دعای 10 ( دعای پناه بردن به خداوند ) ترجمه علی نقی فيض الاسلام اصفهانی

(1) بار خدايا اگر بخواهى از ما بگذرى از فضل و احسان تو است (نه شايستگى ما) و اگر بخواهى ما را به كيفر رسانى از عدل و دادگرى تو است (نه ستم بر ما)

(2) پس به نعمت (بى‌پايان) خود بخششت را بر ما آسان فرما (بى‌رسيدگى به حساب ما انعام كن) و به گذشتت (از گناهان) ما را از كيفرت رهائى ده، زيرا (در بازپرسى از كردار و گفتار) ما را توانائى دادگرى تو نيست، و بى‌عفو و بخششت هيچ يك از ما را رهائى (از عذاب) نه‌

(3) اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان تو در اختيار توايم، و من نيازمندترين نيازمندان بتوام، پس به بى‌نيازى و عطاى خويش (كه هر نيازمندى از آن بهره مى‌برد) نيازمندى ما را برطرف فرما، و ما را به بازداشتن (از رحمت) خود نوميد مگردان كه (اگر از رحمت بازداشتى) بدبخت كرده‌اى كسى را كه از تو نيكبختى خواسته، و نوميد ساخته‌اى آن را كه از احسان تو بخشش طلبيده (بيانها در اين جمله: ها نحن عبادك براى تضرع و اصرار در درخواست است، نه براى تنبيه و آگاه ساختن مخاطب كه در لغت به كار رفته)

(4) پس در اين هنگام (بدبختى و نوميدى) از جانب تو به كه رو آوريم، و از درگاه تو به كجا رويم؟ (جز تو كسى و جز درگاهت پناهى نداريم) منزه و پاكى تو (از آنچه شايسته‌ى تو نيست) ما بيچارگانيم كه اجابت (دعا) شان را واجب گردانيده‌اى، و ما رنج ديدگانيم كه رفع گرفتاريشان را وعده داده‌اى (اشاره به قول خداى تعالى «س 27 ى 62»: امن يجيب المضطر اذا دعاه و يكشف السوء يعنى يا كسى كه دعاى مضطر و درمانده را به اجابت مى‌رساند و غم و رنج را برطرف مى‌سازد)

(5) و شبيه‌ترين چيزها به اراده و خواست (ايجاد و آفرينش) تو و سزاوارترين كارها به ذات مقدسه‌ى تو در عظمت و بزرگواريت رحمت و بخشش بر كسى است كه از تو درخواست رحمت نموده، و رسيدن به فرياد كسى است كه از تو فرياد رسى طلبيده، پس بر زارى ما به درگاهت رحم كن، و چون خود را در اختيارت افكنده‌ايم بى‌نيازمان فرما (غم و اندوهمان برطرف ساز و از بيچارگى برهان)

(6) بار خدايا چون بر معصيت و نافرمانيت از شيطان پيروى كرديم ما را شماتت كرد، پس بر محمد و آل او درود فرست، و پس از آنكه ما براى تو از او دورى گزيده به درگاهت روآورديم اندوهى به ما مرسان كه (به آن) ما را شماتت كند.