت و بزرگى تست كه بر مستمندان ببخشائى و آن كس را كه فريادرس خواهد به فرياد رسى. به زارى ما رحمت آر و چون خويش را بر آستان تو افكنديم ما را بى‌نياز كن‌

(6) خدايا شيطان شاد گشت كه در گناه پيروى او كرديم پس بر محمد و آل او درود فرست و پس از اينكه او را رها كرديم و روى به تو آورديم او را شاد مگردان.