دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه جواد فاضل

(1) اى پروردگار بزرگ! فضل تو عيبها بپوشاند و گناهها ببخشايد و مداراها به كار برد ولى عدل تو بر قانون معدلت به سيئات و معاصى مجازات دهد و گناهكار را به سزاى گناهش برساند. از خطاياى ما همى بگذرى و لغزشهاى ما را ناديده بگذارى و قلم عفو بر جرائم اعمال ما دركشى.. اين فضل تو و عنايت توست كه ما را از رنج عقاب بركنار مى‌دارد و بر فضايح و فجايع كردار ما پرده‌ى اغماض فرو مى‌كشد. هم اكنون اگر عذاب ما روا دارى به اقتضاى عدالت خويش ارادت فرمائى و اگر باز هم ما را ببخشى و بر ما ببخشائى از فضل و عنايت تو دور نباشد.

(2) همچنان بر ما منت گذار و از آنچه نكوهيده كرده‌ايم و ناپسنديده روا داشته‌ايم درگذر. اى پروردگار مهربان! به اين مشت خاك كه موجودى زبون و ذليل است ترحم فرماى و ما را در پناه خويش از عذاب خويش ايمن دار. اجرنا من عذابك بتجاوزك فانه لا طاقه لنا بعد لك و لا نجاه لا حد منا دون عفوك. تو خود دانائى كه ما را به عدل تو طاقت نباشد و نتوانيم كيفر كردار خويش را دريابيم. گناه ما عظيم است و گناه عظيم را كيفرى عظيم درخور باشد. پروردگارا! بر حقارت و درماندگى ما رحمت آور و ما را از جزاى كردار ما معاف بدار. اگر تو نبخشى هيچكس از ما ايمنى نخواهد داشت و اگر تو ببخشائى شقاوت ما مسلم خواهد بود.

(3) اى بى‌نيازى كه بى‌نيازان جهان به درگاه تو دست نياز برآورند، من اينك بنده‌اى ضعيف و محتاج از بندگان تو باشم كه نيازمندانه دست حاجت به درگاه تو برداشته‌ام. در ميان گدايان كوى تو كس از من گداتر نيست، اگر چه همگان در پيشگاه جلال و عظمت تو ذليلند ولى من خويشتن را از همگان ذليلتر بينم. همى خواهم كه فقر مرا با غناى بى انتهاى خويش جبران فرمائى و فروغ اميد را در دل اميدوار من فرو ننشانى. به تو پناه مى‌برم، اگر كاسه‌ى مسكنت مرا تهى برگردانى و از درگاه خويش با پريشانى طردم فرمائى، در اين هنگام بنده‌ى مستمندى را كه به اميد فضل تو به سوى تو روى آورده محروم ساخته‌اى و جان سعادتخواهى را به شقاوت فرو انداخته‌اى.

(4) هم تو بگوى كه چاره‌ى اين موجود بيچاره چه باشد، چون تو برانى كدام كس بپذيرد و چون تو نوميد فرمائى چه كس اميد تواند بخشيد. سبحانك نحن المضطرون الذين اوجبت اجابتهم و اهل السوء الذين وعدت الكشف عنهم. اين توئى كه در كلام كريم خويش توانگر را به دستگيرى از درويش فرمان داده‌اى و تيره‌بختان را به خوشبختى نويد فرموده‌اى.

(5) عظمت تو را سزاوار باشد كه بر تيره‌بختى ما رحمت آورد و سلطنت اقدس و اعلاى تو را شايسته است كه درويشان تشنه و گرسنه را از خوان نعمت خويش سير و سيراب سازد. همى بينى كه بازوان ما به سوى تو در منتهاى التماس و استرحام گشوده مانده و همى دانى كه قلب ما به رحمت و مرحمت تو اميدوار است. حاشا كه بر اين بازوان لرزان ترحم نفرمائى و قلب ما را كه به نور اميد گرم و روشن است به تيرگى و سردى بنشانى.

(6) در آنجا كه خطا كرديم و عصيان تو روا داشته‌ايم اهريمن ناپاك ما را سرزنش همى داد و شماتت همى كرد و به راستى‌ مستوجب سرزنش و شماتت وى بوده‌ايم. اى پروردگار مهربان! اكنون كه از وى بريديم و به تو پيوسته‌ايم، اكنون كه پيشانى شرمسار خويش را بر درگاه تو به خاك توبه و انابت گذاشته‌ايم ترك ما مگوى و طرد ما روا مدار. روا مدار كه دوباره مستوجب شماتت و سرزنش او شويم و از زخم زبان وى زهر ملامت بچشم. يا ارحم الراحمين.